003 - P.O.V Anne

Ik kijk naast me, Tonnie slaapt bijna. Heel de trein hoorde haar net gillen en toch kan ze nog rustig in slaap vallen? Wauw, diepe respect voor haar ! Ik staar voor me uit en kijk naar Louis en Niall. Ik had ze eerlijk gezegd niet herkent. Ik zie dat zij ook bijna slapen, laat ik er maar een voorbeeld aannemen.
'Meisje, sorry maar ik denk dat je wakker moeten worden.' Er wordt aan m'n arm getrokken en als ik m'n ogen open doe kijk ik in twee hemels blauwe ogen. Ik schrik eigenlijk meer omdat hij best dichtbij staat dus geef ik zonder dat ik het door heb een gilletje. Hij lacht en ik moet ook meteen lachen. 'Sorry, ik zag je niet... Nou ja, ik zag je wel, maar ik zag je niet aankomen. Nee logisch eigenlijk, ik sliep... Maar ik bedoel -' 'Het is goed, ik snap je al.' Ik schaam me dood! Ik kom niet uit m'n woorden zoals gewoonlijk... Maar gelukkig snapt hij me tenminste! Hij lacht lief en houdt z'n hand op om me te helpen op te staan. Ik pak z'n hand en sta heel polio op en val voorover tegen hem aan. Ik duw hem snel van me af en zie dat Tonnie met een lach ons aanstaart. 'Nog bedankt.' zeg ik terwijl ik onzeker lach en hem niet aankijk. 'Hey Anne, moesten wij er niet eens vandoor?' vraagt Tonnie zo nonchalant mogelijk. 'Ja je hebt gelijk Tons. Doeg, ik zie je nog wel eens misschien.' Ik zwaai en loop naar Tonnie met een knal rode kop. Als ik achterom kijk heb ik nog even oogcontact maar ik zie dat hij er dan snel vandoor gaat. Louis kwam hem halen. 'Anne, wat was dat in hemelsnaam?! Zat je nou gewoon te flirten met Niall Horan!' Ik begin keihard te lachen en gil nee, maar zelf weten we allebei dat we wél zaten te flirten. Tonnie port me en we lopen lachend door.