002

“Sorry I did not mean to scare you.” Verontschuldigt hij zich. Ik schud licht mijn hoofd en er groeit langzaam een grijns op mijn gezicht en ik kijk om ons heen. De straat lijkt opeens een stuk rustiger en stiller. Ik focus me weer op de vreemde jongen die mijn naam door Londen gilde. “My name you know already, who are you?” Zeg ik en hij moet grijnzen. Zijn ogen glimmen en als hij lacht komen er kuiltjes in zijn wangen. Zijn groene ogen zijn bijzonder want die heb je tegenwoordig een stuk minder. Ik staar in zijn ogen ze hebben een donker groen randje en ze stralen vrolijkheid en ondeugendheid uit. Hij laat me lachen als ik zijn lippen zie bewegen maar geen woord versta. Ik schud mijn hoofd en ik kijk omlaag. Opnieuw tel ik weer van 1 naar drie en kijk ik hem weer aan. “Please wrap your arms around me, I need it.” Zeg ik en ik kijk hem recht in zijn ogen. Hij denkt er geen seconde over na en moet grijzen. Hij doet zijn armen in de lucht en ik stap naar voor. Ik voel hoe hij zijn armen om mijn lichaam slaat. Hij is warm en dat geeft mij ook warmte. Ik kijk naar de andere kant van de straat, mijn hoofd laat ik rusten op zijn borst en sluit mijn ogen. Hij ruikt fris maar ik weet niet wat. Deze knuffel had ik nodig en nu kan ik weer helder denken.