OO3. - Manou S. Jones
Manou POV.
7 maanden later (juli).
Het is nog 3 dagen voor ik naar Londen vertrek. Ik had hier zo naar uitgekeken, maar ik ging mijn leventje in België toch missen: mijn vrienden, mijn ouders en mijn hond. Maar ik wilde een nieuwe start. Ik wilde iets doen met mijn leven. Dus besloot ik om een appartementje te huren in Londen en zien wat het leven brengt.
Anna was gekomen met een aantal vrienden, en we gingen mijn afscheid vieren door te gaan shoppen. We hadden rond 10 uur afgesproken bij mij, maar tegen dat iedereen er was, bleek het 10u30 te zijn. Ik woonde een stuk van de leuke winkelstraten, dus we moesten de bus zien te halen en zo naar onze bestemming te geraken. We wandelden rustig naar de bushalte en toen we waren aangekomen keken we naar het bordje waar opstond welke bus wanneer kwam. We merkten dat onze bus er binnen 5 min. ging zijn, dus zetten we ons op het bankje.
5 min. later, zoals verwacht kwam de bus voorbij. Anna stond recht en zwaaide naar de buschauffeur als teken dat we wilden opstappen. Toen we goed en wel zaten, praatten we over jongens, mijn toekomstig leventje in England en dat ze me allemaal gingen bezoeken, als ik mij een beetje had geïnstalleerd daar. Ruim een 40 min. later stopte de bus aan onze afstaphalte. We liepen rechtsreeks naar onze lievelingswinkel: Zara. Daar liepen we na enkele minuten allemaal al met onze handen vol kleren de paskamers binnen. Ik hangde een grijs truitje, een blauwe jeansbroek, een witte vollen vest en een legerjasje in het gekozen pashokje. Toen bleek dat alles mooi paste en alles mij mooi stond, besloot ik nog een beetje rond te kijken, maar ik kocht toen niets extra. We gingen met zen allen naar de kassa om onze kleren te betalen. Ik had een budget van 300 € meegekregen, waarvan nu al 100 € van afging.
Na een vermoeiende maar plezante dag was ik alweer thuis met mijn voeten in een voetbadje. Ik zat voor de televisie te genieten van een van mijn laatste keren dat ik nog naar de Vlaamse televisie keek voordat ik ging verhuizen. Het leek allemaal zo echt nu. Ik kon het niet laten om een traantje over mijn wang te laten vloeien, maar veegde hem snel weer weg, ook al was er niemand thuis.
Anna was gekomen met een aantal vrienden, en we gingen mijn afscheid vieren door te gaan shoppen. We hadden rond 10 uur afgesproken bij mij, maar tegen dat iedereen er was, bleek het 10u30 te zijn. Ik woonde een stuk van de leuke winkelstraten, dus we moesten de bus zien te halen en zo naar onze bestemming te geraken. We wandelden rustig naar de bushalte en toen we waren aangekomen keken we naar het bordje waar opstond welke bus wanneer kwam. We merkten dat onze bus er binnen 5 min. ging zijn, dus zetten we ons op het bankje.
5 min. later, zoals verwacht kwam de bus voorbij. Anna stond recht en zwaaide naar de buschauffeur als teken dat we wilden opstappen. Toen we goed en wel zaten, praatten we over jongens, mijn toekomstig leventje in England en dat ze me allemaal gingen bezoeken, als ik mij een beetje had geïnstalleerd daar. Ruim een 40 min. later stopte de bus aan onze afstaphalte. We liepen rechtsreeks naar onze lievelingswinkel: Zara. Daar liepen we na enkele minuten allemaal al met onze handen vol kleren de paskamers binnen. Ik hangde een grijs truitje, een blauwe jeansbroek, een witte vollen vest en een legerjasje in het gekozen pashokje. Toen bleek dat alles mooi paste en alles mij mooi stond, besloot ik nog een beetje rond te kijken, maar ik kocht toen niets extra. We gingen met zen allen naar de kassa om onze kleren te betalen. Ik had een budget van 300 € meegekregen, waarvan nu al 100 € van afging.
Na een vermoeiende maar plezante dag was ik alweer thuis met mijn voeten in een voetbadje. Ik zat voor de televisie te genieten van een van mijn laatste keren dat ik nog naar de Vlaamse televisie keek voordat ik ging verhuizen. Het leek allemaal zo echt nu. Ik kon het niet laten om een traantje over mijn wang te laten vloeien, maar veegde hem snel weer weg, ook al was er niemand thuis.
Er zijn nog geen reacties.