004

Ik wrijf mijn handen af aan mijn broek en staar naar mijn eigen spiegelbeeld. 'Wat een prachtige spiegel!' mompel ik zachtjes. Voorzichtig til ik de spiegel op en leg hem op de grond neer, ik loop er een rondje omheen en kniel dan naast de spiegel neer. 'Waarom mocht ik ook alweer niks meenemen?' mompel ik geïrriteerd, doelend op mijn oma.
Ik schrik op uit mijn gedachtes over de spiegel als ik voetstappen op de trap hoor, vlug zet ik de spiegel terug en kijk rond.
'Prima!' mompel ik zachtjes, net op dat moment verschijnt mijn oma in het trapgat.
'Het ziet er prachtig uit Madison!' roept ze vrolijk. 'Als je de laatste dingetjes opruimt, kun je wel gaan! Ik ga even liggen ben een beetje moe!' zegt ze snel voordat ze de trap weer afdaalt.
Ik wacht rustig tot dat de deur van mijn oma's slaapkamer dichtgaat en pak dan de spiegel weer tevoorschijn. Ik zou hem gewoon meenemen, of mijn oma dat nou goed vond of niet, er staat toch zoveel troep op zolder, dat ze het niet eens zou merken.
Snel ruim ik de laatste spulletjes op en neem de spiegel onder mijn arm mee naar beneden. Ik schiet snel in mijn witte allstars en trek mijn jas aan. Zonder teveel geluid te maken open ik de deur en loop naar buiten met de spiegel onder mijn arm. Snel loop ik de oprit af en werp nog een laatste blik op het huis van mijn oma.
'Dankjewel oma!' zeg ik vrolijk. Snel loop ik door naar mijn huis, waar ik woon met mijn vader en moeder, nou ja, ze waren meer weg dan thuis. De sleutels tover ik uit mijn jaszak en draai de deur open.
'Hallo?' roep ik door het huis, het enige antwoord wat ik krijg is mijn eigen echo. Puffend zet ik de spiegel tegen de muur aan.
'Zwaar ding dat je bent!' mompel ik zachtjes tegen de spiegel. Ik trek mijn schoenen en jas uit en loop met de spiegel in mijn handen naar boven. Boven op mijn kamer zet ik de spiegel tegen de muur aan en plof op mijn bed neer. Ik haal mijn iPhone uit mijn zak en begin te reageren op mijn Whatsapp berichten van mijn vriendinnen.
Ik grinnik zachtjes als Kimberly vraagt of we zullen afspreken om te gaan winkelen. Enthousiast antwoord ik dat het goed is en dat ik eraan kom. Dat is dan wel het voordeel van rijke ouders, je eigen creditcard van je pappa's rekening. Snel trek ik een stel pumps aan en stop mijn spullen in mijn tas en loop de trap af.
Ik doe mijn jas weer aan en loop langzaam richting de Starbucks waar Kimberly en ik hadden afgesproken. Gelukkig was de Starbucks om de hoek. Ik wacht echt op het moment dat ik zestien wordt en eindelijk een scooter kan kopen. En dat moment komt angstig dichtbij, want dat moment is morgen.