1.2 You're a wizard

Toen ik 's ochtends opstond ging ik gelijk naar beneden om te ontbijten. Ik zag gelijk dat mijn ouders ook al wakker waren. Mijn moeder had een paar [url=]pannekoeken[/url] voor me klaargemaakt. Hoewel ik super zenuwachtig was en niet had verwacht dat ik het op zou krijgen, was mijn bord nog geen tien minuten later leeg. Niet veel later zei mijn moeder dat ik moest beginnen met me klaarmaken. Nadat ik klaar was met douchen vlocht ik mijn haar en deed ik deze broek en schoenen aan samen met deze warme sweater. Mijn haar vlocht ik zoals gewoonlijk. Toen ik ook een klein beetje make-up op had gedaan, wierp ik een korte blik op de spiegel en ging toen naar beneden. Op hetzelfde moment liepen ook mijn ouders de kamer binnen. Mijn moeder legde me uit dat we gingen verdwijnselen en zei dat ik haar niet mocht loslaten en dat ik het draaierige gevoel gewoon moest negeren, dan ging het vanzelf wel over. Ik pakte haar hand en niet veel later stonden we voor een kroegje ergens in Londen. Mijn moeder trok me mee naar binnen. 'Hallo Yasmin, Harold, hoe is het ermee?' vroeg de barman.
'Prima Tom, maar ik ben nu niet hier om te kletsen. Het is tijd voor Rose om naar school te gaan,' reageerde mijn moeder vrolijk.
'Aah, ze is flink gegroeid, niet waar? Maar je kent de weg toch?' zei Tom. Nou ja, ik ging ervanuit dat hij Tom heette.
'Ja, kleine meisjes worden groot. En natuurlijk ken ik de weg nog! Dag Tom!' zei mijn moeder.
'Dahag,' zei Tom, net voor we de trap afdaalden en door een deur gingen naar een steegje met wat vuilnisbakken. Ik vroeg me af hoe die man me kende. Ik was daar volgens mij nog nooit geweest, maar het verbaasde me niet. Niets verbaasde me meer sinds ik wist dat ik een tovenares was. Toen mijn vader met zijn toverstaf een paar keer op de muur had getikt, ging deze open. Ik was toch een beetje verbaasd door de eindeloze, nou ja hij leek eindeloos, winkelstraat die voor ons lag. 'Eerst gaan we je gewaden halen,' zei mijn moeder. Ik volgde haar maar naar een of andere winkel. Toen ik mijn voet op de drempel zette kwam er gelijk een vrouw op ons af gelopen. Achter haar zweefden allemaal meetlinten en spelden en nog wel meer dingen om kleren mee te maken. 'Aah, eerste jaar?' vroeg de vrouw. Mijn moeder knikte en de vrouw stuurde alle metende dingen op mij af. Ik werd van alle kanten gemeten terwijl de vrouw met mijn moeder in gesprek was. Niet veel later werden mijn gewaden gemaakt, ze waren super saai, gewoon helemaal zwart! Nadat mijn moeder had betaald stelde ze voor dat ik en mijn vader een huisdier zouden uitkiezen terwijl zij de boeken ging halen. Mijn ogen begonnen te glinsteren. Ik mocht altijd alles, behalve een huisdier. Mijn moeder was allergisch voor alles wat haren of veren had en een huisdier met schubben, zoals een pad, sprak me niet echt aan. Niet veel later stapte ik een dierenwinkel in. Mijn vader zei dat ik kon kiezen tussen een pad, een rat, een uil of een kat. Ik twijfelde tussen een kat of uil. Normaal zou ik een kat hebben genomen, maar je kon met een uil ook brieven versturen. Uiteindelijk koos ik voor een kat. Het was een jong katertje en hij heette Sniffels. Ik had hem gekozen omdat hij, net zoals ik soms, heel hooghartig deed, en dat zag er super schattig uit bij hem. Toen we net voor de boekenwinkel stonden, kwam mijn moeder naar buiten. Ze vond de kat super schattig, maar ze kon hem helaas niet aaien. Ik moest nog één ding halen, een toverstaf. Samen liepen we naar de staffenwinkel. De man genaamd Olivier kwam op me af gelopen, groette vriendelijk en begon toen met het meten van mijn arm. Niet veel later liep hij naar achteren en kwam terug met een staf. 'Misschien deze?' vroeg hij, en mompelde nog wat over wat voor soort hout het wel niet zou zijn. Het zou me een worst wezen. Deze winkel was klein en rommelig en hij irriteerde me. Ik wou er zo snel mogelijk weg. Verveeld zwaaide ik met de staf en opeens stond het haar van Olivier in de fik. Ik schrok me dood en gaf een luide gil. De man pakte snel zijn eigen staf en bluste zijn haar. Vervolgens pakte hij de staf die ik van schrik op de grond had laten vallen op. 'Nee nee, niet deze,' zei hij, een beetje angstig. Hij kwam niet veel later terug met een andere staf. Deze keer onplofte er een vaas! Ik duwde snel de staf terug in zijn handen. Hoofschuddend liep hij weg en kwam dit keer terug met drie staffen. De eerste deed gelukkig niks, de tweede liet de ruiten ontploffen en de laatste liet alles wat licht was opwaaien en door elkaar vliegen alsof er een orkaan was. Nadat de "storm" was gaan liggen en Olivier alles weer normaal had getoverd, begon ik te denken dat ik nooit een goede staf zou vinden en ik had geen zin om al die staffen te proberen. Ik zag mijn ouders verbaasd kijken naar wat er allemaal gebeurde. Olivier kwam terug met een andere staf. Hij zag er prachtig uit. Wit en een beetje angstaanjagend, perfect dus. Mijn ouders keken ernaar en mijn vader vroeg: 'Is dat de staf van Vo- Vo- Voldemort?' Olivier knikte alleen maar. Ik keek ze vragend aan en mijn moeder wuifde het weg. 'Niet belangrijk,' zei ze. Ik knikte, maar liet het hier niet bij zitten. Mijn vader was nergens bang voor, teminste dat dacht ik, maar nu wist ik beter. Ik onthield de naam goed en pakte toen de staf aan. Een warm gevoel ging door mijn lichaam en ik zwaaide met de staf. Er spoot vuurwerk uit en ik glimlachte, dit was hem! Ik vroeg me wel af waarom mijn ouders een bezorgde blik uitwisselden. Ik vroeg er later naar. Ik was nu blij dat ik eindelijk een goede staf had, ik was klaar voor Hogwarts.