-19-

Liam James Payne

Sjokkend loop ik achter mijn moeder aan. Voetje voor voetje. Steeds verder weg van Med. Nu ligt ze daar helemaal alleen. In dat koude ziekenhuis bed. Ben ik net uit het ziekenhuis, eindelijk weer naar huis. Ligt zij daar. Hoe kan het leven zo oneerlijk zijn soms?! Waarom heb ik haar überhaupt alleen gelaten. Ik moet terug. Als ze wakker word, moet ik bij haar zijn. Haar hand vast houdend als ze wakker word. In haar mooie Bambi bruine ogen kijken. Ze heeft mijn leven gered. Waarom loop ik nog steeds door?! In één keer draai ik me om en sprint naar haar kamer terug. De deur van de eerste gang duw ik open. Steeds sneller ren ik door de gangen van het ziekenhuis. Het lijk eeuwen te deuren. 'He niet rennen, kleine.' Hoor ik uit het niet vandaan komen. Met een ruk sta ik stil. De reden dat is in een keer stil sta, is een lange man. Hij heeft met zijn grote handen de capuchon van mij jas vast. Boos kijk ik hem aan. 'Je bent ik een ziekenhuis. Niet rennen dus.' Zegt de man geïrriteerd. 'Maar....maar ik moet naar mijn mooie meisje.' Voor ik het weet is het mijn mond uit. Ik sla mijn hand voor mijn mond en kijk de grote man verlegen aan. Dit is niet de bedoeling. 'Je Meisje?! Hoe oud ben je?!' De man lijkt verbaasd. Het is niets vreemd. Altijd als ik iemand vertel wat ik voel, zijn ze verbaasd. Ze hadden niet geloofd dat wat ze net hadden gehoord, uit de mond van een 11-jarig jongetje was gekomen. De reacties kunnen me weinig meer schelen, het is toch altijd het zelfde liedje. Ze geloven me niet, verklaren me voor gek en zeggen dat ik daar nog veel te jong voor ben. Dit keer is het alleen anders. Dit keer was het meisje waar ik al die gevoelens voor heb niet meer anoniem. 'Ik ben elf jaar. Ik weet wat u denk, hij is veel te jong en, bla bla bla. Het is alleen niet waar wat je denk want zelfs iemand van elf kan stapel verliefd worden. Wen er de maar aan.' Dit soort gesprekken heb ik altijd graag willen vermeiend. Het moest er natuurlijk een keer van komen. De behoefte om me nog dieper ik dit gesprek te laten gaan heb ik niet. Nu wil ik jaar Med toe, niks houd me meer tegen. Ik zwaai de man gedag en loop dan toch maar verder. 'Hier is het!' Mompel ik in mezelf. Het bordje naast de deur geeft aan welke kamer het is. Stilletjes loop ik door de kamer heen. Mijn zolen piepen door de ruimte. De stoel waar ik net ophad gezeten staat er nog. Ook deze keer ga ik er op zitten. Op de plek waar ik haar hand kan vast houden en naar haar kan kijken.

Medley Sophia Ward

Er is geen een stem te bekeken. Zelf van alle apparaten die aan me hangen maken geen geluid. Het is saai om hier te liggen. De ijzige stilde die er hangt is irritant. Altijd als ik me verveel kijk ik om me heen. Het is nu alleen wat ingewikkelder. Nu alles zo stil is hoor ik wel alle geluiden van buiten, een vogel en een auto die dat weer fijn komt verstoren. Voetstappen, ik hoor voetstappen. Misschien toch nog iemand die me gezelschap komt houden. Er kraakt iets voor heel even, maar al snel is dat over.