068.

De rest van de dag ben ik stil, veel stiller dan normaal, anders dan normaal. In al die uren heb ik geen traan gelaten. De hele tijd zit ik voor me uit te staren zonder me te bewegen. Als ik me beweeg doe ik dat sloom en op zo een manier dat ik hopelijk niet opval. Hoe lang ik ondertussen al op het balkon zit weet ik niet maar de zon is inmiddels verdwenen en ik heb het behoorlijk koud gekregen. Toch denk ik er niet aan om naar binnen te gaan, Eleanor heeft me meerdere keren proberen over te halen maar ik reageer nergens op. Al die tijd is ze naast me blijven zitten. Ze is alleen een paar keer naar binnen gegaan om een dikke trui van Louis te halen en om thee te maken die nog steeds onaangeraakt op het tafeltje staat. Zorgvuldig heeft ze een deken over mijn benen gelegd en al die tijd is ze tegen me blijven praten.

Gestommel achter ons verraad dat de jongens thuis zijn gekomen. Eleanor draait zich om in haar stoel en vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze haar hoofd schud.
"Ik ben zo terug" fluistert ze zachtjes en verdwijnt de woonkamer in. Mij alleen achterlatend in het donker van de nacht.
"Ze reageert echt helemaal nergens op" .. "Nee Harry, ik weet niet of ze jullie nu wel wil zien" zachtjes hoor ik Eleanor tegen de jongens in gaan.
"Kom op El, ze moet toch op z'n minst naar binnen. Ze kan niet eeuwig buiten blijven zitten. Laat me haar naar binnen dragen. Daarna zal ik uit haar buurt blijven als ze dat wil" roept Harry bijna. Alle jongens vallen hem bij waardoor Eleanor begint te twijfelen.
"Je weet dat we allemaal niet wilde dat dit gebeurde, als we dit hadden geweten waren we nooit op die bank gaan zitten" nog een tijdje hoor ik ze discussiëren tot de schuifdeur wordt open gedaan.

"Isa?" natuurlijk is Harry degene die me als eerste wil benaderen. De schat, hij voelt zich veel te verantwoordelijk voor mij. Toch lukt het me ook niet om op hem te reageren en blijf ik gewoon voor me uit staren. Voorzichtig komt hij naar me toe geschuifeld en knielt voor mij neer. Twijfelend veegt hij mijn haren uit mijn gezicht en kijkt me onderzoekend aan.
"Sorry" fluistert hij bijna geluidloos en probeert mijn blik te vangen met zijn ogen. Traanvocht maakt zijn weg naar mijn ogen en voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen. Door mijn tranen heen probeer ik Harry aan te kijken maar ik kan hem niet zien. Heel onverwachts schiet ik naar voren en sla mijn armen stevig om hem heen. Aan zijn bewegingen merk ik dat hij het inderdaad niet had verwacht en bijna valt, maar ik hou hem zo stevig vast dat hij daar geen kans voor krijgt. Beschermend slaat hij zijn armen om mij heen. "Ik breng je even naar binnen oke?" Fluistert hij zachtjes en tilt me op. Iemand maakt de schuifdeur open en ik voel meteen hoe de warmte mij omhelst. Harry wil me op de bank zetten maar ik verstevig mijn grip om zijn lichaam als teken dat ik niet wil dat hij me los laat, nog niet. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug en neemt dan maar zelf plaats op de bank met mij op zijn schoot. Het is doodstil in de kamer, een sporadische snik vanuit mijn mond is het enige geluid dat af en toe te horen is.

"Sorry" fluistert Harry nog een keer als ik weer iets rustiger ben.
"Ben je boos op ons?" Hij voert een stil gesprekje met mij dat voor de rest niet te horen is. Zachtjes schud ik mijn hoofd in zijn nek. Tuurlijk ben ik niet boos op ze, zij zijn niet degene die hier verantwoordelijk voor zijn. Ik weet dat ook zij niet wilde dat dit zou gebeuren. Opgelucht haalt hij adem en seint het waarschijnlijk naar de rest die ook opgelucht ademhalen.
"Wil je gaan slapen?" Vraagt Harry als ik begin te gapen. Weer knik ik en hou me stevig aan hem vast als hij op staat.
"Wij gaan slapen, Isa is moe en ik ben ook wel toe aan wat slaap" deelt hij mee aan de rest. De jongens mompelen allemaal een welterusten naar ons terwijl Harry naar zijn slaapkamer loopt. Hij legt me voorzichtig op het bed en peutert mijn armen los. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd
"Je moet me even los laten, ik moet me omkleden. Ben zo weer terug" fluistert hij en ik laat hem met tegenzin los. Meteen kruip ik in de foetus houding tot ik voel hoe Harry naast me komt liggen.