Hoofdstuk 50

Ron negeert het verder dat we alles te gelijk zeggen. Hij staat op, wenkt ons en loopt dan de leerlingenkamer uit. We volgen hem maar. Eigenlijk heb ik helemaal geen honger, maar ik hoorde vanochtend van mijn vader toch echt is over kerstbomen. En het is Zweinstein met mijn vader als schoolhoofd, ik weet bijna zeker dat er iets gaat gebeuren. Dat kan gewoon niet anders. ‘Ron wacht nou!’ Brult Harry hem achter na. Hij stopt niet, kijkt zelfs niet eens op. ‘Die ruikt voedsel,’ mompel ik. Ik werp een blik op zij en zie een glimlach op zijn gezicht. ‘Ik denk het ook,’ lacht Harry. Ik glimlach zelf ook even. Ron is ondertussen al nergens meer te bekennen. Ik grinnik even, wat een idioot. Zo langzamerhand we dichterbij de grote zaal komen, begin ik het avondmaal ook al te ruiken. En ja het ruikt heerlijk. Ik glimlach even. Ik ben blij dat ik hier ben, in het hier en nu. Ik kan mijn enthousiasme en nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Ik pak Harry ruw vast bij zijn onderarm en trek hem mee. ‘Luce rustig aan.’ Ik schud mijn hoofd en begin nog harder te rennen. Bij de grote zaal steek ik voorzichtig mijn hoofd om de hoek. Mijn mond valt open en mijn ogen worden groter. Het is zo mooi. Een vlaag van herkenning vliegt door me heen. Langzaam loop ik de grote zaal binnen. Peinzend probeer ik me te herinneren waarom ik het herken. Plots weet ik het weer. De hersenpan van professor Sneep. Daar heb ik het ook gezien. Ik loop samen met Harry, maar wordt tegen gehouden door een hand. Langzaam kijk ik op. ‘Pap!’ Roep ik uit. ‘Ik schrok me rot!’ Hij glimlacht breed. ‘Sorry. Kom mee.’ Hij pakt mijn hand en voert me mee. Ik zwaai nog even snel naar Harry en Ron. Ze staren me verbaast na. Ik haal mijn schouders op en volg mijn vader mee naar voren. ‘Je komt gezellig bij mij zitten,’ zegt mijn vader en er staan pretlichtjes in zijn ogen. Ik glimlach even en prop me vrolijk tussen de leraren in. We zijn beide niet zo breed, dus we passen prima samen op zijn troon, stoel, of hoe je het noemen wilt. Ik wordt vriendelijk begroet door alle leraren, die ik vriendelijk terug begroet. Mijn vader staat op en ik moet de tafel grijpen om zelf niet met mijn hoofd op te tafel te knallen. ‘Sorry Luce.’ ‘Geeft niet,’ grinnik ik. Ik ga weer terug zitten en luister naar mijn vaders speech. ‘Fijn kerstfeest! Ik zal jullie niet lang vervelen met mijn preek. Dus eet en lach. Misschien dat we daarna nog even het schoollied kunnen zingen. Ik weet dat we dat normaal alleen aan het begin van het jaar doen, maar muziek is altijd fijn! Eet smakelijk!’ Hij klapt in zijn handen en het eten verschijnt. Pepermuntjes, aardappelen in alle soorten en maten, knalbonbons. Het is gewoon te veel om op te noemen. Mijn vader wurmt zich weer tussen ons in. ‘Nou dat is lekker knus,’ grapt hij. Met een brede glimlach kijkt hij me aan. Ik glimlach terug en steek een knalbonbon naar hem uit. Breed glimlachend pakt hij hem aan en ik geef er een flinke ruk aan. Met een luide knal barst hij open en valt er van alles uit. Het eerste was ik zie is een gekke knalgele heksenhoed met een rode uil erop. Ook valt er een ketting uit met wicked er op. Ik glimlach bij het zien van de hoed. Mijn vader wisselt gelijk zijn tovenaarshoed in voor de gele heksenhoed. Het aanzien is echt lachwekkend en de eerste paar minuten was ik niet in staat, iets anders te doen dan lachen. Zelf hang ik de ketting met wicked er op, om mijn nek. Ook zet ik mijn vaders tovenaarshoed op mijn eigen hoofd. ‘Hoe staat ie me?’ Vraag ik lachend. ‘Prachtig! Wat vindt je van mijn nieuwe hoed?’ Hij trekt zo’n gek gezicht, dat de aardappel die ik net in mijn mond stak er bijna uit vloog. ‘Perfect,’ hoest ik half stikkend in de aardappel. ‘Stik voorzichtig,’ grapt mijn vader. Ik grinnik even. ‘Altijd!’