The Winner

Zodra ik de voordeur uit liep, verdween mijn euforische stemming. Twiggy zat in zijn auto te wachten. Ik mocht Marilyn dan wel gestraft hebben, maar kon ik ermee weg komen? Zou ik moeten vluchten, Twiggy achterlaten? Hij was mijn enige vriend, nu Marilyn weg was gevallen. Zouden we nog wel vrienden zijn als hij erachter kwam wat ik met Marilyn gedaan had? Bovendien, was er een kans dat ik nog van Marilyn hield? Was ik echt zo'n stom wijf? Al deze vragen vormden een wervelwind in mijn hoofd.
Twiggy stapte uit de auto, en snelde naar me toe. Zenuwachtig bleef ik staan. ''Gaat het?'' Hij tastte voorzichtig mijn wang af, maar al bij deze lichte aanraking kromp ik in elkaar van de pijn. Kon je nagaan hoe Marilyn zich moest voelen. Onzeker knikte ik. ''Bel een ambulance.'' gebood ik hem. ''Natuurlijk, het zekere voor zijn onzekere nemen. Ik wil niet dat je dadelijk flauw valt of iets dergelijks...'' mompelde hij, terwijl hij zijn telefoon uit zijn broekzak nam. ''De ambulance is niet voor mij. Marilyn ligt op de woonkamervloer.''