[052]

Isaiah Timber

Hij zuchtte en haalde diep adem door zijn neus.
'Ze raakte in paniek,' vertelde hij met trillende stem. 'Ze.. Ze heeft me weggestuurd.'
Zijn snikken werden nog erger, waardoor ik hem probeerde te sussen door over zijn rug te strijken. Tranen vormden zich in mijn ogen toen Elan's verdriet mij ook duidelijk geraakt had en ik bemoedigend naar hem glimlachte.
'Het komt wel goed,' probeerde ik hem te sussen. 'Ze trekt bij, echt.'
'Waarom zou ze dat doen?' snikte hij. 'Ik ben een monster.'
'Zeg dat niet!' antwoordde ik. 'Je bent geen monster, hoor je me? Je bent een geweldige jongen en ze mag verdorie blij zijn dat jij op haar ingeprent bent!'
Doordringend keek ik mijn broer aan en glimlachte vervolgens voorzichtig. 'Je moet niet aan jezelf twijfelen, oké? Luister naar me, Elan. Je bent geweldig, in allerlei opzichten. Maak jezelf alsjeblieft niets anders wijs.'
Ik knuffelde mijn broer weer stevig en drukte een kus op zijn wang.
'Ik hou van je, en het spijt me van mijn uitbarsting. Die had je niet verdiend.' Ik beet op mijn lip om mijn tranen terug te vechten. 'Het spijt me echt.'
'Ik heb het je allang vergeven,' fluisterde hij. 'Ik snap je uitbarsting ook wel. Ik hoop alleen dat..'
Hij haalde diep adem en probeerde het trillen van zijn stem te verminderen. 'Ik hoop dat Mara het mij ook kan vergeven.'
'Er valt je niets te vergeven,' fluisterde ik terug. 'Je bent geweldig zoals je bent, daar hoef je je niet schuldig voor te voelen of voor vergiffenis om te vragen. Het is niet iets dat je moet spijten.'


Met een bedenkelijke zucht, zette ik een glas water voor Elan op tafel, maar zag dat hij al uitgeteld op de bank lag. Ik pakte de deken van de leuning en legde die over mijn broer heen. Ik keel even op de klok, voelde mijn ogen vermoeid protesteren en ging naast Elan op de bank zitten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem alleen in de kamer achter te laten. Hij was namelijk zo overstuur geweest dat ik niet wilde dat hij misschien straks wakker werd en opnieuw verdrietig werd, en dat ik er dan niet zou zijn om hem te troosten. Dicht kroop ik tegen mijn broer aan.
'Welterusten, broertje,' fluisterde ik. Bedenkelijk trok ik een deel van de deken ook over mij heen. Voor ik mijn ogen sloot en in slaap viel, dacht ik na over Mara's reactie en Elan's verdriet. Ik hoopte dat alles tussen die twee goed zou komen, want ik wilde mijn broer niet ongelukkig zien.


Met een gaap opende ik mijn ogen en merkte dat een deel van mijn warmte weg was. Elan.
Meteen veerde ik overeind. 'Elan?'
Mijn hart klopte in mijn keel, en geschrokken leek ik om me heen. Waar was hij ineens naartoe? 'Elan?!'
Ik schrok, omdat ik bang was dat Elan misschien buiten veranderd was en zijn emoties daardoor nog sterker zouden zijn. Dat hij zich nog rotter zou voelen, en dat wilde ik niet.
'Hier,' antwoordde mijn broer vluchtig vanuit de keuken, waardoor ik opgelucht adem haalde. Met forse passen liep ik richting de keuken en trof mijn broer daar, zittend aan de tafel.
Zijn blik was op oneindig, gericht op de bomen die te zien waren door het raam.
'Ik heb even buiten gelopen,' vertelde hij, waarna hij even gemaakt naar me glimlachte. 'Even frisse lucht halen. Sorry als ik je heb laten schrikken.'
'Geeft niet,' antwoordde ik, terug glimlachend. 'Hoe gaat het?'
Elan haalde zijn schouders op en zuchtte.