Three.

Harry Edward Styles.

“Kom.” Glimlachend trok hij me aan mijn handen weer recht en vloog langzaam uit het raam. Automatisch keek ik nog een laatste keer naar mijn kamer voordat ik me weer richtte op het kinderlijke gezichtje van Louis die haast de gelukkigste jongen op deze wereld was.
“Waar ligt Neverland ook al weer?” vroeg ik uiteindelijk toen ik merkte dat hij me alleen maar verder de lucht introk. Bewust bleef ik naar Louis staren, wetende dat ik anders zou flippen als ik zag hoe hoog ik vloog. Wat haatte ik hoogtevrees op dit moment zo hard.
“Achter de tweede ster naar rechts en dan rechtdoor tot de zon opkomt.” Legde Louis het me op een geamuseerde toon uit en automatisch weerklonk de zin in mijn hoofd. Ik had als kind Peter Pan echt verslonden als sprookje en de film was nooit ver te vinden van de tv. Maar door school en vrienden die zeiden dat het niet cool was om een kinderfilm te zien was ik gestopt, maar dat haalde nooit weg dat het mijn lievelingssprook ooit was.
“Heb je schrik?” vroeg Louis opeens uit het niks waardoor ik hem een seconde verbaast aankeek. Hoe kwam het dat hij mij zo snel doorhad, maar toen ik zelf naar mij lichaam staarde zag ik dat het niet moeilijk te raden was. Ik kneep Louis zijn handen haast fijn terwijl de rest stokstijf stond van de spanning.
“Een beetje.” Bekende ik terwijl ik bleef staren in Louis zijn blauwe ogen met de gedachten in mijn hoofd om niet naar beneden te kijken.
“Waar ben je bang voor misschien?” vroeg Louis met een nieuwsgierige blik in die ogen die ik niet meer durfde los te laten. Ondertussen stopte hij met vliegen en bleef recht voor mij stilstaan. Slikkend van de angst kneep ik Louis zijn handen nog meer fijn omdat ik nu pas echt besefte dat ik vloog, meters hoog.
“Ik heb hoogtevrees.” Bekende ik op een zachte toon, maar aan de blik dat Louis me gaf zag ik hij dit woord nog nooit gehoord had. Glimlachend keek ik hem aan terwijl ik nadacht over hoe ik het hem het beste kon uitleggen.
“Ik heb schrik om ergens ver boven de grond te staan of zoals nu zweven.” Een zachte oh verliet Louis zijn lippen voordat hij één van mijn handen losliet en in de plaats rond mijn middel sloeg. Met zijn andere hand deed hij net hetzelfde waardoor ik een zachte blos niet kon onderdrukken.
“En wat als ik je nu stevig vasthoudt? Heb je dan minder schrik?” vroeg Louis met een onschuldige blik die half verborgen was door zijn vrolijke lach. Blozend keek ik hem aan en zocht naar de juiste woorden om te antwoorden, maar in de plaats knikte ik maar wat. Het was duidelijk dat Louis helemaal niet besefte wat dit met me deed. En voor ik het wist draaide Louis zich om en trok me stevig in zijn armen terwijl hij terug in beweging kwam. Geschrokken keek ik even naar zijn armen die met een sterke greep rond mijn middel lag, voordat mijn blik voor het eerst viel over de afstand tussen ons en de grond. Een gil verliet mijn lippen terwijl ik mijn handen voor mijn ogen hield. We waren kilometers van de grond verwijdert.
“Ben je nog altijd bang?” vroeg Louis al fluisterend in mijn oor waardoor er kippenvel over mijn hele lichaam liep en ik knikte uiteindelijk. Onverwachts greep Louis me nog steviger vast rond mijn middel waardoor ik met mijn rug tegen zijn warme lichaam aanlag. Een siddering van genot liep over mijn hele lichaam en even had ik schrik dat hij me ging vragen hoe het kwam dat ik zo trilde, maar gelukkig kwam deze vraag nooit. In de plaats legde Louis zijn hoofd op mijn schouder terwijl hij verder vloog.
“Ik beloof je dat je Neverland geweldig zult vinden.” Fluisterde hij opeens uit het niks in mijn oor waardoor ik het niet kon laten om op te kijken naar hem. Hierdoor keek ik recht in zijn blauwe ogen die me voor de eerste keer intens aanstaarde. Zoals een paar minuten geleden vergat ik al de woorden die er bestonden in de wereld en was het enige wat nog telde de jongen die me stevig vasthield.
“Is er iets mis met mijn hoofd?” vroeg Louis opeens terwijl hij me bijna bang aankeek. Voor een seconde knipperde ik even met mijn ogen en probeerde de gedachten van daarjuist te vergeten. Hierdoor besefte ik pas hoe de jongen niet afwist van het staren. Het gaf hem alleen maar een gevoel dat er iets mis was omdat ik te lang naar hem staarde. Hij had helemaal niet door dat ik gewoon verdronk in die helder blauwe irissen.
“Neen, Louis. Er is niks mis met jouw hoofd.” Antwoordde ik snel terwijl ik wegkeek van hem.
“Oh, gelukkig!” zuchtte hij opgelucht waardoor ik een zachte lach niet kon onderdrukken.
“Zie je die ster daar?” vroeg hij opeens in het wilde weg terwijl hij één hand wegtrok van mijn middel om te wijzen naar een ster. Angstig greep ik Louis zijn andere hand vast, bang om te vallen. Een zachte lach verliet zijn lippen door mijn actie waardoor mijn wangen voor de zoveelste keer rood kleurden.
“Welke ster?” vroeg ik daarom maar snel, hopend dat hij niet door zou hebben.
“Die daar!” Hij wees weer naar de juiste ster die inderdaad groter was dan de andere sterren.
“Ja, ik zie hem. Wat is er zo speciaal aan die ster?” vroeg ik uiteindelijk, opgelucht dat Louis terug zijn arm rond me heen sloeg.
“Daar ligt Neverland.” Bekende hij met een brede grijns. Ook bij mij verscheen er een vrolijke glimlach, beseffend dat we niet ver meer waren van het land waar ik van droomde toen ik 10jaar was.
“Breng me er naartoe, Louis.” Fluisterde ik zacht toen ik weer opkeek naar Louis die breed grijnzend naar me keek.
“Met veel plezier, Harry.” En na deze woorden vloog hij nog sneller naar de ster waar al mijn dromen hopelijk waarheid zouden worden.