De derde kerst

24 december 1991
Leerlingenkamer van Griffoendor, Zweinstein

Harry’s leven was er de afgelopen maanden aanzienlijk op vooruit gegaan. Uiteraard had hij stapels huiswerk die hij het liefst voor zich uitschoof en bovendien had hij de meest vervelende leraar Toverdranken die iemand zich kon voorstellen, maar zelfs deze punten waren een verbetering ten opzichte van het leven bij de Duffelingen.

In december hadden de wolken het kasteel in een witte deken gehuld. De sneeuw die Harry gewend was, was grijs van kleur of gesmolten van het vele verkeer dat overheen stormde. Bovendien was het koud en nat en vies. Op Zweinstein leek de sneeuw net zo magisch als het kasteel zelf. Voetstappen konden net zo snel verdwijnen als ze waren ontstaan en hij genoot er zelfs van om met dit weer buiten te zijn.

Wat hij echter nooit verwacht had, was het wakker worden met cadeautjes onder een versierde boom. Toen Ron hem wakker maakte, waren de meeste cadeautjes al opengemaakt, maar in tegenstelling tot wat hij gewend was, lag er onder de boom meer dan alleen dennennaalden. De meeste cadeautjes waren enkel een lief gebaar, maar de mensen die ze hadden gestuurd hadden geen idee hoeveel het met hem deed. Al toen hij de trui van mevrouw Wemel openmaakte, sprongen de tranen in zijn ogen. Snel deed hij alsof hij zich verslikte in een chocoladekikker.

De rest van de dag vulde zich met eindeloze maaltijden en vrijheid. Hij bleef tot tien uur aan het ontbijt zitten terwijl Ron zich volstopte en Hermelien klaagde over het feit dat ze lessen miste omdat ze vrij hadden gekregen. Harry besefte dat hij een stelletje gestoorde vrienden had, maar kon toch niet ophouden met lachen, omdat ze alles voor hem waren. Bovendien waren ze alles wat hij had en alles wat hij ooit had gewild.

Omdat ze die dag niet veel te doen hadden, gingen ze naar buiten waar ze werden bekogeld door magische sneeuwballen van Fred en George. Voor het eerst vond Harry het niet erg om geraakt te worden, omdat deze sneeuwballen een stuk fijner waren dan de keren dat hij door Dirk was ingepeperd.

’s Middags konden ze opwarmen rond het warme haardvuur in de leerlingenkamer. Knikkebeen was knusjes op Hermeliens schoot gaan zitten, die geconcentreerd een boek las terwijl Ron gekke bekken naar haar trok. Harry glimlachte bij het zien van zijn gezelschap; na al die jaren had hij vrienden gevonden op wie hij kon bouwen. Ze zouden er voor hem zijn als er iets gebeurde, niet omdat ze dat verplicht waren, maar omdat ze om hem gaven.

Ondanks het feit dat Harry alles had waar hij om gewenst had, voelde hij zich eindeloos leeg en eenzaam. Als hij andere mensen zich knuffelen kreeg hij het gevoel dat hij hier geen onderdeel van was; dat hij een film keek waarin al zijn mede-Griffoendors speelden. Harry bande die gedachten uit. Het was kerstavond en hij had niets te klagen. Dit ene jaar dat alles perfect was weigerde hij te verpesten aan pessimistische gedachten.