Gone

"wij kiezen nieuwe bemanningsleden, en dan laten we jullie met rust. Deal?" vroeg de man. zijn broek kwam tot net over zijn knieën en zijn bloes hing half open.
"Nee." zei ilar, ons dorps hoofd die net uit de menigte naar voren was gestapt. De woordvoerder, de man waarvan ik dacht dacht dat het de kapitein was, knikte naar een van zijn mannen. De man liep naar de menigte die op het drops plein verzameld was en pakte een vrouw er uit, Ik keek weg en hoorde iemand schreeuwen. toen ik weer terug keek zag ik het lijk van kira's moeder op de stenen liggen, bloed stroomde uit haar levenloze lichaam. Ik kreeg kots neigingen maar was bang dat ze mij ook zouden vermoorden als ik bewoog.
"Kies maar." zei ilar zacht. De kapitein keek vermakelijk "wat zei je?" vroeg hij. "Kies maar!" schreeuwde ilar. "Jij, jij, jij en jij". Vier jongens stonden in het midden van de menigte. Ik hoorde zachte jammerende kreten. "jij" zei hij. zijn ogen zochten verder door de menigte. Meer en meer jongens werden uit gekozen. tien stonden er nu. mia, mijn buurmeisje, stond aan mijn been vast geklemd. 'laat het over zijn, laat het over zijn' hoopte ik in stilte. "En jij." er werd iemand aangewezen, maar ik kon niet zien wie het was. Ik hoorde een gil die ik uit duizenden zou herkennen, Tamara. James kwam uit de menigte gelopen. 'Nee' dacht ik 'dat kan niet' Tamara kwam ook uit de menigte gelopen, de tranen stonden in haar ogen en ze klampte zich vast aan haar broer. Ze wierp zich voor de voeten van de kapitein en haar jurk werd nat van het bloed van de arme vrouw die nog steeds bewegingsloos op de grond lag.
"Alstublieft, neem hem niet mee!" smeekte ze door haar tranen heen. "Nooit weg geweest van ja vriendje?" vroeg de kapitein. "Mijn broer." snikte ze. "Dan blijven jullie toch bij elkaar." zei de man hatelijk. "Breng haar aan boord." schreeuwde hij. Tamara schreeuwde. Ik hoorde iemand nog harder gaan huilen. Mijn zicht werd wazig. Ik wilde naar hen toe lopen, maar het lukte niet. Ik voelde hoe twee armen stevig om me heen werden geslagen, en ik huilde in de stevige armen.
Ik draaide me naar hem toe en snikte verder op hans' schouder. De rest ging als in een waas aan me voorbij. De armen van mijn stiefvader namen me mee naar mijn huis. Ik keek mijn redder aan, hans had me gered van het zelfde lot als Tamara. Ik huilde en hij vertelde me dat het goed zou komen. En dat zou het. Daar zou ik persoonlijk voor zorgen...