Hoofdstuk 53

‘Nou dat lijkt me wel duidelijk,’ zegt Harry. ‘Sneep wil met de steen Voldemort weer zijn macht terug geven.’ Ron huivert bij het horen van die naam. Ik besluit het verder te negeren. Al begrijp ik zelf de angst voor een naam niet. ‘Dan weet ik nog steeds niet waarom ik op een chocokikkerplaatje sta,’ zeg ik. ‘Dan vraag je dat toch aan je vader,’ zegt Ron simpel. Ik haal mijn schouders op en werp een blik op de klok. Half negen. ‘Ik ga even snel naar hem toe. Ik moet het weten.’ Ik zwaai en spurt daarna de leerlingenkamer uit. ‘Wollen sokken.’ De waterspuwers draaien opzij. ‘Die komt wel vaak hoor,’ hoor ik ze mopperen. Ik grinnik even. Ik klop op de deur en ik hoor een vriendelijke ‘binnen.’ Voorzichtig draai ik de deur open en ik sta nog niet binnen, of Felix vliegt op me af. ‘Hé meisje,’ zegt mijn vader die opstaat en me omhelst. Ik besluit gelijk met de deur in huis te vallen. Ik kijk hem aan en zijn ogen twinkelen. Hij weet, dat ik het weet. ‘Waarom sta ik op een chocokikkerplaatje?’ ‘Verrassing!’ Met opgetrokken wenkbrauwen staar ik hem aan. ‘Verrassing?’ Hij grinnikt even. ‘Kerstcadeautje.’ Lachend schud ik mijn hoofd en omhels hem. ‘Had ik kunnen weten.’ Ik wilde al gedag zeggen, toen ik me wat bedacht. Ik had nog steeds geen jurk voor het bal met Fred. Ik duwde hem in een stoel en kroop bij hem op schoot. ‘Niet schrikken,’ waarschuwde ik hem alvast. ‘Maar ik heb een jurk nodig voor het bal vanaf de derde klas. Fred heeft me meegevraagd als introducé.’ Verwachtingsvol staarde ik hem aan, maar hij glimlachte alleen maar. Ik fronste even en hij duwde me van zijn schoot. ‘Daar heb ik nog wel voor,’ zei hij en stond op. Nieuwsgierig volgde ik hem. Hij rommelde wat in een kast en kwam terug met een grote doos. ‘Hoe?’ Vraag ik verbaast. Hij zegt niks en zet de doos op zijn bureau neer. ‘Het is van je moeder geweest. Ze wilde het aan jou geven, voor je eerste bal.’ Ik wilde de doos al open maken, maar mijn vader hielt me tegen. ‘Pas als het moment is dat je hem aan moet.’ ‘Maar hoe weet ik dan of hij past?’ ‘Hij past. Vertrouw je me?’ ‘Altijd.’ ‘Echt niet openmaken hé! Ik wil een pink belofte.’ Ik glimlachte. Hij kende me te goed. Een pink belofte kon je niet breken. Zo hadden we dat afgesproken. Ik haakte mijn pink in zijn pink en schudde hem. ‘Belooft!’ Ik glimlachte en drukte een kus op zijn wang. ‘Bedankt pap.’ ‘Graag gedaan lieverd.’ In de leerlingenkamer kreeg ik een vragen vuur van, Harry, Ron en Hermelien. Geduldig leg ik het ze allemaal uit. ‘Nou het blijkt een verrassing te zijn. Het stelt dus eigenlijk helemaal niet veel voor,’ grinnik ik. ‘Het is een kerstcadeautje waar ik pas laat achter kwam. Dat had ik dus eigenlijk kunnen weten, maar ja. Iedereen heeft zijn minder snuggere momenten.’ ‘Wat is dat dan?’ Vraag Harry wijzend op de doos, die ik nog steeds in mijn handen heb. ‘Dat is een jurk.’ ‘Wat moet je nou met een jurk?’ Vraagt Ron. Dom kijkt hij me aan. ‘Aantrekken naar het bal hier op school,’ is mijn droge antwoord. ‘Dat is voor derde klas en hoger.’ ‘Dat klopt, maar eerste en tweedeklassers mogen mee als introducé.’ Met open mond staart hij me aan. ‘Wie heeft je mee gevraagd?’ Vraagt Hermelien die enthousiast opveert. ‘Fred,’ zeg ik zachtjes. Rons mond valt nog iets verder open. Vol ongeloof staart hij me aan. ‘F.. Fr… Fred?’ Stottert hij. Voorzichtig knik ik. ‘Heeft hij het je niet verteld dan?’ Ron schud zijn hoofd. Ik frons even en haal dan mijn schouder op. ‘Weet je het nu.’ ‘Maak hem eens open,’ zegt Hermelien. ‘Ik wil hem wel zien.’ Ze reikt al uit naar de doos. ‘Stop dat kan niet!’ Verbaast staren ze me aan. ‘Waarom niet?’ Vragen Fred en George in koor. ‘Ik wil heb ook wel zien hoor,’ zegt Fred grijnzend. ‘Weet ik tenminste wat je aan doet. ‘Ik weet het zelf nog niet eens,’ brom ik. ‘Ik heb beloofd heb niet open te maken.’ ‘Beloftes zijn er om te breken,’ zegt George. ‘Het probleem is dat, dat nu dus niet kan.’ ‘En waarom dan niet?’ Vraagt Fred. ‘Ik heb een pinkbelofte gedaan.’ ‘En dat is?’ Vraagt George. Ik zucht even en leg het dan uit. ‘Een pink belofte lijkt een beetje op, een ontbreekbare eed. Alleen is het net iets anders. Als je de ontbreekbare eed aflegt, ga je dood als je hem toch breekt. Een pinkbelofte hebben we zelf gemaakt en bedacht. Die is dus niet te breken. Je kan het wel proberen, maar het gaat niet. Maakt een van jullie heb open, dan weet ik niet wat er gebeurt. Het enige wat ik weet is dat als ik hem zelf open maak, mijn hand uit zichzelf terug zal trekken. En geloof me dat is geen pretje. Ik heb het één keer geprobeerd, ik sloeg mezelf toen in het gezicht. Je hebt de eerste paar minuten geen controle meer over jezelf.’ ‘Cool,’ zeggen Fred en George in koor. ‘Dat is ook wel, maar geen controle hebben is echt niet grappig! Dus ik leg deze doos weg en jullie blijven er allemaal af! Desnoods gebruik ik de kietelspreuk!’