Hoofdstuk 48

*** Jamie's pov ***

Het is alweer twee weken geleden dat ik bij Alex zat. Sinds die dag heb ik niets meer gehoord van Jack en het doet, op zijn zachtst uitgedrukt, heel veel pijn. Zeker als je je bedenkt dat we een maand geleden nog onafscheidelijk waren. "Jamie, liefje, ga eens buiten. Ga desnoods naar Jack en praat het uit. Ik ben het beu je weer te zien zoals voor Jack in je leven kwam. Het deed toen al pijn, maar nu doet het nog meer pijn. We zagen je zo gelukkig en nu lijk je nog ongelukkiger dan voor Jack." reageert mama als ze me zuchtend hoort komen. "Misschien omdat ik me nog nooit zo ongelukkig gevoeld heb." mompel ik. "Ik mis hem." zucht ik. Mama opent haar armen en gewillig laat ik me knuffelen. Ik had liever in de armen van Jack gestaan, maar het doet goed te weten dat er nog mensen zijn die om me geven.

"Ga nu maar naar Jack. Je ziet er al veel te lang van af." beveelt ze me praktisch. "Ik kijk er niet echt naar uit om hem onder ogen te komen.... Misschien moet ik nog een weekje wachten." eigenlijk wil ik hem zien, maar ik weet dat hij niet blij zal zijn dat ik aan zijn deur sta, en net dat maakt me bang. "Kom, ik loop wel even mee. Onderweg vertel ik je snel een verhaal." Ik snap niet waar ze het over heeft en al zeker niet dat ze een verhaal wil vertellen, maar ik besluit het er toch maar op te wagen om haar verhaal te horen.

"Soms lijk je meer op je vader en mij dan je denkt..." begint ze. "Je vader en ik waren net zoals Jack en jij... Op korte tijd waren we onafscheidelijk, tot dat ene moment. Er was een meisje dat je vader wel zag zitten. Ze deed alles om zijn aandacht te hebben en uiteindelijk kreeg ze wat ze wou. Ze verkeerden en je vader en ik kregen ruzie. We spraken maanden niet meer tegen elkaar. Zonder het van elkaar te weten zagen we er van af. Het deed ons pijn om niet meer bij elkaar te zijn, maar op een dag kwamen we elkaar op straat tegen. We merkten elkaar al van ver op en keken elkaar boos aan, maar hoe dichter we kwamen hoe meer gebroken we elkaar aankeken. We liepen elkaar voorbij en keken nog een laatste keer om. Maar die laatste blik heeft ons weer samengebracht. We liepen opnieuw naar elkaar toe en kusten. Hij betekende alles voor mij, ik was weer gelukkig. Sinds die dag kwam niets of niemand nog tussen ons. Exact zeven jaar later ben jij geboren... Je was ons kleine wondertje. Alles was perfect." de glimlach die ze tijdens het vertellen had begint te vervagen. "De rest van het verhaal ken je wel." mompelt ze. "Wat als Jack en ik eindigen zoals jij en papa?" vraag ik bang. "Dat zal niet gebeuren. Jij en Jack zijn gemaakt voor elkaar. Zolang jullie eerlijk tegen elkaar blijven en respect voor elkaar hebben gaat alles goed. Laat je hoofd niet te snel gek draaien, dan komt alles in orde." Niet begrijpend kijk ik haar aan. "Je papa en ik hebben altijd respect voor elkaar gehad, maar we zijn nooit volledig eerlijk geweest... Je papa had een vrouwelijke collega, zowat de perfecte vrouw. Hij had er een goede verstandhouding mee, en dat was nou net wat me nijdig maakte. Ik was bang voor een herhaling van vroeger. In mijn gedachten zag ik je vader verliefd worden op zijn collega. Met je vader heb ik er nooit over gesproken... Dus sprak ik er met Chris over....en van het ene kwam het andere... Ik gaf me over aan Chris... Ik heb je vader altijd graag gezien en hij mij, ik zie hem nog steeds graag... Maar Chris maakt me gelukkig, we zijn eerlijk tegen elkaar, we hebben respect voor elkaar... Ga nu maar naar Jack, vertel hem wat je voelt, wees eerlijk, dan komt alles goed." ze geeft me nog een knuffel en duwt me bemoedigend naar de voordeur.