Hoofdstuk 4 - Het leven van een vampier.

(Ogen van Carlisle)

Eenmaal thuis aangekomen,liep ik naar boven,en leg Esmé voorzichtig in haar bed.
Ze was nog mens,dus ik moest nog voorzichtig doen,en vooral als ze aan het transvomeren is.
Ik leg haar in een nette houding.
Ik keek een aantal uurtjes naar haar.
Want ik werd toch nooit meer moe.
Ze was zo mooi,en haar huid werd steeds witter.
Dat was eigenlijk best mooi om aan te zien.
Totdat ineens Edward achter me stond.

'Esmé?'wie is Esmé?'vroeg hij.

O,natuurlijk,hij kan mijn gedachten lezen.

'Ze is dood'.zei hij.
'Ik kan geen gedachten in haar zien'.

'Ik heb haar gevonden,en gebeten,toen ze stierf'.zei ik.

We liepen naar de woonkamer,en ging op de bank zitten.
Ik legte hem alles uit,van wat er gebeurt is.
Edward vond het best wel boeiend,maar ook wel weer zielig voor Esmé.

'Je vind haar leuk?'vroeg hij plots.
'Nee,alleen aardig'.zei ik.
'O,jawel,je vind haar leuk,geef het maar toe'.lachtte Edward.

Het was wel een voordeel dat ik niet kon blozen.
Edward bleef lachen...het iriteerde me een beetje.


2 En een halve dag later...

Ik zat naast Esmé's bed,en hield haar hand vast.
Ik voelde dat het langzaam kouder werd.
Maar plots viel mijn blik op een roos,die naast haar op een kastje stond.
Wat wreemd,de roos,was rood,maar veranderd langzaam in een witte roos.
Zou de roos met haar leven mee gaan?dacht ik.
Misschien was dat het teken dat ze veranderd.
Wanneer de roos wit is,is ze klaar,en kan ze elk moment wakker worden.
En als hij rood is,is dat het teken van leven.


(Uit Esmé's ogen)

Plots voelde ik me weer wat bewuster.
Maar ik kon nog niet bewegen.
Ik lijk wel verlamd.
Ik voelde mijn polsen kriebelen,net zoals mijn nek.
Ik voelde me zo slap,alsof ik geen druppel bloed meer in me had.
Ik voelde mijn ruggengraat rechter groeien,en maakte een korte beweging omhoog.
Maar ineens klapte hij voorover,en ik lach kaas recht in het bed.
Nu had ik alweer het gevoel dat ik aangekeken werd.
Mijn ogen kriebelden,alsof er bloed uitgezogen werd.
Toen kreeg ik een lichte schok van binnen,en was alles stil.
Ik had het gevoel alsof ik de wereld wel kon rond rennen,en met gebouwen kon gooien.
Lichtjes opende ik mijn ogen,en had ik geen last van licht.
Toen het vertrouwde gezicht van Carlisle zag,werd ik blijer dan ooit.
Ik wou voorzichtig omhoog gaan,maar toen ik dat probeerde schoot ik juist heel hard naar voren.
Ik voelde me...zo kern gezond!
Maar toen ik recht in de ogen van Carlisle keek,besefde ik dat hij geen mens was.
Hij had...geel oranje ogen,en een krijtwitte huid!
Dat is me nog nooit opgevallen.

'Zeg het haar maar,Carlisle'.hoorde een jonge jongens stem.
Ik keek naar de andere persoon dat ook naast m'n bed stond.

'Hallo,Esmé,mijn nam is Edward Cullen'.zei de jongen.

Hoe wist hij mijn naam?
Misschien van Carlisle?

'Voel je je niet...anders?"begon carlisle plots.
Mijn ogen gleden van mijn handen naar mijn armen.
Er was geen ader te zien.
Niet eens aan de onderkant van mijn arm!
Ik voelde aan mijn borstkast.
Geen hartslag!
Ik maakte een sprongetje van schrik.

'W-wat ben ik?'

'Het zelfde als wat wij zijn'.zei Carlisle.

Hij pakte mijn hand,en trok me mee naar een spiegel.

'Kijk eens naar je ogen'.

Ik deed precies wat hij zei,en pas toen realizeerde ik wat ik geworden was.

'Ben ik een V-vampier?"bracht ik moeilijk uit.

Carlisle knikte,en glimlachte.

'Maar nu moeten we je dorst in bedwang houden'.

Dat is waar ook!
Ik voelde aan mijn keel.
Ik voelde me zo uitgedroogd.