002 ~ Charlene Lauren Chamberlain.

M'n leven staat nu elke dag op z'n kop. Het was niet fijn om een zusje te hebben met leukemie. Het kon beter stommemie heten als je het mij vraagt. Daar zaten we dan, Myrna en ik, in Starbucks. Myrna, mijn zusje, mijn lieve zusje. Ik glimlachte even maar m'n glimlach was al snel weer weg toen ik een jongen met bruine krullen de Starbucks zag inlopen. Een jaar geleden geleden was het leven nog perfect maar nu.. Ik zuchtte en ik bekeek de jongen goed. Harry.. Dezelfde krullen. Mijn vader had besloten om naar LA te verhuizen en ik moest zonder pardon afscheid van mijn beste vriend, Harry Styles. M'n zusje bracht me terug in de realiteit. ''Je denkt aan Harry hé?'' Ergens ver weg hoorde ik haar vraag en ik keek d'r aan. Ik knikte voorzichtig en ik keek d'r aan. ''Ja..'' Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan Harry dacht. Ik miste de momenten met hem. Waar we op de bank zaten, ik met z'n krullen spelend, en waar hij me gewoon aankijkt, zonder wat te zeggen. Harry en ik konden gewoon naar elkaar kijken, zonder iets te zeggen maar dan toch het gevoel hebben dat je praat. Ik zucht even en ik kijk Myrna aan. ''Denk je dat ik hem ooit nog zie?'' Doelend op Harry. Ik kijk m'n zusje aan. Na een tijdje hadden we beide onze chocolademelk op en ik stond op. ''Zullen we?'' Ik kijk Myrna aan en ik glimlach. Samen liepen we naar huis en ik open de deur met m'n huissleutel. M'n vader is echt zo'n goede acteur. Het is zo'n nette, bekakte man die thuis ook maar boos wordt om de kleinste dingen, terwijl ie zich voordoet als die keurige man die het beste wilt voor z'n gezin aan de buitenwereld. Om van te kotsen gewoon. In tegenstelling tot m'n vader is m'n moeder echt een schat. Door haar kon ik af en toe nog naar Harry, totdat m'n vader besloot om te verhuizen. Zuchtend laat ik me vallen op m'n bed en ik pak m'n laptop erbij. Ik bekijk m'n achtergrond op m'n laptop. Harry.. Ik wist dat ie nu gelukkig was, met z'n band. Opeens biggelde er een traan over m'n wang en boos veegde ik hem weg. Niet huilen, je moet sterk zijn Charlene. Streng sprak ik mezelf toe. Ik besloot om te kijken of er nog iemand was op Skype. Gelukkig was Elena er. Een vriendin uit Engeland. Glimlachend nodige ik haar uit voor een videochat en m'n glimlach werd breder toen ik Elena zag op het scherm. ''Dear!'' Blij zwaaide ik naar d'r. Elena en ik praatte over van alles en nog wat. Maar vooral over school. Ik miste m'n oude school. Nooit gedacht dat ik die vervelende mensen en uniforms miste, maar ik miste ze. Heel erg. Ik miste zelfs dat smerige eten tijdens de lunch. Maar het meeste miste ik Harry. Z'n vertrouwde kuiltjes in z'n wangen wanneer ie glimlachte, z'n krullen en om niet te vergeten zijn diepe, husky stem. Ik bijt op m'n lip en ik had niet eens door dat de bel ging, zo diep zat ik in m'n gedachten verzonken. Totdat ik die vertrouwde stem hoorde. Die diepe stem. Harry ging als eerste door m'n hoofd. Voorzichtig stond ik op en heel zachtjes liep ik de trap af. M'n moeder liep weg waardoor ik zuchtte. Misschien had ik dat maar niet moeten doen want nu kijkt Harry mij aan. En daar sta ik dan, oog in oog met m'n beste vriend, mezelf afvragend hoe hij me ook maar had gevonden..

Written by Melissa. (TeamElounor)