Chapter 31 ~ Harry Styles

Ik klapte dubbel en mijn keel brandde pijnlijk. 'Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?' hoorde ik Eleanor verschrikt roepen. Hoestend kwam ik overeind en gooide de voordeur, die het hele tafereel open had gestaan, met een harde duw dicht. Mijn ogen rustten op het lichaam van Jack waarna ik langzaam opkeek naar Sarah. Ze keek voor zich uit en bewoog niet meer. Eleanor verplaatste zich voorzichtig naar mijn gechoqueerde vriendin. Ik daarentegen liep naar het hoofd van Jack en ging op mijn hurken zitten. Bedenkelijk liet ik mijn blik over hem glijden waarna ik mijn vingers in zijn nek plaatste en opgelucht adem haalde toen ik zijn zwakke hartslag voelde.

Langzaam stond ik terug recht en draaide me om naar Sarah die nog steeds voor zich uit staarde. 'Sarah, hij leeft nog.' deelde ik me en meteen waren haar ogen op mij gevestigd. 'Oh, godzijdank.' hoorde ik haar stilletjes mompelen. Hoe opgelucht ze eerst keek, hoe ongerust ze daarna weer een blik op Jack wierp. 'Harry, als hij wakker wordt, hij gaat iets doen, ik moet de gevangenis in, ik i-' Eleanor die er de hele tijd stil bij had gestaan, onderbrak haar. 'Lieverd, doe rustig. Als hij dat doet, kun jij nog altijd naar het gerecht gaan en vertellen wat hij jou heeft aangedaan.' Ze trok Sarah nog iets dichter tegen zich aan en ik stond inmiddels ook al voor haar. 'Na twee jaar daarmee afkomen, ja dat gaan ze zeker geloven.' zei ze met een sarcastische ondertoon. Ik draaide met mijn ogen, maar besefte dat ze ergens wel gelijk had. Twee jaar terug vormden de kneuzingen over haar hele lichaam bewijs, maar nu heeft ze niks.

'Je mama kan toch bevestigen dat het waar is?' Een nep lachje verliet Sarah haar lippen waarna ze Eleanor aankeek alsof ze gek was. 'Ze heeft me nooit geholpen, enkel toegekeken telkens als hij op haar bloedeigen dochter aan het inslaan was. Aan haar heb ik niks.' Meelevend keek ik haar aan. Het zou niet in me opkomen om zo over mijn ouders te praten, maar ik begreep haar.

Gekreun liet ons alle drie omdraaien en Sarah greep mijn hand vast. Jack draaide moeizaam op zijn zij en wreef met zijn hand over de achterkant van zijn hoofd. 'Bitch.' rolde over zijn lippen en ik voelde de woede weer opkomen. Sarah kneep in mijn hand toen ik een stap naar voren zette. 'Niet doen.' fluisterde ze. Krampachtig lukte het hem eindelijk om, met behulp van de muur, op te staan. Verwilderd keek hij om zich heen tot zijn ogen op Sarah, die nog steeds achter me stond, bleven rusten. Zijn mollige vinger wees haar richting uit wat maakte dat haar greep steeds strakker werd. 'Ik krijg je nog wel, ondankbaar wicht.' beet hij Sarah toe. 'Je hebt haar nooit iets gegeven om dankbaar voor te zijn,' Ondertussen maakte ik mijn hand los en deed een stap vooruit. 'Mijn huis uit voor ik de politie bel.' De oude man grinnikte. 'Het zal niet lang duren voor ze hier op de stoep staan, daar zal ik voor zorgen, hier komt ze niet mee weg.' Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik wist dat hij het hier niet bij zou laten. Ik kneep mijn ogen dicht bij de harde knal van de deur wat betekende dat hij eindelijk weg was.