005

Ik word wakker van de zonnestralen die in mijn gezicht schijnen. Gelukkig, ik hou van mooi weer op mijn verjaardag.
Het is stil in het huis, te stil. Ik luister naar de vogeltjes die vrolijk hun liedje fluiten. Ik voel me geen haar anders dan gister, toen ik nog vijftien was.
Langzaam loop ik naar de spiegel. Ik veeg wat stof er af, de spiegel trekt schijnbaar stof aan. De spiegel voelt niet koud aan, zoals ik verwachtte. Het heeft een warme temperatuur, wat gek is, het staat immers niet in de zon. Verder denk ik er niet bij na. Ik moet immers een leuke outfit uitkiezen. Ik houd van kleding maken, dat is één van mijn hobby’s. Ik trek mijn favoriete jurkje aan. Ik heb het zelf gemaakt, wat me veel tijd heeft gekost. Het is zwart, met glitters. Er hoort een tailleriem bij, die de kleuren heeft van de regenboog.
Ik doe mijn haar in een rommelige vlecht. Nu nog schoenen. Ik kijk naar mijn verzameling ballerina’s, twaalf paar heb ik. Na een tijdje nagedacht te hebben kies ik voor grijze ballerina’s, niets bijzonders.
Snel loop ik naar beneden, ik ben benieuwd wat mijn ouders voor me in petto hebben. De trap kraakt van mijn gewicht. Niet dat ik zo zwaar ben, de trap is gewoon oud.
‘Pap, Mam?’ roep ik onzeker.
Mijn moed zakt weg als ik het briefje lees, waarop staat dat ze weg zijn. Niet eens gefeliciteerd, niet eens goedemorgen. Nee, alleen dat ze weg zijn.
Verdrietig loop ik naar school. De school is bij mij om de hoek dus ver hoef ik niet te lopen. Ik kom graag zo laat mogelijk op school, dan kom ik Scarlett niet tegen.
Als ik de deur open doe van het klaslokaal zie ik dat iedereen al in de les zit. Niemand die me feliciteert. Verdrietig ga ik zitten, waarna de les meteen begint.
Met een zucht van verveling, teken ik bloemen in mijn schrift. Grote en kleine bloemen, rozen en zonnebloemen, ik houd van tekenen. Tekenen is rustgevend.
Deze les is net zo saai als alle andere lessen. Met moeite probeer ik mijn aandacht erbij te houden. Tekenen is veel leuker dan geschiedenis. Ergens speelt de gedachten dat ik moet opletten. Niet dat ik een nerd ben, maar ik wil geen onvoldoendes.
Om me heen hoor ik iedereen lachen. Het zou wel weer over mij gaan. Wanneer gaat het een keer niet over mij?
De docent probeert zonder succes om iedereen zijn aandacht te vragen. Dreigen met straf werkt bij deze klas allang niet meer. Mijn klasgenoten lachen hem in zijn gezicht uit. Ik doe daar niet aan mee. Ik doe nergens aan mee. Hoe graag ik ook een keer met ze zou willen lachen. Hoe graag ik een keer wil dat iemand met mij praat. Ik zoek zelf geen contact met ze. Misschien ben ik te verlegen. Misschien ben ik inderdaad raar. Maar alleen zijn went snel genoeg. Ik ben er al aan gewend. Ik ben eraan gewend om elke pauze alleen te zitten. Om elke les alleen aan tafel te zitten. Ik ben er aan gewend dat niemand tegen mij praat.
‘We hebben een nieuwe leerling in de klas,’ zegt de docent als iemand op de deur klopt.
Het werkt wel, meteen is de hele klas stil. We zijn niet vaak zo stil. Misschien is dit de eerste keer van dit schooljaar dat ik mijn eigen ademhaling kan horen. Ik probeer zo zacht mogelijk adem te halen. Bang dat ik de aandacht op mij vestig. Ik houd absoluut niet van aandacht. Iedereen van mijn klas kickt erop om in het middelpunt van belangstelling staan. Nou, mij niet gezien.
Meneer van Hoeven laat de jongen binnen. Even stokt mijn adem. Het is de knapste jongen die ik ooit heb gezien.
Hij heeft bruin golvend haar, tot net over zijn oren. Prachtige heldere bruine ogen. Ik ben niet vaak verliefd, maar dit is misschien wel zo een jongen waar ik verliefd op kan worden.
Snel kijk ik om me heen. Ik zie elk meisje hem letterlijk met open mond aanstaren. Meteen verdwijnt het verliefde gevoel weer. Wat haal ik me ook in mijn hoofd, alsof hij mij ziet staan. Ik heb in mijn zestien jaar dat ik hier op aarde ben nog geen enkel vriendje gehad. Ik doe er niet echt moeite voor, maar stiekem wil ik er wel één. Ik vervloek mezelf meteen dat ik vandaag niet wat extra make-up heb opgedaan. Nu ziet hij me al helemaal niet staan.
‘Dit is Ryan,’ zegt meneer van Hoeven stralend. Hij is natuurlijk blij dat hij eindelijk de klas stil heeft gekregen.
‘Naast wie wil je gaan zitten Ryan? Het voorstellen komt later wel.’
Ryan zijn blik glijdt over de klas. Er zijn nog maar een paar lege plekken. Één daarvan is naast mij. Maar waarom zou hij die kiezen? Naast Kimberly, het knapste en populairste meisje op Scarlett na, is ook nog een plek vrij. Zij gaat natuurlijk boven mij.
‘Ik wil graag naast haar zitten,’ hoor ik hem zeggen.
Ik zie niet wie hij aanwijst, omdat ik nadrukkelijk naar mijn schrift staar. Maar ik hoor een golf van onbegrip door de klas gaan. Ik zie hoe hij langs iedereen loopt naar zijn plek. Gaat hij naast Kimberly zitten? Maar nee, haar loopt hij straal voorbij. Pas bij mijn tafeltje stopt hij.
‘Vind je het erg dat ik hier kom zitten?’ grijnst hij.
Verschrikt kijk ik op. Hij heeft het echt tegen mij. Ik zie alle meisjes van de klas grijnzend naar mij kijken. Ze hopen vast dat ik het verpest. Ik weet niet zo gauw wat ik moet zeggen. Ik ben niet meer gewend aan gezelschap.
Ik haal mijn schouders stug op. Na het zien van dat gebaar ploft Ryan naast me neer.
‘Schat, je weet natuurlijk niet dat dit een grote fout is. Laat ik zo lief zijn om je erop te wijzen,’ grijnst Scarlett.
‘Madison is het minst populairste meisje van de klas. We hebben zo veel leukere andere klasgenoten. Verdoe je tijd niet aan haar. Ze is vreemd. Ze vindt zich zelf heel wat, maar ze betrekt zich nooit met ons. Niet dat wij haar hoeven. Dus kom gezellig naast Kimberly zitten,’ vervolgt Scarlett haar gesprek.
‘Ik zit hier prima, bedankt voor je advies,’ wimpelt Ryan haar af.
Even ben ik blij. Eindelijk is er iemand die haar op haar nummer zet. Dat had ze al heel lang verdiend.
‘Misschien kan je dankjewel zeggen?’ oppert Ryan
Met een rood gezicht blijf ik naar mijn schrift staren. Natuurlijk ben ik hem dankbaar. Niet dat ik hem dat durf te zeggen.