04

Nog steeds geschrokken leek ik de situatie niet te vatten terwijl de lach van hem vermakelijk klonk.
'Rustig maar Bella,' zei hij op een vriendelijke maar vooral kalme toon. Hij sprong van het raamkozijn af en belandde met zijn voeten sierlijk op de houten vloer van mijn kamer. Nu hij in het maanlicht stond was er geen andere conclusie meer mogelijk. Edward was teruggekeerd en zo te zien beviel hem dat meer dan mij.
'Wat doe je hier?' Gromde ik zacht terwijl ik wat verder in mijn bed kroop. Niet dat de dekens enigszins gingen helpen tegen een moordlustige vegetarische vampier maar het gaf een veilig gevoel.
'Wat zaken afhandelen,' grinnikte Edward alsof hij dolgelukkig was. Zijn huid was nog steeds altijd hetzelfde, pure schoonheid. Zijn perfecte gezicht en zijn volle lippen bespeelde je en stal de controle van je emoties.
'Wees wat specifieker.' Mijn blik stond hard, woedend maar toch vermengd met angst. Ook al wist ik bijna wel zeker dat hij me niets zou aandoen, toch liepen de rillingen over mijn hele lichaam en klemde mijn handen zich stevig vast rond de deken.
'Één of andere vampier clan was dicht bij Forks in de buurt en mijn familie vond het nodig om hen uit te schakelen zodat de gevolgen wat minder ernstig zouden zijn.' Hij leek serieus al was zijn blik op een duivelse manier speels. 'Maar jou geur,' veranderde hij toen het gesprek dat van zakelijk naar persoonlijk ging, 'ik kan het niet negeren. Ik voel me aangetrokken tot jou en het liefste wat ik nu doe is alles in enkele seconde opdrinken.' Zijn lippen krulde iets wat op na dit gezegd te hebben.
'Doe het dan!' Riep ik, 'drink me maar leeg.'
'O maar Bella,' lachte hij geamuseerd, 'je weet toch dat ik dat nooit zou doen.'
'Waarom liet je me zo achter?' Nu was het mijn beurt om het gesprek te keren. Ik hoopte dat ik met dit gesprek enige informatie kon los peuteren sterker nog, hem het gevoel kon geven dat ik hem niet langer meer nodig had. Want hij speelde op me in, dat was te voelen.
'Ik beschermde je juist Bella,' antwoordde hij, 'ik wilde je niets aandoen. Ik wilde je geen pijn doen.'
'Je hebt me pijn gedaan!' Ik zag dat hij probeerde zijn gezicht in toon te houden, dat hij niet zijn wenkbrauwen verward neerzette en zijn mondhoeken omlaag liet hangen. Maar hoe geforceerd hij dit ook deed, het lukte hem niet helemaal tot vreugde voor mij. Hij verdiende het niet om smakelijk te lachen om zijn eigen taferelen.
'En nu ben je bij die vieze stinkende hond, is dat mijn dank?'
'Jij laat Jake hierbuiten!' Schreeuwde ik nu vol woede, vol agressie. 'Rot op en kom nooit meer terug! Ik heb jou en je dode familie niet nodig, ik ben beter af zonder jou!' Deze woorden boorde in zijn hart, ik kon het in zijn ogen zien. Hij kon zijn emoties niet meer beheersen en leek zichzelf niet meer te zijn.
Hij sprong naar het raam en keek over zijn schouder.
'Dit is nog niet afgelopen Bella, markeer mijn woorden.' Hij sprong weg de duisternis in.
Ik bleef verslagen achter, gehoopt dat hij voor altijd zou verdwijnen en met mijn eigen woorden had ik hem opnieuw uitgenodigd de uitdaging aan te gaan. Ik vreesde meer voor Jacob dan voor mijzelf en een ijzige angst maakte alles helder. Edward had het nooit op mij gemunt, ondanks het feit dat ik onweerstaanbaar voor hem was. Hij wilde zijn enige obstakel, zijn meest gehate vijand uit de weg ruimen, zodat hij triomfantelijk met opgeheven hoofd mij alleen en versleten achter kon laten.
'Wat is er Bella!' Riep Charlie toen hij de kamer kwam binnen gestormd. 'Ik hoorde stemmen, wie was er en wat heeft hij gedaan?!'
'Je bent weer paranoïde pap,' glimlachte ik gemaakt. Ik tilde de dekens van mijn benen en stond op.
'Kom, je bent duidelijk oververmoeid. Er mankeert niks met mij.' Ik gaf hem een stevige knuffel en begeleide hem toen mijn kamer weer uit.
'Je hebt gelijk Bells,' stemde hij mee in. 'Ik denk dat ik maar gewoon wat moet slapen.' Ik knikte en zag hoe hij terug naar zijn kamer liep, gedesoriënteerd weliswaar. Arme man, als hij eens wist hoe de situatie er echt voor lag dan deed hij geen oog meer dicht.