Hoofdstuk 52

De vakantie ging sneller voorbij dan naar mijn zin. Hermelien was weer terug en speciaal voor haar had ik haar cadeautje in gedaan. Ik moest toegeven, hij was wel leuk. Ik knuffelde stevig toen ze terug was. Zo kwam het dan ook dat we nu weer in de les van professor kist zaten. Zuchtend dacht ik terug aan de vakantie. Geen huiswerk en vooral veel lol hebben. Ik had een sneeuwballen gevecht gehad met Fred en George. Aangezien de broers niet te scheiden waren, was ik flink de pineut geweest. Zo kwam het dan ook dat ik die dag, helemaal onder de sneeuw en doorweekt de school in kwam. Mijn humeur was toen ook niet beter geweest, toen plank kwam melden dat we moesten trainen. We waren het enige team dat compleet op school was gebleven. Daar wilde hij gebruik van maken. Ik was vlug naar boven gesprint en had mijn trainingsgewaad aan getrokken en mijn bezem gepakt. Ik was over het veld gesprint door de sneeuw en was vol uitgeleden en op mijn gezicht gevallen. Daardoor daalde mijn humeur nog dieper dan het deed. Sneeuw was geweldig en was mooi, maar na en sneeuwballengevecht was mijn humeur minder. Nat en koud. Niet bepaald mijn ding. Ik was weer overeind gekrabbeld en op mijn bezem gesprongen. Ik wilde niet bepaald nog een keer onderuit gaan. De training was niet beter. Ik zag geen hand voor ogen en vloog regelmatig tegen mensen aan. De bal was niet gezien en ik was flink uitgekafferd door plank. ‘Perkamentus waar ben je wel niet mee bezig? Je moet blijven opletten en focussen.’ ‘Ik focus me nog meer dan de lengte van paps baard, maar ik zie helemaal niks,’ had ik terug gebruld. Hij was stil gevallen en ik had opgelucht geglimlacht. Toen ik die avond terug slenterde naar het avond eten, was mijn humeur ver onder nul gezakt. Plank bleef er op hameren dat ik me meer moest focussen. Het had er zelfs toe geleid dat ik hem bijna in zijn gezicht had geslagen. Fred en George hadden me nog net op tijd weg kunnen slepen. De rest van de vakantie trainden we hard en was ik vooral het kasteel aan het ontdekken. Samen met Fred. Hij zat hier al langer op school en kon me van alles laten zien. We hadden veel gelachen en de vakantie was echt sneller voorbij dan ik zelf had gewild. Ik was wel blij Hermelien weer te zien. Ik had haar echt gemist. Ik glimlach onbewust en Hermelien stoot me uit mijn dagdroom. ‘Luce? De les is voorbij hoor.’ Haar hand verscheen voor mijn ogen. ‘Hé? Wat is hier aan de hand?’ ‘De les is afgelopen,’ antwoordde Ron droogjes die aan mijn arm sjorde. ‘Oh.’ Vlug gooide ik alles in mijn rugzak en volgde de rest mee naar buiten. ‘Waar was jij met je gedachten? Ik weet dat Kist saai is, maar jij was wel heel ver weg.’ Ik grinnikte even. ‘Ik weet het. Ik bedacht me hoe erg ik Lientje gemist had.’ Ik lachte even en trok haar in een knuffel. ‘Hebben jullie eigenlijk nog iets over Flamel gevonden?’ Fluisterde Hermelien toen we in de leerlingenkamer zaten na het avondeten. We schudde onze hoofden. Ik had er eerlijk gezegd niet eens aan gedacht. ‘En we hebben de hele bieb al gehad,’ zei Harry die een chocokikker open trok. ‘Ik zou niet weten waar nog te zoeken.’ Het was een tijdje stil. ‘Hé daar is Perkamentus weer, maar Luce sinds wanneer sta jij ook op een chocokikkerplaatje?’ Niet begrijpend kijk ik hem aan. ‘Sta ik niet,’ zeg ik niet begrijpend en ik ruk het plaatje uit zijn handen. ‘Ik wat?’ Brul ik en ik sta naar het plaatje. De hele leerlingenkamer staart me geïrriteerd aan, maar toch ook verbaast. Ik glimlach onschuldig en buig me weer over het kaartje. Ik sta er op en mijn vader heeft een arm om me heen geslagen. We glimlachen beide en zwaaien af en toe. Ik frons even en draai het kaartje om. Op de achterkant staat iets wat me blij maakt. ‘Jongens luister eens,’ Zeg ik en ik lees de achterkant voor.

Albus Parcival Wolfram Bertus Perkamentus en Lucinda Perkamentus.
Albus Parcival Wolfram Bertus Perkamentus staat bekent om het verslaan van de duistere magiër Grindelwald en zijn onderzoek in de chemie met zijn partner Nicolaas Flamel. Ook heeft hij een dochter geadopteerd. Lucinda Perkamentus. Ze zit in het zelfde jaar, als de beroemde Harry Potter en zijn goed bevriend. Er wordt gezegd dat we nog grootse dingen kunnen verwachten van Lucinda.

Met open mond staar ik er naar. ‘Flamel!’ Roep ik uit. ‘Hij heeft met pap de chemie onderzocht.’ ‘Ik hebt het!’ Roept Hermelien en ze sprint naar boven. ‘Wat heeft die nou?’ Vragen Harry en Ron in koor. Ik staar Hermelien na. ‘Luce jij bent een meisje,’ zegt Ron. ‘Snap jij er iets van.’ ‘Ik denk,’ zeg ik langzaam. ‘Dat ze een boek gaat halen.’
En ik bleek gelijk te hebben. Niet veel later kwam Hermelien met een dik boek onder haar arm. ‘Waar heb je dat gevonden?’ Vroeg Ron vol afkeer. ‘Ik wilde eens een keer wat luchtigs lezen,’ antwoord ze schouderophalend. ‘Dat is niet luchtig Hermelien,’ zegt Ron met grote ogen. ‘Gewoon niet.’ ‘Doet er niet toe,’ onderbreekt ze hem. ‘Lees dit.’ Vragend buigen we ons over de gevlekte pagina’s;

Nicolaas Flamel heeft samen met zijn partner Albus Perkamentus onderzoek gedaan in de chemie. Ook heeft hij de steen der wijzen uitgevonden. De steen veranderd alles in goud en schenkt je het eeuwige leven.

‘Dus pluisje bewaakt de steen der wijzen?’ Vraagt Harry. ‘Dat denk ik wel,’ zegt Hermelien. Fronsend kijk haar aan. ‘Dan zijn er nog twee vragen. Waarom wil Sneep die steen stelen? En waarom sta ik op een chocokikkerplaatje?’