Hoofdstuk 4

We spraken om half 11 uur af bij het winkeltje van gisteren, want ik wist natuurlijk niet waar zij woont. Toen ik ze zag, begroetten we elkaar met een glimlach en wandelden richting haar huis.
We kwamen aan in een lange straat met bomen aan elke kant van de weg. Aan beide kanten waren grote huizen. Toen ze een sleutel teboven hield maakte ze duidelijk dat we voor haar huis stonden. Het was een mooi huis. Ondertussen hadde we wat gesproken over haar studies en mijn leven in England.
‘’So, where are your parents?’’ vroeg ik nieuwschierig, want daar had ze nog niks over gezegd.
‘’Well, I don’t talk about this with alot of people, but if you want to know... My mom died right after Janne’s birth, so my dad took care of us for 12 years. Two years ago, he died in a car accident. Since then, I have to take care of my little sister. But I really love her, she’s an angel,’’ zegt ze terwijl ze naar een foto kijkt van haar kleine zus, die in de hal hangt. Zelfs een blinde kon zien dat ze haar ouders heel erg mist en heel trots is op Janne.
Ik zag dat ze tranen kreeg in haar ogen,en ik wist niet wat ik moest doen. De tranen begonnen naar beneden te vloeien, dus pakte ik haar vast in mijn armen om haar te troosten. Zo stonden we zeker 10 minuten. Toen haar tranen gedroogd waren, gingen we naar de living en ze zette MTV op. Het programme ‘Friendzone’ was net bezig. Ik probeerde de ondertitels mee te lezen, wat natuurlijk op niks trok. Ik had tenminste terug een glimlach getoverd om Sydney’s gezicht.
‘’Do you want some snack?’’ vroeg ze al lopend naar de keuken, en ze trok een kast open met chips, chocolade en snoep.
‘’I’ll take the same as you,’’ zei ik, om niet moeilijk te doen. Ze nam twee zakken chips, een fles Cola en twee glazen. Ik zag dat ze moeite had en nam de glazen en de fles Cola. We installeerden ons in de comfortabele zetel. Aan haar huis te zien, had ze geen financiële problemen.
Het was ongeveer 12 uur toen de bel door het hele huis luidde. Sydney deed de deur open en ik zag vanuit de zetel een meisje van een jaar of 12 jaar, ik veronderstelde dat dat de vriendin was van Janne.
‘’Janne, Michelle is er! Kom nu!’’ riep Sydney naar boven toen ze vanonder aan de trap stond. Toen er een meisje naar beneden spurte, dezelfde blonde haren als Sydney, had ik wel door dat dat Janne was.
De meisjes namen chocolade uit de kast en liepen naar boven, twee minuten later hoorden we luide muziek.
‘’Janne! Zet die muziek eens wat stiller! Wij proberen hier tv te kijken!’’ En ik verston er nog steeds niks van. Toen de muziek stiller werd gezet, had ik wel een vermoeden van wat ze net had geroepen.
‘’What movie shall we watch?’’ vroeg Sydney.
‘’What movie do you have?’’ vroeg ik.
‘’Just say a movie, and I’ll say if I have it,’’ antwoorde ze met een glimlach.
‘’Love actually!’’ Zei ik zonder na te denken.
‘’Well yeah!’’ Ze liep naar haar film-rek en nam de film die ik had gekozen.

Nadat de film was afgelopen, bleven we nog even in de zetel zitten en praten over koetjes en kalfjes. Toen het 6 uur was, bestelden we pizza en aten we met ze’n 4 aan de keukentafel.
Rond 8 uur bracht Sydney mij weer naar mijn hotel, en we gaven elkaar een grote knuffel als afscheid.