Seven.

Demi Lovato

Vreselijk slecht geslapen, gelukkig was Oliver er. Anders was het al helemaal niets geweest. Ik keek mijn kamer rond om te kijken waar hij was. Hij lag nog steeds rustig te slapen naast mijn bed in zijn nieuwe mandje. Het is een zwart mandje met een groot dierenpoot in het midden. Ik aai hem en zijn staartje begint te bewegen en hij doet zijn oogjes open. Er is ook weer iemand wakker hoor. Op de wekker zag ik dat het al 10:00 is. Ik was er vanmorgen ook nog uit geweest om me ziek te melden. Gelukkig kon je dat gewoon via internet doen. Ik pak Oliver en zet hem op mijn bed. En ik ga weer plat. Hij komt zachtjes naar me toe huppen. Opeens hoor ik de deur beneden open gaan, wat is dat? Oliver begint te blaffen en dan hoor je de deur dichtslaan. 'Wat is dat voor geblaf?' Hoor ik mijn moeder schel door het huis galmen. Ik zeg niets maar doe sloom mijn deur open. Ik kijk om het hoekje van de deur en zie mijn moeder beneden aan de trap staan en klaar om naar boven te lopen. 'Mam, mam. Rustig maar. Het is Oliver.' 'Wat doe jij nou weer thuis?' Ik zie dat mijn moeder grote wallen onder haar ogen heeft. Haar haar zit warrig en ze draagt een yoggingbroek met een slobbershirt. 'Ik heb me ziekgemeld.' Ik ik laat haar mijn blauwe plekken en schrammen zien. 'Oh, god. Is je vader weer vrij?' En ik zie dat mijn moeder schrikt en tranen in haar ogen krijgt. Ik heb medeleden en zeg snel: 'Nee, nee mam! Hij zit nog steeds vast. Er was wat gebeurd op de fiets.' En ik vertel mijn moeder verder niets. Het zou haar toch niets schelen. 'Vervelend.' En ze wil omdraaien, maar bedenkt zich. 'Wat is die Oliver dan?' En Oliver loopt naar mijn moeder omdat ze zo schreeuwt en denkt dat ze hem roept. 'Dit is dus Oliver, ik heb hem gisteravond opgehaald. Van het geld in de la heb ik spulletjes gekocht. Heb nog over hoor, maar ik wou graag een hond. Omdat je er de laatste tijd zo weinig was.' 'Oh... Het is wel een schatje.' En merk dat mijn moeder hetzelfde voelt als toen ik Oliver voor het eerst zag. 'Maar, sorry... Dat ik er zo weinig ben... Ik moet je wat vertellen.' Ze pakt Oliver op en loopt naar beneden. Ik heb geen keuze en loop achter haar aan. Als we samen op onze nieuwe bank zitten zit Oliver tussen ons in. Ik kan aan mijn moeder zien dat ze het geen punt vindt dat ik een hond gekocht heeft. 'Ik ga morgen naar een kliniek, ik heb woedeaanvallen en veel meer vervelende dingen... En ik denk dat jij wel weet hoe het komt?' Mijn moeder drukt Oliver tegen zich aan. Ik krijg kramp en begin te huilen. 'Wat vreselijk mam, ben je er al? Of moet je er nog heen?' Ik vindt het vreselijk dat mijn moeder er een moet, maar gelukkig dat ik het nu weet. Ik was al bang dat ze naar een kroeg od. ging. 'Ik zit er al sinds gisteren. Iemand die er werkt heeft me gebracht en haalt me zo ook weer op. Ze vertrouwden me wel toen ik vertelde dat ik jou nog niets verteld had. Ik wou je verassen als je thuis zou komen van school, maar toen was je er al.'' Ik geef mijn moeder een knuffel en Oliver begint te piepen. We schieten in de lach. 'Ik vind het fijn dat je nu toch iemand hebt die er zou zijn als ik er niet ben.' Ze staat op en loopt naar de keuken. Ik hoor haar de theepop aanzetten. Ik pak wat eten voor Oliver en doe wat water in zijn bakje, hij rent er meteen naar toe. Ik zie zijn grote hondenparadijs in die hoek van de kamer staat. Het is een hok met daaromheen speeltjes. Als ik zo kijk vind ik het knap van mezelf dat ik het mee heb gekregen op de fiets. Mam komt aanlopen met 2 koppen thee. En zie ook een koekje voor Oliver. Ze heeft ze dus gevonden. Ik weet niet of Oliver na het eten wel zin heeft in een koekje, maar mam geeft het koekje en hij is meteen weg. Ik glimlach en ben blij dat mijn moeder er nu is.