-18-

Steeds opnieuw het rijtje af. Ogen proberen te openen, arm proberen te bewegen, been proberen te bewegen. Het werk gewoon simpel weg niet. Ik hoor inmiddels wel alle stemmen. Versta hele gesprekken en herken ze van sommige. Liam, een klein jongetje met bruine haarsn. Zijn stem heb ik herkend. Hij klonk onzeker en ongerust maar niet bang. Alsof hij voelde dat het goed gaat komen. Daar ben ik alleen niet zo zeker van. Nog steeds lig ik hier. Kunnen die dokters me niet gewoon een prik geven? Iets waarmee ik gewoon weer wakker ga worden? Weer opnieuw. Ik heb alweer genoeg gedachtes door mijn hoofd laten spoken. Ogen openen, arm bewegen en mijn been bewegen. Weer niks. Gek word ik er van. Zoveel mooiere voor niks. Net voor ik de moet wil opgeven hoor ik weer een stem, een onbekende dit keer. 'Ze gaat vooruit, maar haar lichaam functioneer nog niet helemaal.' Zegt de zware mannen stem. Wat bedoeld hij daar nu weer me? Mij lichaam functioneerde helemaal niet. Het enige wat het doet is stemmen horen. 'Uuhhmm....meneer, kan ik u heel even spreken.' Een nieuwe stem. Deze heb ik niet gehoord, vandaag tenminste. De stem is moeilijk te herkennen. De stem klinkt zacht en bezorgd en zeker de stem van een vrouw. Twee paar voetstappen worden steeds minder duidelijk en verdwijnen niet veel later. Piep, piep piep....het enige geluid dat de kamer nog vult! Zou het mijn hartslag zijn?! Ik heb geen zin om hier aan te denken. Het enige waar ik aan kan denken is Liam. Ik heb hem zelfs al verlaten voor ik hem überhaupt heb kunnen helpen. Men, wat ben ik slecht in het na komen van beloftes. Wat moet hij nu zonder mij?! Oke, dat klink wat egoïstisch. Maar toch, zijn ouders zij amper thuis en ik heb eigenlijk altijd voor hem gezorgd. 'Het zal zwaar worden. Ze zal hier waarschijnlijk niet zonder kleerscheuren uit komen.' Weer die stem. De zware mannen stem. Dit keer dicht bij. Doordat iemand met zijn koude handen mijn handen vast pakt voelt het alle er kippenvel over mijn hele lichaam verspreid. Iets wat ik moeilijk kan controleren.... Ach waar maak ik me druk om. Alles gebeurt met een reden, niet waar?

Liam James Payne

Ze heeft haar leven gewoon opgeofferd voor dat van mij. Het kan niet. Waarom doet ze dit? Nu ligt zij daar. Mijn mooie meisje. Het meisje dar zo ontiegelijk veel voor me betekend. Ik ben facking verliefd op haar. Ze mag het alleen nooit te weten komen. Zij zou namelijk nooit verliefd worden op mij. Ik ben het kleine, schattige broertje voor haar. Het voelt zo fout elke keer als ik bij haar ben wil ik haar gewoon de mijne kunnen noemen. Haar vast houden. ik mag dan pas elf zijn, maar weet heel goed dat ik tot over mijn oren verliefd ben op haar. Niemand gelooft ooit dat ik echt verliefd ben op haar. Ze is gewoon zo knap, grappig en lief. Hoe ze naar iedereen kijkt en lacht! Het klink zo cliché, verliefd op je beste vriendin. Die ook nog eens een laar jaar ouder is. 'Liam kom je?! We gaan naar huis!' Zegt mijn moeder. Met een grote zucht sta ik op. Laat langzaam de hand van Med los. Nog een keer kijk ik om naar mijn mooie meisje en sluit dan de deur.