Chapter 29 ~ Sarah Johnson

Mijn ogen waren gevestigd op de witte deur en ondertussen wreef ik nerveus mijn handen over elkaar. Als Eleanor hem kon overtuigen, mocht hij eindelijk naar huis en zo niet, moest hij hier blijven tot we een huis voor Eleanor gevonden hadden. Mijn handen werden klammer met de minuut. Het ging niet lukken. Ik was de wanhoop nabij, tot ik de deur zag opengaan. Eleanor kwam met een pruillipje de hal binnenlopen en ik voelde mijn moed in mijn schoenen zakken. Maar voor ik mijn ongenoegen kon uiten, brak een grote lach door op haar gezicht. Het duurde enkele seconden voor ik doorhad dat het gelukt was en van blijdschap slaakte ik een gil waardoor er van alle kanten geïrriteerde blikken mijn kant uitkwamen. Meteen hield ik mijn mond en gaf haar een knuffel. 'Hoe heb je het gedaan?' vroeg ik naderhand nieuwsgierig. Ze haalde geheimzinnig haar schouders op. 'Je hebt of je hebt het niet.' lachte ze. Door de blijheid die nog steeds door mijn lichaam raasde, gaf ik haar weer een knuffel.

'Mevrouw Johnson?' Ik draaide me om en keek naar de man die me aansprak. Ik knikte ter bevestiging dat ik luisterde. 'Meneer Styles is binnen een half uur klaar om naar huis te vertrekken.' Mijn lach werd nog groter, wat me verbaasde. 'Houd u hem wel in de gaten?' Ik knikte weer. 'Het is misschien beter om hem de eerste weken niet alleen te laten.' gaf hij ons als tip. 'Denk je dat hij kan terugvallen?' vroeg ik met de angst duidelijk te horen in mijn stem. 'Die kans is er altijd,' Hij legde bemoedigend een hand op mijn schouder, 'maar uiteraard hopen we dat we jullie hier niet meer zien.' Ik lachte. 'Dat hoop ik ook, dank u.' De man draaide zich van ons weg en verdween de hoek om.

De sfeer in de auto was alles behalve aangenaam. Aan de blije reactie van Eleanor daarstraks had ik iets helemaal anders verwacht, maar misschien wou ik te snel dat alles goed was, dat kon ik niet van hun verwachten. Mijn handen klemden zich rond het stuur toen ik het bekende begindeuntje hoorde van een liedje. Meteen keek ik langs me en zag hoe Harry zijn kaken op elkaar klemde. Snel duwde ik op het knopje van de radio waardoor een doodse stilte de auto vulde. Ik slikte en kon me wel voor mijn hoofd slaan omdat ik de radio opgezet had. 'Gaat het?' vroeg ik voorzichtig waarna ik mijn blik van de weg losmaakte en naar Harry keek. Hij knikte, maar echt overtuigend kwam het niet over. Ik vestigde mijn aandacht weer op de weg en slaakte een opgeluchte zucht bij het zien van ons huis. De kiezels kraakten zodra ik de oprit opreed en nog voordat ik echt stil stond, was Harry de auto al uit. Ik volgde hem met mijn ogen en eens hij binnenwas, liet ik mijn hoofd hard op het stuur vallen. 'Fuck.' verliet fluisterend mijn mond. 'Wat was er mis met dat liedje?' vroeg Eleanor stilletjes van op de achterbank. Ik hief mijn hoofd op en draaide me zo goed als ik kon naar haar om. 'Dat was hun lievelingsliedje, ze zongen het altijd samen en ik moet toegeven dat het zeker niet slecht klonk.' zei ik met een zuinige glimlach.

Met hulp van Eleanor sleurde ik de zware tas van Harry de woonkamer binnen. 'Pff, mocht hij ook doen hoor.' zuchtte ik, me afvragend wat hij er allemaal ingestoken had. 'Ach, maakt niet uit, laat hem maar even tot rust komen.' Eigenlijk wou ik doodgraag bij hem gaan kijken, maar ik wist dat ze gelijk had. Hij had waarschijnlijk gewoon even tijd nodig. 'Zullen we eten maken?' stelde ze voor. Ik knikte ietwat afwezig en volgde haar naar de keuken waar ze al snel allerlei ingrediënten op het aanrecht had uitgestald. 'Sarah?' Ik ging verder met het snijden van de groenten en maakte een instemmend geluidje dat ik aan het luisteren was. 'Daphne heeft me verteld over je vader.' Een stekende pijn sneed door mijn vinger. 'Auw!' riep ik verschrikt uit en keek naar mijn vinger die aan het bloeden was. 'Oh, sorry, ik had er niet over moeten beginnen.' Meteen liet ik het mes vallen en hield mijn pijnlijke vinger onder water. 'Dat had ze niet moeten doen.' zei ik met enige trilling in mijn stem. 'Ben je nooit naar de politie gegaan?' mompelde ze verbaasd. Ik zuchtte, haalde mijn vinger onder het koude water vandaan en duwde er een handdoek op. 'Nee, en dat ben ik ook niet van plan.' zei ik kortaf. 'Sar-' 'Ik wil het niet horen.' kapte ik haar af. Met mijn voet deed ik de onderste lade open waar alle medicijnen in uitgestald waren en nam er een pleister uit. 'Het is namelijk veel te lang geleden.' zei ik. Ik gooide de handdoek op het aanrecht en deed de pleister behendig over de snede. 'Toch vind ik niet dat je het hierbij moet laten.' mopperde ze. Ik besloot er niet tegen in te gaan, het laatste waar ik nu nog zin in had, was ruzie.