004

Ze moest het kettinkje om doen van mij. Het stond haar beeldig en paste ook goed bij haar haarkleur. Ik voelde dat ik iets voor haar ging voelen. Dat wist ik doordat ik haar zag lopen over de straat en soms ook op de universiteit, een vrolijk meisje die nergens bang voor was. Ik viel op haar ogen want die spraken me zo aan ondeugend en wild met bom volle ideeën. Vandaag had ik mijn moed bij elkaar verzameld om haar aan te spreken en desnoods aan te raken en dat heb ik gedaan en nu staan we samen in de juwelier zaak.
“It’s looks beautiful on you.” Zeg ik en ik kijk haar met een grijns aan. Haar lichte wangen kleuren langzaam roze en ze kijkt met een grijns omlaag, ik bijt op mijn lip. Ze lijkt opeens een stuk onzekerder. “My mother loves more of bright colors.” Zegt ze en kijkt op. Haar gezicht verontschuldigt zich maar in haar ogen zie ik alles behalve spijt dat ze het om heeft gedaan. “You have to take it. it suits you gorgeous.” Zeg ik en ze begint weer te grijnzen. “We are here for my mother.” Zucht ze met een grijns, ik moet lachen op de manier hoe ze naar me kijkt. “Well, what do you think about that bracelet?” Zeg ik en ik wijs naar een rood armbandje dat op een paars kussentje ligt. Ze draait zich om om te kijken waar ik naartoe wijs terwijl ze de zilveren ketting af doet. Ik kom naast haar staan en ik neem het zilveren kettinkje over terwijl een medewerker haar helpt met de armband. Ik loop naar de kassa en ik leg de ketting neer, zo snel en stiekem mogelijk zodat Georgia niks door heeft. Het lukt en voor ik het weet komt ze met een grote grijns bij me staan als ik de ketting in mijn zak heb gestopt.