Epiloog 2

5 jaar later
~Amy POV~

Het was 5 jaar later. Ik woonde alleen in een nieuw huis. Sas was gaan samenwonen met haar vriend. Ik was blij voor hun. Maar als ik ze samen zag, hoopte dat ik snel weer een vriendje kreeg. Al zal dat wel niet. Ik had nog steeds mijn 4 lieve paardjes. Helaas was Chapter dood gegaan van de ouderdom. Maar Angel, Apple, Jazz en Flappie had ik nog steeds. Ik had met Jazz al weer een paar wedstrijden gereden. Maar hij vond het niet meer zo leuk als toen Laure nog op hem reed. Laure… ze heeft niks meer van zich laten horen. Ook de andere jongens niet. Het enigste wat ik wist is dat ze binnenkort weer naar Nederland zouden komen. dicht bij waar ik woonde. Ik miste hun verschrikkelijk. Maar als hun niks meer met mij te maken willen hebben hoeft dat niet. Ik had een kaartje gekocht voor hun concert. Zodat ik nog 1 keertje kon zien. Daarna zou ik niks meer met ze te maken hebben. Ze hadden mij laten stikken dan zou ik hun ook laten stikken!
Ik ging ritje maken op Jazz. Hij vond het buiten rijden nog steeds leuk. Daarom reed ik geen wedstrijden meer met hem. Ik reed naar het strand en ging daar rijden. Ik zette hem aan in galop en galoppeerde met hem naar het einde. Opeens stopte Jazz. Hij draaide zich om en zette zijn oortjes naar voren. Ik hoorde waar hij voor stopte. Daar stond zijn lievelings mens. Laure. “Ga maar jochie. Ik denk dat ze jou ook wel wilt zien.” Zei ik zachtjes. Hij stapte meteen naar voren. Terwijl hij liep sprong ik van hem af zodat hij iets sneller kon. Hij stopte toen hij bij Laure was. hij legde zijn snuit in haar nek. Ze draaide zich verbaasd om. “Heey Jazz. Hoe kom jij hier nou. Waar is Amy?” zei ze terwijl ze hem een knuffel gaf. “Hier ben ik.” Zei ik. Nu keken de jongens ook op. ik zag dat ze me bijna niet herkende. Ik was veranderd ik weet het. Ik had mijn blonde haren geverfd en nu was het blond/bruin met roze plukken. Ik was er blij mee. Ook had ik mijn lenzen ingewisseld voor een bril. Daardoor was ik eigenlijk onherkenbaar geworden. alleen mijn ogen waren nog hetzelfde. “Amy, ben jij dat echt.” Vroeg Liam vol verbazing. “Jup, de enige echte.” Zei ik zachtjes.
Ik draaide me om en liep naar het water. Ik keek even om en zag dat Jazz twijfelde of hij mij achterna zou komen of dat hij daar zou blijven. Ik maakt een gebaar dat hij daar moest blijven dat ik zo terug kwam. Hij brieste en draaide zich weer naar Laure. Die gaf hem knuffels en fluisterde woordjes. Ik was blij dat ze hem toch gemist had. Zelf ging ik zitten. net voor het water. Ik bleef daar zitten totdat er 2 jongens naast me kwamen zitten. het waren Niall en Liam. Ik keek even opzij, allebei keken ze me aan. “Je bent echt veranderd Amy. Hoe gaat het nu met je?” vroeg Niall als eerste. Ik knikte “Het gaat wel goed denk ik.” Zei ik
“Hoezo denk je?” zei Liam nu. “Hmm, het gaat eigenlijk wel goed maar het is gewoon zwaar om in je eentje een best groot huis te onderhouden en dan ook nog eens 4 paarden.” Zei ik
“4 paarden? Het waren er toch 5?” vroeg Liam. “Ja maar Chapter is vandaag een jaar geleden overleden. Hij was erg oud.”
Ik kreeg tranen in mijn ogen. Het was vandaag een jaar geleden. Ik miste hem heel erg. De andere paarden miste hem ook. Maar hij is nu gelukkig in de hemel. Hij mag zich daar nu vermaken met zijn vriendjes van de manege waar hij gestaan had.
De jongens sloegen een arm over me heen. Jazz kwam er ook aan. Hij ging voor me staan en gaf me een ‘kusje’. Het is en blijft een schatje. Ik zou hem en de andere paarden nooit kwijt willen. Het enigste wat ik wou was Chapter weer terug. Dan zou mijn leven helemaal compleet zijn. of Laure en De jongens van One direction er nou niet waren of wel. Mijn hele leven draaide om de paarden. Dat zal nooit veranderen!

My Amazing Horses

The End