One.

Harry Edward Styles.

Geschrokken, maar tegelijkertijd verbaast keek ik op naar een jongen die al breed glimlachend mijn kamer inliep. Automatisch liet ik al de scherven uit mijn handen vallen en sprong zo ver ik kon weg van de onbekende. Toch kon ik het niet helpen om hem van kop tot teen te bekijken. Zijn bruine haar lag half verstopt onder zijn groene muts waar een rode veer uitstak, terwijl zijn kleren bestonden uit diezelfde kleur groen, maar niet echt veel lichaam bedekte. Het was meer alsof hij een broek met bretellen droeg, maar toch was het anders.
“Wat doe jij hier? Wie ben jij?” vroeg ik direct en keek even naar Niall die angstig naar de jongen keek. In zijn ogen zag ik dat hij juist hetzelfde dacht: hoe is die jongen hier in hemelsnaam binnengeraakt?
“Ik ben Louis en ik wil je helpen.” Met een brede grijns keek de onbekende jongen, die dus blijkbaar Louis heette, me aan terwijl hij langzaam, op zijn gemakje, naar ons toeliep. Direct voelde ik hoe Niall bang mijn schouders vastgreep achter mij, toen de jongen bijna bij ons stond, maar tegenover mijn blonde vriend had ik zelf niet echt schrik van hem. Hij leek zo onschuldig.
“Helpen?” vroeg ik uiteindelijk door, niet echt begrijpend wat de jongen bedoelde. Weer sierde die brede glimlach zijn lippen terwijl hij naar de scherven wees.
“Ik zag je vader en hoorde hem zeggen dat je volwassen moet worden. Ik kan je helpen zodat je dit nooit meer moet opgroeien.” Antwoordde hij fier en voor de eerste keer viel het me op hoe kinderlijk hij wel niet was. De manier hoe hij naar alles keek en alles benoemde. Het was alsof ik tegen een kind van 4 aan het praten was. Toch vond ik het aangenaam op een manier dat ik niet kon uitleggen.
“Hoe ga je me daarbij helpen? Ik word met de dag ouder en volwassener.” Vroeg ik hem opnieuw een vraag waardoor de jongen weer moest opkijken naar mijn gezicht. Zijn ogen boorden zich met een vrolijke twinkeling in de mijne voordat hij begon te lachen.
“Ik neem jullie mee naar Neverland.” Antwoorde hij op een toon waaruit je kon afleiden dat hij het meende. Ikzelf kon mijn oren niet geloven. Zei hij nu net Neverland, als in het land vanuit de sprookjes van Peter Pan?
“Je bent een grapje aan het maken, hé?” vroeg Niall met een bevende stem terwijl hij zijn greep rond mijn schouders alleen maar verstevigde. Pijnlijk kneep ik even in zijn beide handen als teken dat hij niet zo moest knijpen, maar hij was te bang en te nieuwsgierig naar de nieuwe jongen waardoor hij het niet eens doorhad wat ik bedoelde.
“Waarom zou ik een grapje maken?” vroeg Louis niet begrijpend waarom Niall dit zou vragen.
“Maar Neverland bestaat niet…” stotterde hij langzaam, maar zweeg direct toen hij zag hoe Louis hem met grote ogen aanstaarde. Ikzelf hield me wat gedeisd, niet goed wetend wat te zeggen op dit alles. Het leek haast of ik was in een sprookje beland.
“Hoe durf je dat te denken? Neverland is het mooiste land dat er bestaat!” wees hij Niall terecht waardoor ik zo kon zien aan mijn blonde vriend dat hij vanaf nu zijn mond zou houden tegen de jongen voor ons.
“Omdat Neverland voor ons alleen maar in de sprookjes bestaat.” Legde ik het uiteindelijk uit. Direct zag ik een schittering in de blauwe ogen van Louis verschijnen toen hij het woord sprookjes hoorde. Onbewust verscheen er een glimlach op mijn lippen toen hij me vrolijk aankeek.
“Ik hou van sprookjes!” riep hij direct uit waardoor Niall geschrokken in elkaar dook. Even keek ik naar mijn beste vriend die precies doodsangsten uitsloeg door Louis, terwijl ik me alleen maar meer en meer op mijn gemak voelde bij hem.
“Maar ik beloof het op de stof van Tinker Bell dat Neverland bestaat.” Nu was het mijn beurt om verbaast op te kijken naar Louis toen hij deze zin zei. Tinker Bell, als in de elf van Peter Pan?
“Tinker Bell bestaat alleen in sprookjes…” mompelde Niall achter me voordat ik deze zin kon zeggen, maar was al direct blij dat hij het zei toen ik weer zag hoe de glimlach van Louis zijn lippen verdween.
“Tinker Bell is geen sprookje! Ze is echt! Kijk maar.” En met een snelle beweging gooide hij het raam weer open waardoor een klein lichtje de kamer invloog. Geschrokken, maar vooral verrast keek ik op naar het lichtje terwijl ik zelf naar adem moest snaken. Dit kon niet echt zijn. Dit kon gewoon niet echt zijn.
Mijn ogen vlogen weer naar Louis die breed glimlachend naar mijn bed liep en liet zich al zwevend op mijn bed zakken. Een kreet verliet de lippen van Niall toen hij dit zag waardoor hij helemaal ondersteboven wegliep tot in een hoek van mijn kamer, mompelend dat dit een droom moest zijn. Ikzelf bleef alleen maar met grote ogen naar Louis staren die me weer met die kinderlijke blik aankeek.
“Maar ik dacht dat Peter Pan niet bestond…” bekende ik langzaam, hopend dat ik geen gevoelige snaar raakte, maar tegenover de vorige keren bleef gelukkig die vrolijke glimlach op zijn lippen staan.
“Oh, dus je kent mijn broertje? Wat leuk!” riep hij geamuseerd uit waardoor ik alleen maar verbaasder werd met het moment.
“Je broertje?” vroeg ik zacht, niet goed wetend wat te denken over dit alles.
“Ja, mijn broertje. Hij leeft ook daar in Neverland hoor.” Bekende Louis alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Achter me hoorde ik Niall zacht jammeren terwijl hij in zijn hoek naar ons staarde. Maar lang keek ik niet naar mijn beste vriend toen ik zag hoe een lichtje tot stilstand komt voor mijn ogen. Vaag zag ik dat het lichtje weldegelijk een klein elfje was die me doordringend aankeek. Een zacht getingel, alsof er ergens zilveren klokjes hingen, weerklonk voordat het lichtje weer verdween.
“Tink zei dat ze je al veel leuker vindt dan Wendy.” Weer schoten mijn ogen verbaast open toen hij dit zei. Dus al die verhalen over Peter Pan bleken waar te zijn?
“Maar goed, ga je mee naar Neverland? Ik beloof je dat je nooit meer moet opgroeien.” Vroeg Louis uiteindelijk terwijl hij weer van mijn bed zweefde en recht voor mij bleef staan met stel vragende ogen. Al bijtend op mijn onderlip keek ik hem aan, niet goed wetend wat te antwoorden. Zou ik meegaan naar het land waar ik als kind zo van droomde of bleef ik hier en besliste om volwassen te worden?