46. Jazz Mayden

Jazz pov
Ik liep in verdachten verzonken door de studio, waar nu niemand was. De jongens waren samen met de tourmanager de planning van hun eerstvolgende concert aan het doorlopen. Het zou plaatsvinden in Bellevue, en daar was ik allerminst blij mee. Het was veel te dicht bij mijn oude woonplaats, Seattle. Veel te dicht bij mijn vader.
Ik liep langs de prachtige vleugel die in een hoek stond en liet mijn vingers over de zwarte lak glijden.
Mijn moeder speelde vroeger vaak piano, en ze had het me geleerd door elke dag met me te oefenen.
Ik had het prachtig gevonden om muziek te spelen, maar zodra mijn moeder overleed verdween de piano thuis.
Nooit meer werd er met een woord gerept over een nieuwe piano, ik durfde er nauwelijks aan te denken.
Ik speelde enkele akkoorden en ging na een korte aarzeling op het krukje zitten.
Terwijl ik mijn vingers voorzichtig over de toetsen liet gaan glimlachte ik even. Het was zo lang geleden sinds ik muziek had gespeeld. Zo lang geleden dat ik mijn emoties op een andere manier dan dansen liet uitkomen.
Ik speelde een zachtaardige melodie die mijn moeder altijd speelde en neuriede tevreden mee.
Het verbaasde me dat ik de melodie nog uit mijn hoofd kende.
Ik dacht eraan hoe fijn ik het vond om weer eens muziek te spelen, en ik speelde met het idee om een eigen piano te gaan kopen.
Het was dan misschien wel smijten met geld, maar ik had vroeger niet veel gehad. Ik had moeten werken voor iedere cent sinds mijn moeders dood, en ik durfde niet aan het geld op mijn spaarrekening te komen sinds mijn vader zo veranderde.
Ik vroeg me af of mijn vader soms nog aan me dacht, of hij nog altijd iedere avond stomdronken op de bank in slaap viel en of hij nog steeds werkeloos was.
Ik zuchtte zachtjes en sloot de melodie af. Na een laatste peinzende blik op de vleugel verliet ik de studio.
Ik opende even Twitter op mijn telefoon en zuchtte zachtjes toen ik weer een negatieve Tweet zag staan. Hoeveel lieve, leuke en positieve Tweets ik ook kreeg, de negatieve staken elke keer.
Er waren veel fans van de band, en dan vooral fans van Zayn, die blij voor ons waren. Helaas waren niet alle fans zo.
Volgens hen was ik Zayn niet waard, was ik een lelijk persoon met een irritante lach. Ik zou Zayn alleen maar pijn doen, zeiden ze.
De jongens hadden me gezegd dat ik me er niets van moest aantrekken, dat er altijd wel een paar mensen waren die aandacht wilden krijgen en beledigende Tweets stuurden.
Ik liep richting mijn auto en voelde mijn telefoon trillen in mijn zak.
‘Hoi lieve Zayn.’ Nam ik glimlachend op.
‘Hee lieverd, waar ben je?’
‘Ik was even wat rond aan het dwalen, ik stap nu in de auto.’
‘Kom je naar mij toe? We kunnen een film kijken?’ Vroeg hij.
‘Natuurlijk, ben er over een kwartiertje.’
Ik hing op en startte met een glimlach de auto.
Zayn maakte me gelukkig.

Hierna komt weer een Zayn pov!