Chapter 14: Niall James Horan

Ik sloot mijn ogen en liet me acherover op mijn kussen vallen. Het voelde niet goed. Er klopte iets niet. Mijn vader die vroeg of het niet twee weken geleden was, Jay die zei dat ik aan geheugenverlies leed. Was dat zo? Leed ik aan geheugenverlies? Zuchtend ging ik weer overeind zitten en stapte uit bed. Mijn blik viel op een verkreukeld papiertje. Ik liep erop af en vouwde het open. Ik kneep mijn ogen samen om het beter te kunnen bekijken. Gestreept T-shirt, bril... was dat die Louis? Ja. Ja, het was hem. Ik maakte er opnieuw een prop van en met een enorme kracht smeet ik het uit het raam. Met een strak gezicht snelde ik mijn kamer uit. Ik moest Jay vinden. Beneden botste ik tegen hem op, waardoor de glazen die hij op een dienblad droeg, op de grond kapot vielen.
"Oh ow," mompelde Jay, bang voor de gevolgen.
"S-sorry." Ik keek verwilderd om me heen of mijn moeder niet in de buurt was. Gelukkig was dit niet zo. "Wat moet je daarmee doen? Kom hier, dan doe ik het voor je. Als jij even de glasscherven opruimt." Zijn ogen flitsten even naar rechts waardoor ik wist dat hij het niet snapte. "Ehh.."
"Doe nu gewoon wat ik je zeg!" Hij keek me even angstig aan, waardoor ik wist dat ik iets te dreigend keek. Dat was niet de bedoeling geweest.
"N-n-natuurlijk." Hij duwde het dienblad in mijn handen en wilde de kruimeldief pakken.
"Wat moet ik hier nu mee doen?"
"Schoonmaken." Waarom doet hij zo kortaf? Oh ja, hij mag eigenlijk niet praten.
Zuchtend zette ik het dienblad op het aanrecht en pakte een doek om de glazen die nog heel waren, schoon te maken. Ik was het niet gewend dat ik zelf klussen uit moest voeren, maar ik had het nu eenmaal zelf aangeboden. Ergens deed ik het om respect te tonen, maar zo kwam het uiteraard niet op Jay over. Toen Jay alle glasscherven met de kruimeldief opgezogen had, besloot ik maar het initiatief te nemen.
"Jay, kan ik je wat vragen?"
Hij keek me opnieuw met grote ogen aan. "J-ja."
"Jay, mijn moeder is niet in de buurt. Je hoeft niet bang te zijn."
"Voor wie hoeft hij niet bang te zijn?" Mijn moeder kwam met een vragende blik de keuken in. Ze wierp een minachtende blik op Jay en keek vervolgens met een neutrale blik naar mij.
"Voor..." Ik zocht de keuken af voor een excuus. Een klein spinnetje in de hoek was mijn redder in nood. "Dat spinnetje daar."
Mijn moeder volgde mijn blik en lachte. "Britten. Altijd bang voor ongedierte en viezigheid." Haar blik viel op de doek en het glas dat ik in mijn handen had. "Waarom ben jij de glazen schoon aan het maken? Dat is Jay's taak." Haar ogen schoten naar Jay. "Hoe durf je mijn zoon al het werk te laten doen!" Voor ik 'i' of 'a' kon zeggen, had Jay een klap in zijn gezicht ontvangen. Een rode afdruk op zijn wang was wat hij ervan overhield.
"Mam, ik-"
Haar norse blik deed me mijn zin onderbreken. "Je hebt toch niet vrijwillig aangeboden het over te nemen, mag ik hopen. In dat geval kun je-"
"Nee! Nee, dat heb ik niet! Hij... hij duwde het dienblad ineens in mijn handen en dwong me de glazen schoon te maken! En ehh.. hij dreigde zelfs me.. met de.. ehh.... kruimeldief te slaan!" Het floepte er gewoon uit. Uit paniek. Ik mompelde een 'outsj' voor mijn daad en keek beschaamd naar de grond. Haar ogen spuugden bijna vuur toen ze haar blik weer op Jay richtte.
"Je hebt wat?!"
Jay deed zijn mond open maar er kwam slechts een klein geluidje uit zijn keel.
"Niall, ga jij maar even naar je kamer dan vertel ik deze Brit wel even wat manieren zijn."
"Nee, ik-" Opnieuw deed haar waarschuwende blik me onderbreken. "Laat maar, ik ga al."
Ik nam de trapleuning vast en wilde naar boven lopen, maar in plaats daarvan draaide ik me om en liep terug naar de keuken. Ik hoorde de helse stem van mijn moeder door de keuken schateren. Allemaal lelijke woorden ontsnapten uit haar mon. Een klets-geluid volgde waardoor ik wist dat Jay al de zoveelste klap kreeg vandaag.
"Stop!" riep ik, en mijn moeder draaide zich verbijsterd om.
"Wat is er, Nini?"
Even ving ik een glimp op van Jay's opgezwollen oog. Er liep bloed vanuit zijn ooghoek over zijn wang naar beneden. Ik maakte een pijnlijk geluidje bij het aanzicht. "H-het is niet Jay's fout. Ik heb het zelf aangeboden om de glazen schoon te maken. Jay verdiend de straf niet. Ik wel." Ik sloeg mijn ogen neer en vanonder mijn wimpers keek ik naar Jay. Even leek zijn gezicht op te lichten, maar dat idee ontglipte me al snel.
Mijn moeder ademde door haar neus in en tilde haar arm op om me een klap te verkopen. Ik hield mijn arm beschermend voor mijn gezicht om de klap op te vangen, maar haar hand raakte me niet. Ik haalde mijn arm weg en keek beduusd naar mijn moeder. Haar arm hing weer slapjes naast haar -voor deze tijd- robuuste lichaam.
Haar gezicht was weer neutraal, niet langer furieus of laatdunkend. Zwijgend schonk ze me een kort knikje, en liep langs me door de keuken uit. Met mijn mond een beetje open staarde ik naar Jay, die me ontdaan aankeek.
"Het spijt me, Jay, ik wilde niet-"
"Laat maar. Het is al goed. Je hoeft niets meer te zeggen."
Kortstondig sloot ik mijn ogen. "Ik wilde dat echt niet doen. Het floepte er gewoon uit. Jay, het spijt me heel erg. Wil je het me alsjeblieft vergeven? Ik weet dat je gelijk had. Je had gelijk, ik heb nooit aan de Ierse kant gestaan. Ik vond het onrechtvaardig. Je had echt gelijk. Je had over alles gelijk. Het spijt me zo erg, Jay, en ik kan het nog duizend keer zeggen maar ik heb je hulp nodig dus alsjeblieft..." "
Hij antwoordde provisorisch niet. Uiteindelijk sprak hij: "Ik denk niet dat ik een andere keus heb, maar ik schenk je genade. Goed, waarvoor heb je mijn hulp nodig?"
"Je moet me vertellen waar Louis is, en er samen met mij voor zorgen dat mijn ouders het huis uitgaan. Ik wil met rust met hem kunnen praten. Zonder dat ik het risico loop betrapt te worden."

Tell me whether you like it or not (: x