003

Een beetje eenzaam zit ik met Vlekkie op mijn schoot. Vlekkie is natuurlijk gevlekt, vandaar zijn naam. Het is heet, maar in de schaduw is het wel uit te houden. Ik kan niet wachten tot mijn ouders thuis zijn, dan kan ik eindelijk de spiegel laten zien! Ik ben benieuwd naar hun reactie. Ze respecteren mijn keuze altijd. Jammer dat mijn ouders de laatste tijd zo druk zijn. Ze zullen er vast wel een reden voor hebben. Ze hebben er altijd een reden voor, die ik altijd accepteer. Ik zal wel moeten.
‘Hé, daar hebben we dat kutwijf!’ hoor ik opeens van achter.
Verschrikt draai ik me om. Het is Scarlett met haar groepje, wie anders? Ik krimp in elkaar. Mijn ouders, de docenten, iedereen kan zeggen wat ze willen maar schelden doet wel pijn. Ze moeten hun mening niet geven als ik er niet om vraag. Ik kan het zelf wel afhandelen.
Ik snap niet wat ik fout heb gedaan. Ik heb nooit kwaad over hun gesproken. Maar ik zou het op een of andere manier wel verdiend hebben.
‘Laat me met rust,’ zeg ik zachtjes. Ik speel een beetje met mijn haar. Waarom wordt ik altijd verlegen? Dat zijn ze helemaal niet waard.
‘Wees maar niet bang hoor. We kunnen toch niet langer dan één minuut in je richting kijken. We gaan al. Kom meiden’. Giechelend fietst het groepje van Scarlett door. Ik zie Maddie verdrietig naar me kijken. Ze wil het voor me opnemen, dat zie ik. Maar ze wil niet zelf het pispaaltje worden. Ach, ik snap het ook wel.
Met tranen in mijn ogen blijf ik zitten. Ik wil zo graag populair zijn. Nog nooit heb ik een vriendin gehad. Geen echte tenminste. Als er een keer iemand met me omgaat, is het toch uit medelijden. Maar ik wil niet zielig zijn. Ik wil mezelf zijn.
Na een tijdje stil gezeten te hebben hoor ik een auto aankomen. Een rode cabriolet, dat kan niet missen. Dat moeten mijn ouders wel zijn denk ik bij mezelf. Van die gedachten vrolijk ik meteen op. Eindelijk iemand om mee te praten. Ik spring meteen uit op mijn stoel waardoor Vlekkie wegspringt.
‘Mam, pap! Ik heb echt iets leuks gekocht voor mijn kamer. Ik zag die spiegel en ik dacht meteen dit is hem. Papa, kan jij hem ophangen? Gelukkig is de antiekwinkel hier om de hoek, anders had ik hem nooit mee gekregen,’ ratel ik.
‘Nu even niet, Madison,’ zeggen mijn ouders tegelijk.
Teleurgesteld ga ik weer zitten. Vlekkie springt meteen weer op mijn schoot, verontwaardigd dat ik zomaar opsprong.
Mijn ouders hebben nooit tijd. Ze hebben vast wat beters te doen, denk ik om mezelf op te beuren.
‘Madison! Waarom staat de spiegel in de gang? Hij staat in de weg, neem hem mee naar je kamer!’ roept mijn vader.
Snel spring ik op. ‘Sorry Vlekkie, ik kan maar beter doen wat hij zegt,’ mompel ik. Met moeite til ik de spiegel op. Pff, hij lijkt wel zwaarder dan net. Voorzichtig loop ik trede voor trede de trap op. Bang om te vallen ben ik niet. Wat kan mij het schelen als ik val? Alsof iemand om me geeft.
Ik schrik van mijn nare gedachten. Natuurlijk geeft er wel iemand om me, toch?
Als ik eindelijk boven ben zet ik de spiegel in de hoek van mijn kamer. Zonder er verder na om te kijken ga ik op mijn bed liggen. Mijn vreugde van de spiegel is verdwenen. Ik luister na de stilte. Stilte is heerlijk. Even geen gezeur aan mijn hoofd. Niet van mijn moeder, niet van mijn vader. En het beste, niet van Scarlett en haar clan.
Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de spiegel. Hij lijkt de stralen. Ik herinner me de woorden van de oude man. Vast bijgeloof, zucht ik.
Mijn ogen dwalen verder door mijn kamer. Die overigens best groot is. Zie je wel, ik heb niets te klagen. Ik heb een prachtig groot bed. Een bureau met daarop een computer. En ik heb een breedbeeld tv. Verder woon ik in Cannes, waar de zon altijd lijkt te schijnen.
Ik schrik op van een doffe klap. Zuchtend sta ik op. Hoe kunnen dingen nou uit het niets vallen? Al snel merk ik dat er een kalender is gevallen. Terwijl ik hem op pak valt mijn oog op de datum, twee mei alweer denk ik bij mezelf. Het duurt even voordat het kwartje valt. Morgen is het drie mei, mijn zestiende verjaardag!
Misschien zijn mijn ouders daarom zo druk! Misschien regelen ze wel een supriseparty voor mij. Ik hoop het. Ik hoop dat mijn oma komt. Mijn ouders hebben haar al zo lang niet gezien. Ik ga elke week wel naar haar toe. Gewoon, om te kijken of ik haar kan helpen.
Blij loop ik naar Vlekkie. ‘Zie je wel, Vlek. Ik heb geen reden om te klagen.’