Hoofdstuk 21

Het was zo ver. De avond begon te vallen en we stonden allemaal klaar. Iedereen had een strak gezicht en je kon zien dat ze ergens toch wel bang waren voor de afloop van vanavond. Het moest in een keer goed gaan. Als er ook maar iets fout ging, zou alles kunnen mislukken. She Wolf sprak met een gespannen gezicht haar legertje toe.
'.. Het is iedereen duidelijk wat hij of zij moet doen. Dit is onze enge kans. Ze weten niet waar we zijn en wanneer en of wij gaan aanvallen. Het is een verrassing en dat is het enige waarmee wij kunnen winnen. Het wordt geen gemakkelijk gevecht. Maar wij zullen vechten tot onze laatste snik.' ze liet een stilte vallen 'Ik geloof in jullie..' een gespannen glimlach gleed over haar gezicht. 'De wezens die ondergronds gaan mogen vertrekken. Succes iedereen.'
Een deel van de groep maakte zich los. Eerder op de avond waren de knuffels, beloftes en het afscheid al geweest. Het enige wat ju nu zag waren de betekenisvolle blikken die wezens elkaar toewierpen. De avondmaaltijd was vreemd geweest. Er hing een sfeer van angst, spanning en adrenaline in de lucht. Niemand had echt honger en at met muizenhapjes omdat we wisten dat we het voedsel wel nodig zouden hebben. Ik keek toe terwijl het deel van de groep dat al vertrokken was zich zo onzichtbaar mogelijk probeerde te verplaatsen over de maanverlichte grasvlakte. Het enige wat je zag was zo nu en dan een schim. Liam en Ron stonden naast me, geheel in strijderstenue. Hun gezicht stond gespannen. Ze waren aan het wachten op het teken. Iedereen was aan het wachten op het teken. Het was van belang voor het hele project dat dit goed ging. Ik keek naar Liam en Ron. Hun gezichten gespannen net als bij iedereen. Het idee dat ze zometeen in levensgevaar zouden zijn, liet me niet los. Ik zou buiten de gevechtszone zijn, maar zij zouden er middenin zitten en ik zou alleen maar kunnen toekijken. Maar toen ik er over begonnen was tegen Liam had hij gelachen en Ron had me beloofd om niet gewond te raken ofzo. Niet dat dat me gerust stelde.
Mijn ogen werden moe van het turen. Ik kon al lang niet meer zien waar de groep was. Zodra zij de grond in gingen zouden ze een een witte vlag wapperen. Dit kon niet te lang, anders zouden ze het vanuit het kasteel zien. Ik legde mijn hand op Helena's snuit en keek naar haar gouden ogen. Ze stonden rustgevend, alles komt goed, zeiden ze. En dat kon ik nou net niet geloven. Ik keek weer naar de vlakte. En heel vaag een heel eind verder op zag ik een witte vlek bewegen. De andere wezens hadden het ook gezien, want ineens kwam iedereen in beweging. Wapens werden opgepakt en omgehangen en de manden werden bij Helena omgesnoerd. We hadden uit geprobeerd hoe veel Helena kon dragen terwijl ze vloog, en het waren 4 manden met in elke mand 4 wezens en nog 3 wezens op haar rug. Dit was veel meer dan verwacht en ik zou maar twee keer hoeven vliegen. Ron, Liam en She Wolf zouden op Helena's rug komen. De rest van de rebellen waren hier te bang voor. De wezens stapten in hun manden en She Wolf sprong op de rug van Helena.
'Wezens voor de eerste oversteek klaar?'
Zestien gespannen gezichten knikten en ik keek She Wolf aan. Zij knikte naar mij. Met een trekje aan de riemen steeg Helena op. In eerste instantie had ze er een beetje moeite mee, maar daarna stegen we sneller. Ik vloog hoog. Hoe hoger ik vloog, hoe kleiner de kans dat we vanuit het kasteel gezien werden. Ik vloog eerst over het kasteel heen en draaide toen om. Geruisloos daalde we en zodra we dicht genoeg bij de looprand waren van de muren, sprongen de wezens uit de manden.
'Kom direct met de tweede groep. We zullen niet lang onopgemerkt blijven.' Ik knikte en She Wolf sprong ook naar de grond. Ze gebaarde dat iedereen moest bukken. Ik vloog weer op. Bij het kamp ging het heel snel. De wezens stonden al klaar en klommen al in de manden voordat ik op de grond was. Ron klom via de touwen naar boven en ik daalde nog een beetje zodat Liam kon springen. Ik wreef Helena over haar hals en we stegen weer op. Er hing een gespannen stilte. Alweer.
'Kunnen jullie asjeblieft voorzichtig doen?'
'Alice!! Je klinkt net als een verloofde die haar man moet af staan aan het leger!' Liam probeerde het luchtig te laten klinken maar je kon de spanning in zijn stem horen.
'Nou.. het is bijna hetzelfde. Jullie zijn ongeveer de enige wezens die ik ken hier.'
'We zullen ons best doen Alice.' Ron leek zijn woorden te menen. Niet dat ik er nog op kon reageren want we waren bij het kasteel. Ik daalde aan precies de andere kant als de vorige keer. Nu kwamen de rebellen van alle kanten. Onder, links en rechts. Toen alle wezens uit hun manden waren en Ron en Liam van Helena's rug af waren gesprongen, Ron had me eerst nog een knuffel gegeven en me met zijn ogen geprobeerd gerust te stellen, vloog ik weer omhoog. Ik bleef boven een toren hangen en keek verder toe. Zoals beloofd. In de groep van Ron en Liam had een dwerg de leiding. Ik zag hem even communiceren met She Wolf aan de andere kant. Ze hadden al af gesproken niet te wachten op de groep die onder de grond door ging. Zij zouden, als het goed was, midden in het kasteel uit komen. De beiden groepen aan op de loopranden slopen gebukt in tegengestelde richting. De deuren in de torens waren als het goed was open. De groep van Ron en Liam waren als eerste bij hun toren. De dwerg hield zijn vinger voor zijn lippen en deed heel voorzichtig de klink naar beneden. De groep stond allemaal met getrokken wapens. De spanning was om te snijden. Hij gooide de deur open en keek voorzichtig naar binnen met zijn zwaard in de aanslag. Hij keek om en stapte toen voorzichtig naar binnen. Aan de andere kant had She Wolf de deur ook open. Je hoorde niets. Maar toen de dwerg met een voldaan gezicht weer buiten kwam en zijn zwaard af veegde, voelde ik me toch even misselijk. Voorzichtig werden de touwen naar beneden gerold. Iedereen zou zich nu verspreiden. Het was knap hoe geruisloos alles ging. Zodra er een wezen op de grond liep hij een bepaalde kant op.
Toen iedereen, ook van de andere groep, op de grond was, zag ik het gebeuren. Ineens schoten overal schimmen van de muren en er schoten grote schijnwerpers aan die de hele binnenplaats verlichtten. Dit was niet volgens plan..