29. The lonely one

TWENTY NINE

Ik zat met mijn rug tegen de verwarming aan. Mickey zat naast me. Het was een week geleden sinds ik met Jackson naar het feestje ging. Manon heeft me nog een paar keer proberen te bellen, maar ik had geen zin om met haar te praten. Mijn moeder was altijd bij Chuck; voor de werktijden, na de werktijden.. Altijd.
'Vanillebiscuitje?'.
Ik pakte het koekje van Mickey aan.
'Je houd van hem', concludeerde hij toen. Ik voelde dat hij mijn gezicht aan het bestuderen was. Ik haalde mijn schouders op.
'Ik weet het niet. Ik denk het wel, maar ik heb nog nooit van iemand gehouden'.
Mickey knikte begrijpend.
'Maar mijn levensverhaal is zó saai', zei ik toen. 'Laten we over jou praten. Waarom woon je in het park?'
'Omdat ik nergens anders kan wonen'.
'Waar wonen je ouders?'
'Mijn vader heb ik nooit gekend. Mijn moeder was waarschijnlijk ook al dakloos, maar daar kan ik me niet zoveel meer van herinneren. Ik weet alleen nog dat we op een dag over de straat liepen om naar een restaurant te gaan. Mijn moeder had gespaart zodat we goed konden eten. Toen we overstaken, werd ze geschept door een auto. Er werd door omstanders een ambulance gebeld. Aan mij werd gevraagd of ik mee wilde rijden. Ik kon niet meer knikken of ja zeggen, dus ben ik maar gewoon de auto ingelopen. We reden in een noodgang naar het ziekenhuis, waar ze mijn moeder meteen naar een kamer reden, in haar brancard. Ik heb daar wel uren gewacht. Tegen middernacht kwam er een man naar me toe die zei dat hij de chirurg was. Ze hadden mijn moeder niet meer kunnen redden. Hij gaf me een glas water. Toen vroeg hij of hij iemand moest bellen. Mijn vader bijvoorbeeld. Ik zei dat die al onderweg was naar het ziekenhuis. De chirurg vroeg of hij bij me moest wachten, maar ik zei nee. Ik was tien toen mijn moeder overleed'.
'Oh.. Wat erg', bracht ik uit. Hij glimlachte.
'Ik denk het wel. Ik heb nooit kunnen huilen, op de een of andere manier'.
'Hoe oud ben je nu?'
'Twintig'.
'Maar.. en sorry als je gek word van mijn vragen.. Waar slaap je als het vriest?'
'In de lobby van een hotel of in de wachtkamer van het ziekenhuis'.
'Slim. En waar eet je?'
'Restaurants. Ze kennen me. Ik krijg vaak gratis eten daar. Ik doe soms wel kleine klusjes, waar ik dan weer een beetje geld mee verdien. Zo kan ik bijvoorbeeld verschillende kleren kopen, zodat ik niet zoals ordinaire zwervers altijd stink en zo. Ik kan prima voormezelf zorgen'.
'Je ruikt lekker', merkte ik op. Hij lachte.
'Dankje'.
'Misschien kan je hier werken', zei ik toen. Hij stopte met lachen.
'Serieus? Want dat zou echt fantastisch zijn'.
'Nou, mijn moeder is eigenaar van het restaurant waar we net doorheen kwamen. En ze is heel aardig. En we hebben te weinig personeel, omdat niemand tijd en zin heeft om hier te werken. Het is altijd wel heel druk. Maar als je dat aankan, moet je hier morgen gewoon om negen uur komen'.
'Deal'.

'Mam? Dit is Mickey. Ik heb je over hem verteld'.
'Ah, Mickey! Je mag achter de bar staan. Weet je hoe je met een tab moet omgaan?'
'Nee, sorry'.
'Dan leer ik je dat. Emma? Ik heb Manon al een hele poos niet gezien. Is er iets aan de hand?'
'Nee. Eigenlijk wel, maar dat vertel ik nog wel eens'.
'En wat is er met Taylor gebeurt?'
'Jezus mam. Andere keer, goed?'
Mijn moeder knikte. Ik keek toe hoe Mickey kennis maakte met Danny. Ze deden een ingewikkelde handgroet. Ik moest erom lachen.

Ik had eindelijk de moed om weer op mijn telefoon te kijken. Negen gemiste oproepen. Ergens voelde ik me daar goed door. Er waren dus toch nog heel veel mensen die met me wilden praten. Eén oproep van Jackson, vier van Manon en de rest van Taylor. Ik belde niemand terug. Waarom zou ik?

Tien reacties, lieve, lieve mensen!
Ik moet eerlijk zeggen; jullie zijn geweldig.
écht geweldig.
<3