51. Zayn Malik

Zayn pov
‘Het komt wel goed met haar, Zayn.’ Zei Louis zacht.
We zaten met zijn allen in de wachtkamer van het ziekenhuis. Jazz werd op het moment onderzocht en behandeld, en we mochten haar nog niet zien.
Zodra Jazz was flauwgevallen had ik de jongens gebeld en gezegd dat ze een dokter mee moesten nemen. De vader van Jazz was door de beveiliging overmeesterd en zat momenteel op het politiebureau.
Het bleek dat Jazz haar camera aan had laten staan, eerst was ze gaan dansen, daarna was ze gaan zingen. Niemand van ons had geweten dat ze piano kon spelen of zo’n mooie stem had als ze zong, maar dat deed er nu ook helemaal niet toe. Haar vader was daar geweest, hij was op haar af gekomen en had haar te pakken gekregen.
Zodra we erachter waren gekomen dat Jazz het op video had staan hadden we de camera aan de politie meegegeven. Het was bewijsmateriaal en op die manier konden we ervoor zorgen dat die man voor jaren de bak in zou gaan.
‘Simon komt morgen ook.’ Meldde Harry.
Ik knikte afwezig en zuchtte diep. Ik wilde bij Jazz zijn. Ik wilde haar hand vasthouden en haar glimlach kunnen zien.
‘Zullen we het concert afzeggen?’ Mompelde Niall.
Ik wierp een blik op de klok, het was half zeven, en om negen uur begon het concert.
‘Dat kunnen we niet maken.’ Mompelde ik.
Om eerlijk te zijn wilde ik met heel mijn hart het concert afzeggen. Ik wilde niet vrolijk gaan zingen en dansen terwijl mijn vriendin in het ziekenhuis lag.
Voordat enig ander iets had kunnen zeggen kwam een dokter uit Jazz haar kamer lopen en we sprongen allemaal overeind.
‘Is er al nieuws?’
‘Hoe gaat het met haar?’
‘Hoe voelt ze zich?’
Onze vragen overstemden elkaar en de dokter hief zijn handen omhoog.
‘Het gaat redelijk goed met haar, lichamelijk gezien. Ze heeft een paar gekneusde ribben, een ernstig gekneusde pols en een lichte hersenschudding. Verder heeft ze kleine verwondingen, zoals een snee boven haar wenkbrauw, een gescheurde lip en een blauw oog. Ze mag vanavond wel weer terug naar het hotel. Er zal wel iemand moeten zijn die haar om het uur wakker maakt en haar pupillen controleert. Als er verschil in de grootte zit moet ze direct terug komen.’
Ik voelde een steek bij elke verwonding die de man opsomde, ik vond het helemaal niet meevallen.
‘Kunnen we haar zien?’ Vroeg Harry zacht.
De dokter keek ons peinzend aan en knikte toen.
‘Maar jullie moeten wel stil en rustig zijn. Mensen met een hersenschudding kunnen geen onrust of felle bewegingen verdragen. Harde muziek of enig ander ruw geluid is niet goed voor haar. Ze heeft rust nodig.’
We knikten en bedankten de dokter, waarna we behoedzaam de witte kamer binnenstapten.
Jazz lag in het grote ziekenhuisbed en keek schuchter op toen wij binnenkwamen. Haar houding ontspande toen ze ons herkende, en een zwak glimlachje vormde zich om haar lippen.
‘Hoi.’ Zei ze zacht.
We gingen om haar heen zitten en ik keek haar medelevend aan.
‘Niet zo kijken, jongens. Ik ben het gewend.’ Zei ze. ‘Ik neem aan dat jullie weten waarom ik uit Seattle weg ben gegaan, niet waar?’ Vroeg ze aan de anderen.
Ze knikten zwijgend en Louis legde even zijn hand op haar arm.
‘We vinden het echt erg voor je. Je had het ons moeten vertellen, dan waren we nooit naar hier gekomen.’
Jazz snoof en een zweem van een grimas gleed langs haar gezicht.
‘Hij had me hoe dan ook weten te vinden. Het is in ieder geval over.’
Ik reikte naar haar hand en hield hem stevig tussen mijn vingers.
‘Je mag straks weer weg hier.’ Zei ik zachtjes.
Ze knikte en glimlachte even naar me. Haar duim wreef over de rug van mijn hand, alsof ze míj wilde geruststellen.
‘Ik zal al in het hotel zijn als jullie klaar zijn. Van de dokter mag ik niet mee naar het concert.’ Haar strenge blik liet ons weten dat ze erop stond om het door te laten gaan, en we knikten bedrukt.
‘We laten Jake je wel ophalen.’ Zei Niall zorgzaam.
Jake was een van onze bodyguards, en hij had altijd goed kunnen opschieten met Jazz. Hij zou haar niet uit het oog verliezen.
‘Als jullie de kamer even willen verlaten, help ik mevrouw Mayden even met omkleden. Jullie mogen haar mee naar het hotel nemen.’ Een vrouwelijke verpleegster stond met een glimlach in de deuropening.
Na een lichte kus op haar lippen te hebben gedrukt streek ik nog even over haar wang.
‘Ik houd van je.’ Mompelde ik zacht.

Fijne kerst iedereen! Omdat ik dit verhaal al helemaal op Quizlet heb staan, post ik gewoon door met kerstmis.. Dit verhaal eindigt dus op 2e kerstdag, haha^^ Leave a comment!