Plus que ma propre vie. 21

‘Ohja? Wat weet ik dan niet?’ vraag ik nu toch wel nieuwsgierig. ‘Daar kom je vast nog wel achter’ lacht hij en buigt iets naar voren. Oké, wat gaat hij doen? Hij gaat nog iets verder naar voren en hangt nu over het barretje heen. ‘Edward, ik eh…’ Voordat ik mijn zin kan afmaken, geeft hij me een kus op mijn wang. Ik kijk hem een beetje verbaasd aan. Dat was niet wat ik had verwacht. ‘Het eten is klaar.’ Hij draait zich om en schept het eten op.

‘Ik moet toegeven Edward, je kan beter koken dan dat ik had verwacht’ geef ik Edward een complimentje. Hij ruimt de borden op en komt vervolgens op mij afgelopen. Hij pakt mijn hand en helpt me overeind. Samen gaan we op de bank zitten. We zitten veel dichter bij elkaar dan dat we bij de film deden. Ik weet niet waarom, maar Edward geeft me zo een vertrouwd gevoel. Ik voel me heel erg op mijn gemak als ik bij hem ben. Hij heeft nog steeds mijn hand vast en het ziet er ook niet naar uit dat hij hem los gaat laten. ‘Wat wil je nu doen, Bella?’ Ik haal mijn schouders op en laat zijn hand los. Meteen kijkt hij me verbaasd aan. ‘Ik ga even kijken hoe het weer buiten is’ zeg ik en sta op. Ik loop richting het de voordeur en open die. Zachte sneeuwvlokjes komen nog uit de lucht vallen. De hele grond ligt vol met sneeuw. Overal waar ik om me heen kijk, zie ik wit. Edward komt achter me staan. ‘Ziet er niet best uit’ zegt hij ‘het wordt een ijsbaan hier als het heeft gesneeuwd. Niet erg veilig met al die bomen hier.’ Samen lopen we weer naar binnen. ‘En nu? Hoe kom ik nu thuis?’ Ik zie Edward nadenken. ‘Ik laat je niet lopen, je kan hier slapen!’ zegt hij. Ik kijk hem aan. ‘Geen zorgen, als je wil kan je in de kamer van Alice slapen.’ Ik knik dankbaar. ‘Dan zal ik Charlie maar even bellen.’ Edward geeft me de telefoon aan.

‘Oké Charlie, kleed je warm aan. Ik zie je morgen.’ Ik druk op het rode knopje en geef de telefoon terug aan Edward. ‘Ik heb gezegd dat Alice er ook is, aangezien hij meteen vroeg of we met zijn tweeën waren.’ Edward knikt. ‘Over Alice gesproken, die gaat me dit nooit vergeven’ grinnikt hij. ‘Wat gaat ze je nooit vergeven?’ vraag ik. ‘Een slaapfeestje! Zonder Alice erbij. Als ik haar nu zou bellen om te zeggen dat je zou blijven slapen, zou ze waarschijnlijk nog hier heen lopen ook. En dat is nouja, best ver!’ lacht hij. Ik moet ook lachen. Alice wil inderdaad overal bij zijn.

Ineens wordt heel het huis donker. ‘Edward?’ piep ik. ‘Ja, ik ben hier’ zegt hij en hij pakt mijn hand vast. ‘Ik denk dat de stroom uit is gevallen door de sneeuw, dat gebeurd wel vaker, wacht.’ Hij wil mijn hand loslaten. ‘Nee Edward, niet weglopen, ik hou niet van het donker’ zeg ik en pak zijn hand nog iets steviger vast. ‘Loop dan maar mee’ zegt hij en trekt me voorzichtig mee. Ik hoor hem rommelen in kastjes en latjes. Niet veel later steekt hij een kaarsje aan. ‘Ik hoop toch wel dat we nog meer kaarsen hebben, dit is de enigste die ik kan vinden’ zegt hij, nog zoekend naar andere kaarsen. ‘Nou, hier kunnen we wel even mee. Misschien gaat de stroom zo wel weer aan.’ Hij neemt me mee naar de woonkamer. Daar zet hij de kaars op tafel en gaat zitten op de bank. Ik ga naast hem zitten. Edward laat mijn hand los, staat op en pakt de deken die iets verder op ligt. Hij slaat de deken om me heen. ‘Het zou hier nu wel even koud worden.’

‘Het kaarsje maakt het toch nog iets romantischer’ grapt hij.