058 Katie Jane Adams

De volgende ochtend word ik al misselijk wakker. Vandaag zal ik echt afscheid moeten nemen van Harry en de jongens.
We hebben onze school niet kunnen overtuigen, dus we moeten helaas gewoon ons jaar afmaken. Gelukkig zijn de examens al in begin Juni, dus het duurt niet zo heel lang meer.
Maar alsnog moet ik Harry voor een lange tijd missen. Omdat hij het zo druk gaat krijgen, kan hij misschien een keer per week even skypen, en voor de rest misschien even smsen.
Ze geven heel veel concerten in een korte tijd, dus ze zullen ook heel moe zijn. Bovendien is er ook nog zoiets als ‘tijdsverschil’ waardoor alles nog ingewikkelder word. Als het in Nederland ochtend is, kan het ergens anders op de wereld middernacht zijn.
Daarom hebben we afgesproken, om op een vaste tijd te bellen, zodat we die ander niet wakker bellen.
Makkelijker gezegd dan gedaan, ja, maar we kunnen het altijd proberen. Helemaal niet bellen is nog slechter voor ons allebei.
Natuurlijk ga ik de andere jongens ook heel erg missen. Hoe druk ze zijn, hoe kinderachtig ze soms kunnen zijn, hoe ze gewoon met elkaar One Direction zijn.
Ik snap echt niet dat ik ze ooit zo arrogant vond. Toen Faye en ik hoorden dat we hadden gewonnen, vonden we het wel leuk, maar alleen omdat ze knap waren. Dat zijn ze trouwens nog steeds.
Als ik nu in die tijd nog zou leven, zou ik mezelf echt voor gek verklaren, dat ik Harry als vriendje heb.
Mijn ‘spel’ is uitgedraaid op een normale relatie, dus niet elkaar voor de gek houden. Tenminste, volgens mij houd ik mezelf niet meer voor de gek.
Ik vind Harry echt leuk, en ik kan echt niet zonder hem leven.
Dit klinkt als een slechte romantische soap, maar het is de werkelijkheid. Ik wil niet weggaan van Harry, niet nu. We zijn pas een paar dagen bij elkaar, en ik ben bang dat het gewoon niet gaat werken als we elkaar lang niet zien.
Normale mensen zien elkaar wel een paar keer per week, maar Harry en ik zullen elkaar alleen via internet zien.
Ik moet niet zo veel nadenken.. Het is allemaal heel eenvoudig. Ik ga naar huis, in Mei komt Harry langs, en na de examens kan ik meetouren met de jongens, samen met Faye.
Als ik dat zou moeten geloven zou alles zo makkelijk zijn!
Maar het is duizend keer zo moeilijk. Ik kan niet de maanden voorruit spoelen, ik zal Harry heel lang niet meer zien. Als ik terug kijk lijken maanden zo kort, maar in de toekomst lijkt het allemaal zo lang.
Ik zal ook nog moeten leren voor mijn examens, en natuurlijk hopen dat ik het in een keer haal.
Anders gaat het alsnog niet door. Dan heb ik wel mijn examens gedaan, maar dan mag ik nog lekker een jaartje over doen, alweer.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door Harry, die zich omdraait, en daardoor half op mij beland.
Harry is niet zo zwaar, maar als er iemand half op je ligt waardoor je haast geen adem meer kan halen, is hij ineens heel zwaar.
“Harry.” sis ik. Geen antwoord. Natuurlijk niet, hij slaapt.
“Harry.” zeg ik wat harder. Weer geen antwoord. Harry is een erg vaste slaper, dat heb ik weer.
Ik probeer Harry’s armen van me af te duwen, zodat ik weer wat lucht kan krijgen, maar er is geen beweging in zijn armen te krijgen.
Ik zucht even, maar ik ga weer gewoon liggen. Dan maar gebruik maken van de situatie.
Ik kruip lekker dicht tegen hem aan, en ik val weer in slaap, deze keer zonder allemaal gepieker, en met Harry’s knappe hoofd in mijn gedachten.

We staan nog in de top! 15 kudo's = een nieuw hoofdstukje (: Ik ga nu even douchen, en daarna ga ik weer schrijven, misschien krijgen jullie wel bonus hoofdstukjes (: De foto komt trouwens zo meteen xx