065 Aine Flora

Ik zat nu al een tijdje, verstopt, in een gang te dwalen, ik zag bleek en wauw niemand spreken, een paar minuten geleden hoorde ik nog Fay mijn roepen, ze zocht me. Ik zag een deur, en niet 1 van de kamers van ons, ik maakte hem open, en ik zag gewoon alles wat een normale kamer had. Ik ging op een bed liggen, en staarde met tranen in mijn ogen naar het plafond, waarom moest alles moeilijk zijn? 'Nee Aine, niet huilen. Je mag niet huilen, je moet sterker zijn, neem een voorbeelden Elvyne' bangerik, maar dat zei ik er niet bij, bang om de worden uit te spreken, en dan echt te huilen, met echte tranen. Ik zag een raam staan, en stond op eruit te kijken, dat ze ramen hadden in een grot bleef raar, dat was raar. Alles was raar. Alles is raar. Ik zie uit het raam de vogels vliegen, en stel me voordat ik een vogel was, ik zou vliegen, ik was dan vrij. De tranen liepen me in de ogen, ik was niet vrij, ik was alleen, en zielig, en iedereen haatte me nu... Ineens hoorde ik een akelig, vreemd, en bovenal, hees geluid achter me, een adem. Ik draaide me om en trok wit weg, terwijl zachtjes voor mijn leven hoopte.