We can't break up

POV Ally.
Voor mij stond het meisje waar Lars samen mee was."Wat doe jij hier"vroeg ik kortaf terwijl ik eigenlijk het liefste de deur wou dichtgooien. Hoe had zij het lef om hier te komen."Je moet het uitmaken met Lars, hij hoort bij mij."Zei ze terwijl ze de kamer inliep."En dat bepaal jij? door Lars ligt Ibrahim wel in het ziekenhuis, maar dat is nog geen rede dat ik het uitmaak met hem, we hebben al twee jaar een relatie en zo'n meid als jij verpest dat niet hoor"Zei ik. Ook al was ik niet zeker van mijn woorden het voelde goed om te zeggen, puur omdat ik niet wist of ik bij hem zou blijven. "Dus jullie hebben al twee jaar een relatie en je bent een week in Spanje en gaat meteen vreemd, goede relatie."zei ze. "Ik denk dat jij beter nu kan verdwijnen voordat ik de politie erbij haal."zei ik. "En wat wil je dat ze doen, ik zal alles ontkennen en zeggen dat we een gezellig gesprek hadden."zei ze met een valse lach, hoe kon Lars dit meisje nou geweldig vinden, ik snap het niet. Ik zuchtte de diep en deed de deur open. "Je komt er zelf wel uit toch?"vroeg ik terwijl ik haar gebaarde dat ze weg moest. "Denk je nou echt dat ik me weg laat sturen? Een meisje zonder status zoals jij zou dat doen, een meisje met klasse blijft hier en zorgt dat zo een meisje als jij nooit meer bij haar vriendje komt, wat ze er ook voor moet doen."zei ze. "Je gaat nu weg of ik haal de politie erbij."Zei ik, ze moest weg, ze had hier niks te zoeken. "Laf hoor om dingen te herhalen."zei ze. "Opdonderen nu, ik ben hier klaar mee en als je echt niet weggaat haal ik de politie erbij"Zei ik terwijl ik me telefoon al pakte. "Niet zo brutaal worden he,staat je niet."Zei ze. Ik begon me gigantisch te irriteren, en hoopte dat er ook maar iemand binnen zou komen die me kon helpen. Op dat moment kwam Lanischa binnen. "Wie is dat?"Vroeg ze. "De scharrel van Lars en ze verliet het huis net."Zei ik kortaf. "Ik? Hier weggaan, vergeet het ik ga niet weg totdat ik heb wat ik wil, al moet ik er zelf voor vast zitten."Zei ze. Lanischa zag ik even in paniek raken maar herpakte zichzelf al snel."Ik denk dat het beter is als je weggaat voordat er nare dingen gebeuren."Zei Lanischa rustig terwijl ook zij naar de deur wees. Ze keek me even met een dreigende blik aan maar al snel vertrok ze. Terwijl Lanischa de deur dichtgooide en op slot deed liet ik me vallen op bed. "Wat moest ze hier?" Vroeg ze. "Ze wilt Lars, maar ik kan het niet uitmaken na twee jaar, niet om zo iets."zuchtte ik. "Dus je wilt je leven hiervoor geven, die meid is gevaarlijk, maak het uit met hem."Zei ze terwijl ze naast me kan zitten. "Ik laat haar niet winnen, ze doet vast niks."Zei ik stoer maar ondertussen was ik niet zeker van mijn woorden. "Je moet voor Ibrahim gaan, je zat niks voor niks aan zijn bed."Zei ze. "En ik was er ook zo weer weg, we horen niet bij elkaar, ik moet voor Lars gaan."Zei ik. "Dat je daar al zat betekende genoeg, je wilt hem."Zei ze. Terwijl ik lang uit in bed ging liggen zei ik even niks,had ze dan echt gelijk. Ik kan niet voor hem gaan, na twee jaar samen te zijn met Lars is dit nog niet over."Ik ga vechten voor degene van wie ik hou, en dat is niet Ibrahim. Ik ga voor Lars."zei ik en daarmee trok ik de dekens over me heen en zette ik het licht uit. Ik ga niet voor Ibrahim. Ik ga voor ware liefde wat misschien niet helemaal meer klopt. Ik moet bij hem blijven want ik kan niet samen zijn met een voetballer die alleen maar van een bal houd.