[050]

Isaiah Timber

‘Lukt het?’ Een warme adem raakt mijn nek en er begint een glimlach op mijn gezicht te spelen. Twee warme handen worden op mijn schouders geplaatst en er trek een schokje door mijn rug wegens de elektrische spanning die dit losmaakt. Ik kijk op van mijn scheikundeboek en recht in Pauls ogen. Ze staan de laatste tijd bezorgder dan anders, maar hij wil me niet vertellen wat er aan de hand is.
‘Jawel, ik heb bijna alles geleerd, nu neem ik het voor de zekerheid nog even door,’ vertel ik hem met een glimlachje. De dagen waren snel gegaan, het was het eind van de lente en morgen was mijn laatste proefwerkdag en dan begon de zomervakantie.
‘Ik ben trots op je, weet je dat,’ grijnsde hij gelukzalig en hij kust mijn lippen zachtjes.
‘Dank je,’ grinnik ik en langzaam kus ik hem terug.
Paul's hand ligt op mijn wang en zijn vingertoppen laten tintelingen achter op mijn huid. Mijn mondhoeken worden automatisch in een glimlach gedrukt, en al snel voel ik zijn lippen hetzelfde doen. Het is bijna alsof zijn handen zachtje schokjes geven aan mijn hand, maar niet op een onprettige manier.
Langzaam komt er iets meer diepte in de zoen, waardoor Paul me voorzichtig achterover duwt op mijn bed en zijn lippen even op mijn kaak gedrukt worden.
Zijn vingertoppen strelen zacht mijn arm, waardoor ook deze huid begint te branden.
'Paul?' Hard geklop op de deur zorgt ervoor dat Paul met tegenzin mijn lippen los laat. 'Yo, Paul?!'
'Ja, wat?' antwoordt Paul geïrriteerd.
'We moeten weg,' klinkt Elan's stem weer. 'Sam wil ons spreken. Nu.'
Paul zucht even en kijkt dan mijn kant op. Even glimlach ik naar hem, waarna we beiden opstaan en ik even naar hem glimlach.
'Ga maar,' grinnik ik als ik zijn bedrukte gezicht zie. 'Het is vast heel belangrijk.'
Ik kus zijn lippen even en grinnik weer als ik zie dat zijn gezicht opnieuw bedrukt staat als ik hem los laat. Paul zucht even, waarop ik hem grinnikend een zetje richting de deur geef. 'Ga.'
Paul opent met tegenzin de deur, kijkt nog even naar mij en stapt dan de overloop op waar Elan ook staat. Deze kijkt me ietwat verward aan en wijst dan naar mijn shirt. 'Eh, Isa? Je shirt zit niet goed.'
Verward kijk ik naar mijn shirt en trek deze vervolgens blozend recht. De boord aan de onderkant was wat scheef gegaan, waarop ik even mijn armen over elkaar sla.
'Paul?' mompelt Elan weer, op een andere manier dit keer. 'We gaan.'
'Ja, ja..' mompelt Paul terug, waarna hij nog even zijn lippen de mijne laat raken en even naar me glimlacht voor hij Elan naar beneden volgt. De voordeur valt al snel met een klap achter ze dicht.
Met een zucht loop ik vervolgens ook de trap af en been naar de keuken, denkend over de hele situatie. Onderweg pak ik voor mezelf een glas sap in de keuken en loop naar de bank, waar ik al gauw op neer plof.
Even glimlach ik als ik weer even aan Paul denk.