007

Als de bel gaat sprint ik meteen de klas uit. Ik wil voorkomen dat mensen lullige opmerkingen over mij kunnen maken. Aangezien ik toch niemand heb om in de pauze mijn tijd te verdoen, ren ik meteen door naar buiten. Mijn vaste plek is op een veldje onder een boom. In de zomer kan ik er heerlijk schuilen in de schaduw. Ik zit er elke pauze, mijn eten op te eten.
Natuurlijk wil ik liever bij andere mensen van de klas staan. Gezellig met hun praten, maar dat durf ik niet. Ze zullen me toch ter plekke uitlachen.
Peinzend kijk ik naar het schoolplein, waar alle kinderen in verschillende groepjes staan. Bijna iedereen rookt. Niet dat het mag, maar de docenten hebben het al lang geleden opgegeven om iedereen ervoor te straffen.
Ik schrik op van een zacht kuchje. Net hard genoeg om het te horen. Versteend blijf ik zitten. Wie kan dat zijn? Nog nooit is een van mijn klasgenoten mij gevolgd om me te pesten. Ik dacht dat ik hier veilig was. Voorzichtig probeer ik te kijken wie er aan de andere kant van de boom zit. Ik herken hem vrijwel meteen aan zijn bruine haar. Het is de nieuwe jongen, Ryan.
Wat brengt hem hier? Hij is knap. Hij kan populair genoeg worden om bij de andere kliekjes van de klas te horen. Hij kan populair genoeg worden om mij te pesten. Net zo een type als de andere jongens van mijn klas.
Opeens merk ik dat hij terug staart. Shit, hoelang kijkt hij al naar me? Weet hij dat ik hem al zeker drie minuten aankijk?
Ik voel hoe rood ik word.
‘Bevalt het je wat je ziet?’ grijnst hij. Ik merk dat hij lacht met een halve glimlach. Het maakt hem schattig.
Ik sla mijn ogen neer. Waarom durf ik niets te zeggen? Heb ik een keer kans op een vriend, verpest ik het meteen weer.
‘Waarom sta je niet gezellig bij de andere?’ vraagt Ryan nieuwsgierig.
Verbaasd kijk ik hem aan. Heeft hij dan helemaal niet door dat ik nergens bij hoor? Beter laat hij me met rust, ik wil voorkomen dat hij gepest word. Al denk ik niet dat zoiets snel zou gebeuren, gezien zijn uiterlijk.
‘Bij Scarlett en haar groepje zeker?’ mompel ik bijna onverstaanbaar.
‘Nee, met mij en mijn vrienden.’
Aarzelend kijk ik hem aan. Is dit een uitnodiging? Of is dit een zieke grap? Misschien van Kimberly, die alles doet om bij Scarlett te horen. Onder al die make-up zit vast wel een lief meisje, ik heb haar alleen nog niet gezien.
Ryan maakt van die aarzeling gebruik. Voordat ik kan protesteren voel ik de grond onder mij verdwijnen.
Ik durf niet tegen te stribbelen. Ik hoop vurig dat het geen grap is. Ik ben bang voor Scarlett en haar vriendinnen.
Als ik iedereen verbaasd hoor mompelen, weet ik zeker dat dit geen grap is. Heel even voel ik me trots, Ryan kiest mij!
‘Hey, wie is dat?’ roepen zijn vrienden in koor als hij mij neerzet.
‘Jongens, dit is Madison. Madison dit zijn Lars, Beau en Chris.’
Nieuwsgierig, en nog steeds met een rood gezicht, kijk ik rond. Het zijn allemaal knappe jongens. Alleen niemand kan voldoen aan Ryan. Ik vraag me af hoe Ryan al aan zoveel vrienden komt, in zo een korte tijd.
‘Madison, hoe oud ben je?’ vraagt Ryan.
Ook al zegt hij mijn naam, het duurt even voordat ik doordring dat hij het tegen mij heeft. ‘Vijf.. zestien,’ antwoord ik zachtjes.
Chris grijnst. ‘Wanneer ben je jarig? Het kan niet zo zijn dat jij ouder dan mij bent hoor!’
‘Drie mei.’
Chris zijn grijns verdwijnt. ‘Dat is vandaag,’ zegt hij zacht.
Ik knik en ik sla mijn ogen neer.
‘Nou, dan maken wij er wel samen een leuke dag van!’ zegt Ryan optimistisch.
Ik schud zachtjes nee en ren weg. Weg van al dat neppe gedoe. Niemand kan om mij geven. Dat bestaat niet. Alleen Vlekkie is er voor mij. Alleen Vlekkie kan ik vertrouwen.
Het kan me niets meer schelen dat ik nog les heb. Ik ren aan één stuk door naar huis.
Als ik de voordeur open doe, merk ik dat er nog niemand thuis is. Niet dat ik wat anders had verwacht. Ik loop in één stuk door naar mijn kamer en plof neer op mijn bed, waar ik hartverscheurend begin te huilen.