Hoofdstuk 1

Strify’s P.O.V.
Ik was uitgeput, de beelden schoten nog steeds voorbij in mijn hoofd. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ik ging zuchtend naast het ziekenhuis bed zitten en staarde naar zijn gesloten ogen. Zijn blonde lokken vielen een beetje voor zijn gezicht. Ik voelde opnieuw een paar tranen over mijn wangen rollen. Dagen had ik gehuild, dagen, en het leek erop dat het maanden zouden worden. Ik veegde de pluk haar uit Shin’s gezicht en verplaatste mijn hand naar zijn hand. Op dat moment kwam Yu binnen. “Hoe… Is het met hem?”
“Niks veranderd.” Ik voelde woede, maar probeerde me te beheersen. “Het… Het spijt me zo.” Yu keek de andere kant op, ik hoorde geen verdriet in zijn stem, geen emotie. Ik schudde mijn hoofd. “Nee Yu. Het is te laat.” Ik balde mijn vuisten, maar probeerde me nog steeds te beheersen. De beelden flitsten door mijn hoofd, steeds meer vragen, hoe? Hoe had dit kunnen gebeuren? En waarom Shin?

een week geleden

“Strify!”
“Wat?” Ik opende m’n ogen en zag Kiro. “Oh sorry, lag je nog te slapen?” Hij keek me aan met een schuin hoofd. Ik draaide me om en zuchtte. “Ja.” Kiro rolde over me heen en ging naast me liggen. “Ga je mee vanavond?”
“Mm… Maak je me wakker om me iets te vragen over vanavond?” Vroeg ik geïrriteerd. “Ja.” Kiro grinnikte en kreeg op dat moment een kussen naar zijn hoofd. Hij greep het kussen en begon me ermee te slaan, ik lachte en greep het andere kussen onder mijn hoofd vandaan en begon terug te slaan. “Kan het wat rustiger?” Shin kwam met een slaperig hoofd mijn kamer inlopen. Ik staarde hem even aan en schudde toen lachend mijn hoofd. “Alsjeblieft.”
“Nee.” Zei ik terwijl ik weer lachend mijn hoofd schudde. Ik greep een ander kussen en gooide dat naar Shins hoofd. Shin leek opeens wakker te zijn en gooide richting mij, maar ik bukte en het kussen belande in Kiro’s gezicht. Ik schoot in de lach, maar mijn lach werd gedempt toen ik een kussen in mijn gezicht kreeg. Ik keek naar Shin die zijn lachen niet kon inhouden en gooide het kussen, dat hij ondertussen uit zijn eigen kamer had gehaald, terug. Ik staarde hem even aan, maar probeerde me weer te concentreren op de kussens die naar mijn hoofd werden gegooid. Ik stond op en rende lachend de kamer uit. Ik struikelde de trap af en viel vervolgens op de bank door Shin die me achterna was komen rennen. Hij kietelde me en ik kon niet stoppen met lachen. Toen hij me los liet staarde ik hem weer even aan. Een warm gevoel schoot door mijn hele lichaam en het voelde alsof ik vloog. Zijn blauwe ogen twinkelde in de stralen van de ochtend zon en zijn blonde haar viel in zijn gezicht. Ik glimlachte even naar hem en keek weg voordat het op ging vallen. Ik stond op en liep naar de keuken, waar inmiddels Kiro ook was. “Ontbijt?” Vroeg hij. Shin en ik knikten beide en gingen aan tafel zitten. “Over vanavond,” begon Kiro die inmiddels 2 schaaltjes cornflakes had. Hij draaide zich om en zette er 1 voor mij en voor Shin en haalde er toen 1 voor zichzelf tevoorschijn. Daarna ging hij zitten. “Ga je nou mee of niet?”
“Waarheen?” Ik nam een hap van m’n cornflakes en speelde wat met de lepel terwijl ik vanuit mijn ooghoek naar Shin staarde. Zelfs in de vroege ochtend zag hij er leuk uit. Ik zuchtte, verzonken in gedachten. Op het podium leek ik zelfverzekerd, maar nu durfde ik niet eens aan Shin te vertellen wat ik voor hem voelde! “Strify?” Kiro zwaaide met z’n hand voor m’n ogen langs. “W…Wat?” Hij lachte even. “Ik zei dat we naar een feest in een disco in midden-Berlin wilden gaan.”
“Ik eh… Ik weet niet of ik mee wil.” Zuchtte ik en ik roerde door m’n cornflakes. “Lijkt me leuk om mee te gaan.” Zei Shin terwijl hij een hap van zijn cornflakes nam. Ik zuchtte, misschien was het beter als ik Shin een avondje niet zag. “Ik denk niet dat ik ga.” Zuchtte ik. “Ok, Luminor gaat ook niet. Dus je bent niet alleen.” Glimlachte Kiro. “Ok.” Ik zuchtte en kroop terug in mijn gedachten. Waarom kon ik het hem niet gewoon vertellen?