Leiderschap

Ik loop de barakken in. In de hoofdzaal staan pooltafels, een paar automaten en wat comfortabele banken. Trainingsruimte is beneden, en nog een verdieping lager is een bar en een plek om tot rust te komen. De soldaten hier hebben een comfortabele basis. Er zijn zelfs plannen voor een zwembad! Maar het is logisch: Ze riskeren dag in dag uit hun leven tegen een superieure vijand, ze hebben ook manieren nodig om zich te kunnen ontspannen.

Een van de commando's die op de bank zit te lezen staat op en houd me tegen. "U bent hier voor de veteraan, commandant?" Zijn Engels heeft een zwaar Russisch accent, passend bij de Russische patches op zijn uniform. "Het verlies van zijn squad heeft hem hard geraakt. Het is beter om later terug te komen."
"Nee," antwoord ik in vloeiend Russisch. "Ik ga nu naar hem toe. Geloof me, ik weet wat hij doormaakt."
Een kleine leugen. De GROM is onder mijn leiding slechts een handvol mensen kwijtgeraakt, nooit een gehele squad. Echter, ieder van die verliezen was er een te veel, en ik kan me goed voorstellen hoe de veteraan zich voelt. Het zal genoeg moeten zijn. De Rus knikt en laat me passeren.

Ik klop aan op de deur. Het blijft stil. Ik klop nogmaals en kondig mezelf aan. Nu hoor ik gestommel achter de deur. Een man van ergens in de dertig opent de deur. Hij is groot en gespierd, wat niet zo verwonderlijk is als je bedenkt wat hij allemaal meesjouwt de strijd in. De man kijkt gepijnigd. Hij salueert kort.
"Commandant."
Ik wuif het weg. Formaliteiten en discipline zorgen voor een heldere hiërarchie, maar heel soms is het beter om ze even weg te laten, heb ik geleerd.
"Soldaat eerste klas Joe Jaeger, is het niet?" vraag ik zacht.
"Ja commandant."
"Ik heb je dossiers doorgelezen en je rapporten van het gevecht van vandaag bekeken. Ik heb besloten je te promoveren. Ook word je benoemd tot squad leider van Alpha squad."
Het blijft even stil terwijl het nieuws doordringt tot de operator.
"... Commandant?"
"Je stond al op de lijst voor promotie in je vorige eenheid. Gezien je ervaring met de vijand, je leiderschapskwaliteiten en het gebrek aan een squad leider heb ik besloten je te promoveren."

Ik schuif de stoel aan het bureau naar achteren en ga zitten, en gebaar naar Joe dat hij op het bed moet zitten.
"Ik besef dat dit misschien niet helemaal het beste moment is om dit te zeggen, en dat je dit misschien helemaal niet wilt horen. Maar jij bent de juiste persoon hiervoor, dat weet ik zeker. Neem je de functie aan?"
Weer valt Joe stil. Hij kijkt peinzend voor zich uit. Hopelijk neemt hij de functie aan. Ik weet niet wie ik anders zou moeten promoveren tot squad leader. Dus dan zou ik moeten gaan zoeken naar nieuwe soldaten.

Joe neemt het aanbod gelukkig aan, en hij en ik besteden nog geruime tijd aan het bespreken van zijn nieuwe taken. Ten slotte vertrek ik, een klein geschenk achterlatend: Een leeg schrift met een stevige kaft. Zelf heb ik er ook zo een, die ik liefkozend mijn logboek noem. Daarin schrijf ik alle moeilijke gebeurtenissen in mijn leven op, zodat ik er beter mee om kan gaan. Hopelijk zal Joe er even veel aan hebben in zijn nieuwe functie.