Two.

Harry Edward Styles.

“Harry.” Langzaam keek ik weg van Louis zodat ik weer naar Niall staarde die me doordringend aankeek. Zijn handen hield hij al trillend tegen zijn borstkast gedrukt terwijl hij me toeliep.
“Je gaat toch niet mee met een vreemde?” vroeg hij zo zacht dat ik hem maar net verstond. Niet goed wetend wat te antwoorden bleef ik naar mijn beste vriend staren die bang leek voor wat ik zou beslissen.
“Kom alsjeblieft met me mee, Harry.” Fluisterde Louis opeens in mijn oor voordat hij zichzelf afduwde van de vloer en glimlachend boven me bleef zweven. Zijn helder blauwe ogen keken me haast smekend aan waardoor ik mezelf niet kon stoppen om niet te knikken.
“Harry, dat kan je niet menen?! Hoe zit het met school en met je vader?” vroeg Niall direct toen hij me zag knikken. Toch keek ik niet weg van Louis die niet ver met zijn gezicht boven me bleef hangen. Voor ik het goed en wel besefte streelde hij met zijn hand al lachend door mijn haar heen voordat hij nog dichterbij kwam. Hierdoor voelde ik voor een seconde hoe het puntje van zijn neus de mijne raakte. Een siddering liep over mijn hele lichaam door die simpele aanraking waardoor Louis me even verwonderd aankeek.
“Harry!” Geschrokken keek ik op naar Niall die me wegtrok van de jongen voor me.
“Alsjeblieft, ik smeek je om niet mee te gaan. Je hebt geen flauw benul waar hij je naartoe zal brengen. Wie weet is dit allemaal maar een kunstje om je uiteindelijk pijn te doen.” Mompelde Niall aan stuk door waardoor ik al glimlachend mijn vinger op zijn lippen legde zodat hij wel moest zwijgen.
“Wat heb ik te verliezen? Ik heb een vader die alleen maar aan de drank zit en een school waar ik uitgescholden wordt voor homo.” Bekende ik waardoor Niall me met een moeilijk gezicht aankeek. Hij wist dat mijn leventje niet altijd bepaald zo makkelijk was.
“Ik wil je niet kwijt, Harry.” Mompelde hij uiteindelijk langzaam tegen mijn vinger aan waardoor ik het niet kon helpen verbaast in Niall zijn ogen te staren. Een zucht verliet mijn lippen voordat ik hem vastnam in een stevige knuffel.
“Ik beloof je dat je me niet kwijt geraak, Nialler. Jij bent en blijft mijn beste vriend.” Fluisterde ik zacht in zijn oor waardoor Niall me alleen maar steviger vasthield.
“Je vriend kan ook komen hoor.” Hoorde ik Louis opeens zeggen waardoor we beide elkaar loslieten om naar de jongen te kijken die onderste boven door mijn kamer zweefde, maar lang bleef ik niet kijken naar deze verschijning. Het enige waar ik naar keek was mijn beste vriend, hopend dat hij zou toestemmen. Voor de eerste keer zag ik twijfel in zijn ogen, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd.
“Ik kan mijn familie niet achter laten.” Antwoordde hij uiteindelijk waardoor Louis langzaam omdraaide en knikte. Weer schoten zijn ogen naar mij met diezelfde vragende blik die hij naar Niall geworpen had. Langzaam knikte ik waardoor Niall even tevergeefs zuchtte. Glimlachend draaide ik me even naar mijn beste vriend die me met droevige ogen aankeek.
“Ik beloof je dat ik nog terug kom, Niall. Ik laat je echt niet stikken.” Knipoogde ik naar hem waardoor hij toch een klein glimlachje op zijn lippen kon toveren. “En als mijn vader zou vragen waar ik ben zeg je maar dat ik opzoek ben naar mijn moeder.” Niall wist dat ik al jaren het internet afschuimde naar een bewijs dat mijn moeder nog altijd ergens woonden hier in Engeland, ook al wist ik dat het te vergeefs was.
“Oké, maar wees voorzichtig Harry.” Zei Niall nog zacht voordat hij verdween uit mijn kamer. Zuchtend keek ik hem na en kon niet ontkennen dat ik het moeilijk had om afscheid te nemen van hem. Ik wilde zo graag dat hij meeging, maar tegenover mij had hij een familie die wel van hem hield en als ik hem was zou ik die ook nooit zomaar laten vallen.
“Je bent aan het wegdromen.” Hoorde ik weer een zachte stem in mijn oor zeggen waardoor ik weer wegkeek van de deur waar Niall door verdwenen was. Mijn ogen staarden zoals de vorige keren recht in de zijne voordat hij glinsterende stof in mijn gezicht blies. Geschrokken sloot ik mijn ogen en dook wat in elkaar, maar opende ze al snel weer toen ik twee handen rond mijn heupen voelde. Louis was weer naast mij komen staan en keek me glimlachend aan.
“Denk aan de mooiste herinnering die je hebt.” Fluisterde hij naar me en keek me daarna afwachtend aan. Al bijtend op mijn onderlip sloot ik mijn ogen en zocht door mijn herinneringen naar die ene herinnering waar ik me al van kleins af aan aan vasthield. Oude beelden van mijn vader die al lachend naar me keek terwijl een vrouw naast hem zacht over mijn wang streelde voordat ze een zachte kus op mijn wang drukte. Het was de enige herinnering die ik nog had van mijn moeder.
“Open je ogen.” Hoorde ik Louis zacht zeggen en merkte opeens dat hij van plaats verandert was. Langzaam en voorzichtig opende ik mijn oogleden en zag opeens dat mijn voeten de grond niet meer raakte. In de plaats zweefde ik samen met Louis door mijn kamer heen terwijl hij me door de ruimte leidde met zijn handen die nog altijd op mijn heupen lagen.
“Ben je klaar om naar Neverland te reizen?” vroeg hij al lachend toen hij zag hoe ik even bloos door zijn aanraking op mijn lichaam. Glimlachend keek ik naar de jongen met zijn groene hoed en knikte uiteindelijk. Enthousiast klapte Louis in zijn handen waardoor hij me losliet. Geschrokken begon ik met mijn armen te zwaaien toen ik voelde hoe ik mijn evenwicht verloor en in de plaats onderste boven bleef hangen. Een luide vrolijke lach weerklonk in de kamer voordat Louis mijn voorbeeld volgde zodat hij terug maar een paar centimeters verwijdert was van me.
“Misschien is het beter als ik je vasthoudt als we gaan vliegen.” Grijnsde hij naar me, waardoor er weer een blos op mijn wangen verscheen.
“Misschien best ja.” Bekende ik al fluisterend waardoor Louis alleen nog maar harder begon te lachen en stiekem hield ik wel van die vrolijke lach. Het had iets magisch in zich.