33 # (Un)Pleasant

Slaperig open ik mijn ogen. Het lichte zonlicht komt langs de spleetjes van de gordijnen en valt precies in mijn gezicht. Ik draai me om en merk dan pas dat het bed, op mij na, leeg is. Mijn handen glijden over de lege plek naast mij. Het voelt nog slechts een klein beetje warm, waardoor ik weet dat Floris al een tijdje uit bed is, maar waarom? Mijn ogen zoeken naar de cijfertjes van de wekker, maar vinden die niet. Waar is mijn wekker heen?
Slaperig rek ik mijn uit, waarbij een luide geeuw mijn mond verlaat. Weer gaat mijn hand op onderzoek uit, zonder succes. Mijn mobiel is ook al weg. Plots schiet er een bepaalde angst door mij heen. Mijn spullen en Floris, waar zijn ze heen?
Snel kleed ik me aan, om naar beneden te sprinten. Halverwege de trap hoor ik stemmen. Ik hou mijn adem in terwijl ik stilletjes luister. Veel nut heeft het niet, want het is plots stil. Ze hebben me opzich kunnen horen, maar een gevoel zegt me dat het niet daaraan ligt. Rustig loop ik verder de trap af. Ik ben nog niet door de deur of ik voel de ogen al op mijn huid branden. Floris en mijn moeder.
'Waarom is.. iedereen al wakker én waar zijn mijn spullen?'
'Zodat je kon uitslapen', antwoordt mijn moeder sneller dan Floris. Zijn wangen zijn lichtgekleurd en zijn ogen hebben een licht nerveuze blik. Ik frons mijn wenkbrauwen terwijl ik naar het tweetal blijf kijken. Er klopt hier iets niet, maar ik weet ook dat ze deze act op zullen blijven voeren, dus haal ik mijn schouders op en vertrek naar de keuken voor een simpel ontbijtje. Na het ontbijt eis ik mijn telefoon terug, die ik na heel wat aandringen pas krijg. Ik check mijn berichten, maar alles is gewist. Geïrriteerd gooi ik mijn mobiel op bed. Ze weten dat ik niet van dit geheimzinnige gedoe houdt, niet meer in ieder geval. Dus wat doe ik tegenwoordig als ik kwaad ben? Ik ga op bed liggen, met mijn armen over elkaar, vastbesloten niets meer te doen, totdat ze vertellen wat er aan de hand is.

Na een halfuur hoor ik Floris vanaf beneden roepen.
'Kom eens naar beneden, Mary!'
'Nee.'
'Ik zal alles uitleggen!'
'Nee.'
Ik hoor een diepe zucht, samen met het geluid van voetstappen die op de trap dichterbij komen.
'Alsjeblieft, Mary?' vraagt Floris als hij in de deuropening staat.
'Nee.'
Nu klinkt zijn zucht eerder zwaar geïrriteerd. Zijn blik verteldt me hetzelfde.
'Soms kan je toch zo overkomen als een koppig verwend kind', mompelt hij tegen zichzelf. Ik reageer er niet op.
'Dan niet hè', zegt hij kwaad, waarna hij weer naar beneden loopt. Ik sluit mijn ogen en probeer zijn lachende gezicht voor me te halen. Dat is beter.

'Blijkbaar ben je toch niet zo erg veranderd. Je bent nog steeds zo koppig', klinkt een charmante stem, met Brits accent. Snel open ik mijn ogen om te zien of mijn oren mij hebben bedrogen. Dat hebben ze niet. Daar, in de deuropening, staat Klaus nonchalant tegen de deurpost geleund. Zijn mondhoeken omhoog gekrult in een glimlach. Zijn licht bruine haar zit warrig. Zijn kleren as casual als ik mij kan herinneren en dan natuurlijk nog zijn ogen. Blauw met een twinkeling van plezier gemengd met geluk.
'Hee Klaus', begroet ik hem met een grijns. Ik stap van het bed af om hem een knuffel te geven, die we net iets te lang vasthouden. Het voelt gewoon net iets té goed, om zijn armen weer om mij heen te hebben.
'Dus wat kom je hier doen? Pas na anderhalve maand!' Kan ik niet nalaten om er nog achteraan te zeggen.
'Dus je hebt me gemist?' Zijn ogen twinkelen zo helder dat ik een blos voel verschijnen.
'Wat kom je hier doen?' Breng ik het gesprek terug naar het onderwerp.
'Er is veel veranderd in Mystic Falls en zowat iedereen mist je eigenlijk. Deze dag is gewoon een goed excuus om je terug te halen.'
'Deze dag?' Ik begrijp hem niet én ik snap er niets van. Waarom zou iedereen mij missen? Ik zorgde alleen maar voor de opbreuk van stelletjes en ruzies.
'Weet je niet wat voor dag het is?' Ik frons mijn wenkbrauwen, maar schud dan mijn hoofd.
Hij lacht zachtjes en trekt me opnieuw in een knuffel.
'Ja, ik weet het wel zeker', fluistert hij zachtjes, 'Ik heb je gemist.'