49. Jazz Mayden

Jazz pov
‘Jasmine. Wat zie je er goed uit.’ Zijn spraak was normaal, zijn woorden waren goed verstaanbaar en hij keek helderder uit zijn ogen dan hij ooit in de drie voorgaande jaren had gedaan.
‘Ik zag je op TV, met die jongen wat hier optreedt.’ Hij wees om zich heen en zette enkele stappen dichterbij. ‘Ik moest je even komen zien.’
Ik slikte even en zette mijn camera en flesje water weer neer op een van de boxen naast me. Wat moest ik zeggen tegen de man die me drie jaar lang mishandeld had?
‘J-j-jij ziet er ook goed uit.’ Mompelde ik na een lange stilte.
Mijn vaders gezicht betrok even en hij liep tot aan het podium. Met één beweging voelde ik dat ik tegen een van de grote boxen op stond. Ontsnappingsinstinct.
‘Ik ben nu al vier maanden nuchter. Het is niet makkelijk, maar..’ Zijn stem stierf weg toen hij me aandachtig bekeek.
‘Ik ben enorm trots op je, wat je tot nu toe allemaal hebt bereikt.’
Ik knikte ter antwoord en wenste met heel mijn wezen dat ik áchter de muziekbox stond. Ik was bang, doodsbang voor deze man.
‘Waarom kijk je zo?’ Snauwde hij opeens.
Hij keek met een donkere blik naar mijn gezicht en ik besefte dat de angst van mijn gezicht was te lezen.
‘N-niets, p-papa. Ik ben gewoon een beetje moe.’ Stotterde ik.
Hij gromde even en klauterde toen langzaam het podium op.
Ik was als een konijntje op de weg, gevangen in de lichten van een auto. Ik kon niet bewegen, ik kon niet vluchten, enkel ademhalen.
Mijn hart klopte alsof het dacht dat het zijn laatste slagen sloeg, en mijn armen krulden zich automatisch om mijn borst heen.
‘Waarom ben je weggegaan, Jasmine? Waarom heb je me verlaten?’ Riep mijn vader opeens uit.
Ik hapte naar adem toen hij binnen enkele secondes voor me stond en ik keek met grote ogen naar hem op.
‘Ik ben een wrak zonder jou! Ik kon niet geloven dat je me zomaar in de steek liet, net zoals je moeder!’ Hij spoog de woorden in mijn gezicht, en ik voelde hoe mijn lichaam begon te trillen.
‘J-je ziet er toch g-g-goed uit?’ Stamelde ik.
Mijn vaders gezicht zwol op van woede, en de bekende ader op zijn voorhoofd begon vervaarlijk te kloppen.
Nog voordat ik met mijn ogen had kunnen knipperen voelde ik zijn gebalde vuist tegen mijn wang aankomen.
Het was weer net zoals eerst, mijn vader was niets veranderd. Met of zonder alcohol, hij was nog steeds dezelfde man als altijd.
Zijn vuisten bleven maar op me neer slaan, maar ik kon niet gillen. Ik kon niet schreeuwen, of bewegen, of hem tegenhouden. Ik voelde alleen maar de pijn, de vlammen die over mijn lichaam joegen.
Zijn vuist bonkte driemaal hard tegen mijn hoofd aan en de wereld begon een beetje te draaien voor mijn ogen.
Op het podium waar straks een concert zou worden gegeven, voelde ik de hardste klappen die ik ooit had gehad. Waar zouden de jongens zijn? Zouden ze erachter komen dat mijn vader hier was? Hoe zou Zayn reageren?
Zayn. De jongen die mijn hele verhaal kende, de jongen die ik ondanks mijn pantser vertrouwde en liefhad. Zayn, de jongen die de woede van zijn fans op zich haalde door mij te kussen.
Terwijl mijn vaders vuisten mijn lichaam bewerkten realiseerde ik me dat ik hier boven stond. Ik had al zo lang voor mezelf gezorgd, ik moest doorzetten.
Met een enorme kracht duwde ik mijn vader van me af. Hij had het niet verwacht, en met een doffe klap kwam hij tegen een van de decorstukken aan. Hij wreef over zijn hoofd en hij deed geen moeite om overeind te komen.
‘Rot op. Kom nooit meer terug. Als ik je nog één keer zie, dan-’
Ik voelde opeens een hevige misselijkheid en dwong mezelf om recht te blijven staan. Ik moest weg hier.
Zonder nog acht te slaan op mijn vader strompelde ik het podium af, weg van mijn vader.