34.

Elena Johnson

'Ik moet gaan, we hebben vandaag een optreden, maar vanavond ben ik er weer,' zei Louis die ochtend. Ik glimlachte en drukte een kus op zijn lippen. 'Veel plezier,' zei ik. Louis gaf Tommie nog een aai over haar hoofd en verliet toen ons appartement. Ik zuchtte. Ik vond het alleen zijn tegenwoordig verschrikkelijk. Op de salontafel lag een stapeltje enveloppen. Ik liep erheen en pakte het open. 'Louis, Louis, Louis, El...' Ik viel stil. Het handschrift herkende ik meteen en mijn hart veranderde in steen. Wat wilde Gaby toch van mij? Ik liet alle andere enveloppen liggen en ging op de bank zitten. Ik zette Tommie op mijn schoot en met lood in mijn schoenen scheurde ik de envelop open. Zou ik hiermee eigenlijk naar de politie kunnen gaan? Zouden ze Gaby kunnen vinden? Ik beet op mijn lip en vouwde de brief openen. Ik haalde een keer diep adem en begon te lezen.

Hallo Elena,

Ik zie dat je niet geluisterd hebt. Nou, je zult er vanzelf achter komen welke consequenties hieraan verbonden zijn. Het blijft jou keuze: Of je verlaat Louis en en gebeurt niks, of je blijft bij Louis en er zullen enkele vreselijke dingen gebeuren.

Liefs,
Gaby

Ik pakte de envelop weer op en zag hoe er enkele foto's uitvielen. Ik sloot mijn ogen even, bang voor wat er op de foto's zou staan, en raapte ze toen op van de grond. Op de eerste foto waren Louis en Tommie te zien. Hij was gisteren gemaakt, want ik herkende zijn kleren. Moest ik hier bang van worden? Pas toen viel mijn oog op iets in de achtergrond. Er stond iemand helemaal gekleed in het wit, met een masker van een geest op. Mijn hart bevroor. Hoe dicht was ze wel niet in zijn buurt geweest? En ik maar denken dat hij veilig was. De tweede foto was van mij. Ik stapte bij mijn werk uit mijn auto. Het was even zoeken, maar uiteindelijk vond ik dezelfde persoon weer in de achtergrond, half verscholen achter een auto. Doodsbang pakte ik de derde foto. Het was een foto van mijn moeders graf. De 'geest' was op de grafsteen gaan zitten en nu voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Wat moest ik hiermee doen? Ik moest weggaan van Louis. Ik stond op en zocht pen en papier. Ik begon met schrijven terwijl er af en toe een traan op het papier druppelde. Nadat het papier volstond, liep ik naar mijn kamer. Ik pakte mijn koffer en gooide daar al mijn spullen in. Het was lang niet alles, maar het belangrijkste had ik. Ik liep weer naar de woonkamer en legde de brief op de keukentafel neer. Ik schoof mijn ring van mijn vinger af en legde die op de brief. Ik slikte en liep naar Tommie toe. Ik trok haar in mijn armen en bleef zo een tijdje staan, terwijl ik haar over haar kop aaide. 'Beloof je een beetje op Louis te passen?' fluisterde ik zachtjes. Ik zette haar weer neer en liep naar de voordeur. Tommie kwam me kwispelend achterna, met het idee dat we gingen wandelen. 'Nee, schatje, wacht maar op Louis,' zei ik. Ze begreep het niet. Ik duwde haar terug de woonkamer in en sloot de tussendeur. Ik opende de voordeur, en sloot hem met pijn in mijn hart achter me.