Hoofdstuk 2 - Dr.Carlisle Cullen.

'Adem,adem...adem'.
Ik hoorde wazige geluiden,en voelde dat er op mijn borstkast werd gedrukt.
Het voelde niet fijn,en met een golf spoelde het zeewater uit mijn longen.
Ik hoestte,en opende mijn ogen.
Ik kon niet goed zien wat,of wie er bij me was,het was te wazig.
Het was een persoon,want het praatte tegen me.
Maar voor ik beter probeerde te zien raakte ik mijn bewustzijn kwijt.


Stemmen zweirven door mijn hoofd...die ene stem,die ik hoorde.
Snel opende ik mijn ogen,en was het licht.
Ik lag weer in het ziekenhuis,maar dan niet in de zelfde.
Ik had het gevoel dat ik aangekeken werd.
Rustig ging ik omhoog,en er zat een man bij mijn bed.
Ik herkende hem...maar waarvan?

'O,gelukkig,je bent weer bij'zei de man.

Had ik hem niet eerder gezien?
Misschein jaren geleden,toen ik nog jong was.
Ik weet het allemaal niet meer.
Misschien leid ik aan een lichte geheugenverlies.
Tot mijn grote verbazing kon ik geen woord uit mijn mond krijgen.
Alsof mijn keel werd dicht gedrukt.
Ik voelde me niet goed,zelfs misselijk.
De enige woorden die ik kon uitspreken waren: 'B-bent u m-mijn d-octer?"
'Of...mijn r-redder?"

De man lachtte.
Hoe had hij me nou kunnen vinden midden in het bos? S'nacht's nog wel.
Ik keek nogmaals om me heen.
Ik bevond me in een zaal,met alleen maar één rij bedden.
De andere wand was bedekt met kasten, schilderijen en planten.
Het was niet echt bepaald licht hier voor een ziekenhuis.

'Ik,weet het...een beetje afgezaagt,vind je niet?"zei de man weer.
Hij stak zijn hand uit. Ik denk het teken dat hij zich wil voorstellen.
Ik pakte zijn hand vast.Hij was ijskoud! Komt dat misschien door de kou buiten?
Of het zee water.

'Mijn naam is Dr.Carlisle Cullen'.zei de man.
'En u moet Esmé Platt zijn,of niet soms?'

Ik knikte voorzichtig.
Hoe kon het nou zijn dat ik nog leefde?
Zou hij mij gerred hebben?

Carlisle stond op.
'Goed,u blijft hier nog wel een paar dagen'. U bent er ernstig aan toe,en u heeft geluk dat u nog leefd'.

Hij glimlachtte,en liep de zaal uit.

Ik keek naar mijn handen.
Geen infu's,helemaal niks?
Naast me stond een leeg bed,en de bedden daar naast ook.
Wat is dit voor ziekenhuis?
Midden in het bos ofzo? Een plek waar nooit iemand komt?
Maar toen kwamen alle herinneringen weer boven.
Mijn man,die me gebruikt heeft,de miskraam en de klif met mijn redder.
Opnieuw greep ik naar mijn hoofd.
Wat wreemd,mijn haren waren droog.
Hoe lang heb ik hier gelegen?