Hoofdstuk 13: Meneer Chang

‘Wat wil je nou gaan doen?’ vroeg Mike. Sam had ons afgezet voor Mike’s huis en was langzaam in de verte verdwenen. ‘Gewoon met hem praten’ ‘praten met hem?’ zei Mike met ongeloof in zijn stem. Ik liep het tuinpad op richting de deur. ‘wacht’ riep Mike. ‘laat mij maar aanbellen’ Ik keek hem aan. ‘okee’ en ik deed een stap opzij. Even later vloog de deur open. ‘heb jij geen sleutel meer. Hoe durf je mij te storen midden in mijn werk. Ik had nog zo…’ pas toen zag hij mij staan. ‘ohw eeeh hallo Nathalie. Wat leuk om je weer eens te zien. Kom toch binnen.’ Ik liep zonder iets te zeggen lang hem heen en liep naar binnen. Ik voelde hoe Meneer Chang achter me aanliep. Hij wachtte niet eens tot zijn zoon. ‘ik was net van plan te gaan koken. Eten jullie mee?’ zei hij met een soort smekerig toontje. Ik knikte. ‘wij gaan naar boven pap’ Mike pakte mijn hand. Er kam een grommend neerbuigend geluid uit de mond van meneer Chang. Ik rolde met mijn ogen en liep met Mike mee naar zijn kamer.

Een kwartier later werden we weer naar beneden geroepen. Stilletjes schoven we aan tafel. ‘en hoe gaat het met Nathalie? Alles goed op school?’ zei hij op zo’n lief mogelijke manier. ‘ja hoor’ antwoorde ik kortaf. ‘mooi zo! En met zwemmen ook alles prima? Zwemmen is een prachtige sport. Zo jammer dat mijn Michael daar niks aan vindt’ Mnr. Chang keek naar zijn zoon die steeds verder ineen schoof. ‘Zwemmen is toch zo veel beter dan dansen of Football. Ik snap niet hoe iemand dat kan doen. Was mijn Michael maar meer zoals die Sam! dat is toch zo’n leuke jongen. En zo beleefd. Echt een voorbeeld voor mijn Michael. Daar kan hij nog veel van leren…’ Ik gaf hem geen kans om verder te praten. Boos duwde ik m’n stoel naar achter en stond op ‘stop’ schreeuwde ik. ‘Mike is een geweldige jongen en als iemand hier een voorbeeld is voor iemand is het Mike wel. Hij houdt van wat hij doet. Dansen is zijn passie en wie bent u om hem die af proberen te nemen! Dat is niet was een vader doet’ Mnr. Chang probeerde er tussen te komen. ‘maar luister…’ ‘Nee! U moet naar mij luisteren. U zoon is geweldig! Ik houd van hem om wie hij is En u als zijn vader zou dat ook moeten doen. Maar het enige wat u doet is hem afkraken en dat waar hij bij is. U bent hier een verschrikkelijk voorbeeld!!’ ik zuchtte diep en stormde de kamer uit, sloeg de deur dicht en bleef stil staan. Ik had Mike daar laten staan. wat moest ik doen. Misschien was zijn vader wel woedend en gaf Mike overal de schuld van. Ik wou me omdraaien om aan te bellen toen ik twee armen om me heen voelde slaan en een warme adem naast m’n oor voelde. ‘dank je’ dat is het enige wat hij hoefde zeggen voordat ik in huilen uit barstte. ‘hey hey wat is er?’ fluisterde hij zacht terwijl hij me omdraaide zodat hij me aan kon kijken. Ik keek naar de grond. ‘het spijt me zo… ik kon het niet meer aan. Hoe hij al die vreselijke dingen zei.’ ‘ssssttt het is goed.’ hij tilde mijn hoofd op. ‘je bent geweldig’ fluisterde hij tegen mijn lippen… ‘kunnen we naar mijn huis gaan? Ik wil niet dat je vader naar buiten komt stormen om me de grond in te stampen’ hij knikte meelevend en samen liepen we richting de auto. Terwijl we naar mijn huis reden dacht ik na over wat er afgelopen weken allemaal was gebeurd… met Lora en Rory, met Sam en met Mike en mij. Ik had het gevoel dat we nog closer waren geworden. Mike haalde me uit mn gedachten. ‘We zijn er.’ Ik keek uit het raam. Ik zag de auto van m’n moeder staan. Ohw ook dat nog. Mike had het ook gezien. ‘weet je zeker dat je naar huis wilt? Ik kan je ook ergens anders heen brengen? Of we kunnen naar het park gaan.’ Ik dacht na. ‘nee. We gaan naar binnen.’ Mike knikte en samen liepen we naar binnen. Het was stil. Geen radio of tv zoals gewoonlijk. Ik hoorde licht gesnif van de keuken komen.

‘Mam?’ zachtjes duwde ik de deur open. ze zag er vreselijk uit. Haar ogen rood doorgelopen van de het huilen. ‘mam? Wat is er?’ vroeg ik. Ze keek op. ‘ohw Nathalie! Het spijt me zo’ zei ze nog half in tranen. ‘ik heb je afschuwelijk behandeld. En het dringt nu pas tot me door.’ Ik keek haar verbaasd aan. dit had ik al die jaren nog nooit gezien. Mijn moeder die haar excuses aanbood. ‘waarom nu?’ vroeg ik dan ook. ‘Meneer Chang belde’ ik keek Mike aan. ‘hij vertelde over hoe je te keer was gegaan en ik voelde me zo trots. En toen bedacht ik me hoe ik mij gedragen had en….’ Ze kwam niet meer uit haar woorden. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. ‘het spijt me zo nathy… echt waar.’ ‘ik knikte ook al kon ze dat niet zien. Ze liet me los. ‘ik moet ook m’n exuses aan jouw aanbieden mike. Je bent een geweldige jongen en ik hoop dat je vader dat ook in gaat zien!’ hij knikte naar haar, niet wetend wat te zeggen. Tot zijn maar ook tot mij verbazing sloeg ze haar armen om hem heen. Ik slikte. Eindelijk had mijn moeder me geaccepteerd. Ik rende naar mijn moeder en aar mn vriendje toe en sloeg ook mijn armen om ze heen. Voor de rest van de wereld zou het er vast raar hebben uitgezien, maar voor mij was dit één van de mooiste momenten in m’n leven!