53. Zayn Malik EPILOOG

Zayn pov EPILOOG
Het was nu twee maanden geleden sinds Jazz aangevallen was geworden door haar vader. Ze was volledig hersteld op fysiek gebied. Mentaal was ze misschien iets terughoudender geworden, maar zolang ze gezond was vond ik dat niet zo erg.
Het enige wat me echt opviel, was dat ze niet meer graag alleen wilde zijn.
Ze zat bijna iedere dag bij een van ons thuis, of ze was in een van de studio’s. Ze zei dat ze gewoon nieuwe choreografie uitprobeerde, maar ik had zo mijn bedenkingen.
Vanavond zaten Jazz en ik bij haar thuis, ik had mijn armen om haar heen geslagen en we keken naar de TV zonder echt iets te zien.
Tazz de kater lag luid kreunend op Jazz haar schoot en stond toe dat ze hem achter zijn oren kriebelde.
Ik keek om me heen en merkte toen pas voor het eerst op dat de muren redelijk leeg waren. Er hing geen enkel schilderij, er was niets van decoratie in het algemeen.
Jazz ving mijn blik en ik glimlachte snel. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en murmelde zachtjes.
‘Jazz?’ Begon ik.
Ze humde, als teken dat ik verder kon gaan, maar ik durfde niet.
‘Waar kijken we eigenlijk naar? Ik volg de hele film niet.’
Ze grinnikte en trok haar schouders op. Met een simpele klik op de afstandsbediening zette ze Comedy Central op.
Ik besloot het opnieuw te proberen.
‘Jazz?’
De geluiden van het programma South Park hielpen echter ook niet mee. Ik kon niet zo een gesprek aansnijden terwijl er werd gepraat over een konijn dat paus moest worden.
‘Ik hou van je.’ Zei ik toen.
Jazz richtte haar blik op mij en glimlachte.
‘Ik hou ook van jou, dat weet je toch?’
Ze drukte een vluchtige kus op mijn lippen en zuchtte tevreden.
‘We gaan binnenkort alweer op tournee.’ Zei ik, in de hoop op een nieuwe tactiek.
‘Klopt, We gaan naar Europa en daarna naar hier in Engeland toch?’
‘Ja klopt. We zullen in ieder geval lang van thuis weg zijn.’
Ik liet een suggestieve stilte open, maar Jazz reageerde niet.
‘Ik bedoel, voor ons maakt het niet uit, want jij gaat gewoon mee op reis, maar daarna..’
Ik zweeg weer en ditmaal reageerde Jazz er wel op. Ze fronste even en keek me toen nadenkend aan.
‘Wat wil je daarmee zeggen?’
‘Nou ik.. Word niet boos, maar ik heb het gevoel alsof je hier niet graag woont. Het alleen zijn staat je geloof ik tegen. Als we zolang samen op reis zijn geweest, zal het des te vreemder voelen om weer apart te zijn.’ Zei ik.
Jazz tuitte haar lippen en vergat zelfs Tazz te aaien, die met zijn poot naar haar hand sloeg voor aandacht.
‘Bedoel je wat ik denk dat je bedoelt?’ Vroeg ze zacht.
Ik negeerde mijn nervositeit en keek haar serieus aan.
‘Jij voelt je hier niet thuis, en spreek dat feit niet tegen want het is duidelijk zichtbaar. Ik wil niet langer zo vaak van je gescheiden zijn. Om nu meteen te trouwen is misschien wat overdreven, maar een volgende stap in onze relatie zou misschien een idee zijn.’ Zei ik veel zelfverzekerder dan dat ik me voelde.
Jazz’ bruine ogen staarden voor enkele zwijgende secondes in de mijne en ik voelde hoe mijn hart twee keer zo snel begon te bonzen.
‘Je vraagt of we gaan samenwonen? Bij jou?’
Ik knikte, mijn keel was zo droog dat ik geen woorden eruit kreeg geperst.
Tot mijn verbazing glimlachte Jazz opeens breed en sloeg ze haar armen om mijn nek.
‘Dat lijkt me geweldig.’
Opluchting spoelde door heel mijn lichaam heen en ik kuste haar.
‘Op één voorwaarde.’ Zei ze toen ze zich terugtrok.
‘Alles.’ Mompelde ik, nog steeds in de ban van haar antwoord.
‘Tazz mag mee.’ Grijnsde ze.

Wauw! Het verhaal is af; ghehe. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen. Heel erg bedankt voor het volgen van dit verhaal!

Ps. Sorry voor het pate activeren; ik dacht dat ik het al had gedaan haha^^X