009

‘Dus, je bent aan het spijbelen?’ hoor ik opeens een stem van achter, waar ik me overigens rot van schrik.
‘Dus, jij bent aan het inbreken?’ vraag ik met één opgetrokken wenkbrauw, als ik Ryan zie staan.
Ik merk dat Ryan moeite moet doen om zijn gezicht in de plooi te houden. Waarom is hier naar toe gekomen? Waarom heeft hij zich niet in laten palmen door Scarlett en haar vrienden? Of door Kimberly, die altijd met mooie jongens inpalmt.
‘Je kunt wel grappig zijn,’ zegt Ryan zacht.
Verlegen sla ik mijn ogen neer. Kan ik dat? Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst grappig was, is dat moment wel is voorbijgekomen?
‘Wat kom je eigenlijk doen?’. Meteen heb ik spijt van die vraag. Ik wil helemaal niet dat hij weg gaat, denk ik. Eigenlijk weet ik niet wat ik wil. Er zijn maar een paar, dat ik zeker weet, één daarvan is dat Ryan ongelooflijk knap is.
‘Je zestiende verjaardag vieren, remember? Zet die verlegen houding nou maar van je af. Ik ga hier niet weg.’ Ryan zijn ogen glijden door mijn kamer en vallen stil bij de spiegel. ‘Hm, mooie spiegel. Weetje, maak jij je nou maar even klaar voordat de andere komen. Ik ga wat boodschappen halen, geen zorgen, ik betaal.’
Boos kijk ik hem aan. Alsof hij bepaalt wat ik doe, op mijn verjaardag.
‘Sorry, maar jij bepaald niet wat ik doe.’
Hij kijkt me verdrietig aan. ‘Dat zullen we nog wel zien.’
Voordat ik kan protesteren is hij al weg. Shit, wat moet ik nu doen? Straks zijn die jongens hier en dan wordt het één grote blunder.
‘Madison? Wie was die jongen net?’
Het verbaasd me dat mijn moeder thuis is. Ik had haar helemaal niet verwacht hier, normaal zijn ze veel later thuis.
‘Uhm, er komt straks een groepje vrienden voor mijn verjaardag.’
‘Oh oke, ik ga zo weer weg. Jij red je wel he? Papa en ik hebben geld gestort voor je verjaardag, daar moet je genoeg aan hebben. Veel plezier vanavond,’ zegt mijn moeder voordat ze de trap afstormt.
Niet eens gefeliciteerd. Niet eens een persoonlijk cadeautje. Niet eens een beetje liefde.
Wat moet ik doen? Ik kan Ryan niet meer tegenhouden, en zijn vrienden kan ik straks ook niet wegsturen.
Uit de hoek komt een krassend geluid, wat de stilte verbreekt. Meteen sta ik op van het bed. We zullen toch niet weer muizen hebben he? Ik haat muizen, ze zijn klein en snel. Het ergste van muizen is dat ze bijna overal in kunnen. Als je er eenmaal eentje zit schieten ze een hoek in en vind je ze niet meer terug. En dan zit je met het idee dat er ergens een muis rond loopt. Ik huiver van die gedachten.
‘Vlekkie!’ schreeuw ik. Ik krijg er geen gehoor op, waar is die kat als je hem nodig hebt? Dan maar zelf achter het geluid aan gaan…
Ik kom er al snel achter dat het bij de spiegel vandaan komt. Ik loop naar de spiegel en zie mijn eigen spiegelbeeld. Snel werp ik een blik op mijn outfit, die muis vind ik toch niet. Kan ik er wel mee door? In de spiegel zie ik dat mijn vlecht los is geschoten. Mijn handen gaan automatisch naar mijn haar, maar tot verbazing voel ik dat de vlecht er nog zit.
Ik heb mijn zelfgemaakte zwarte jurkje met glitters niet meer aan. En mijn favoriete tailleriem is ook verdwenen. Mijn eerste gedachten is dat het een grap is, die wel heel slim is uitgevoerd. Maar ik weet dat dit niet mogelijk is.
‘Zeker te weinig geslapen,’ mompel ik. Ik loop weg, en tot mijn grote opluchting doet mijn spiegelbeeld dat ook.
De bel galmt door het huis. Ik wil de trap afrennen, maar ik bedenk me gelukkig nog op tijd. Ik wil niet te enthousiast overkomen. Opgewonden maar beheerst loop ik de trap af. Als ik de deur opendoe zie ik het knappe gezicht van Ryan.
‘Gefeliciteerd!’ begroet hij me met een knuffel.
Stralend kijk ik hem aan. Ik merk dat hij alleen is daarom vraag ik waar zijn vrienden zijn.
‘Ze komen er zo aan,’ antwoord hij. ‘Ik moet je eerst iets vragen.’
Vragend kijk ik hem aan. Ligt het aan mij of is hij zenuwachtig?
‘Het is niets ernstigs hoor,’ zegt hij lachend om mijn gezicht. ‘Kom we gaan naar boven. Zijn je ouders niet thuis?’
‘Uhm, nee ze gunnen me het huis alleen voor mijn verjaardag,’ lieg ik soepel. ‘Wat wil je nou vragen?’
Het is een tijdje stil en ik zie dat Ryan rood word. ‘Nee, laat maar. Het is niet belangrijk. Zullen we het hier versieren? Waar wil je het houden?’
‘Wat denk je van in de tuin? Het is mooi weer en ik houd van buiten zijn.’
‘Dan houden we het in de tuin,’ zegt Ryan bevestigend. Hij loopt zachtjes de trap af naar beneden.
Ik blijf nog even achter in mijn kamer. Ik was niet eens verlegen, ik was mezelf, denk ik. Straks vinden ze me stom… Ik wil mezelf zijn, maar hoe?
‘Kom je nog?’ schreeuwt Ryan.
‘Ik kom eraan!’ zeg ik, waarna ik naar beneden loop. Eerst dit feestje maar zien te overleven.